Ίσως ο επόμενος Αρης …

Πηγή: Κυκλοθυμικός – f/b

Ίσως ο επόμενος Μαρξ να είναι αυτός ο φασαριόζος στις καταλήψεις, που αριστεύει στα μαθήματα και πρωτοστατεί στους αγώνες. Αυτός που καταπίνει διδακτορικά και μπύρες, που ταξιδεύει διαρκώς, που καταπιάνεται επιτυχώς με τα πάντα. Αυτός που αναγκάζονται να του σφίξουν το χέρι όσοι θέλουν να του σφίξουν το λαιμό. Αυτός που δεν καταλαβαίνουν γιατί να είναι με τους αδύναμους ενώ μπορεί να αναρριχηθεί στους θρόνους και τα αξιώματα των δυνατών.

Ίσως ο επόμενος Λένιν να είναι ένας από τους συνδικαλιστές που πρωταγωνίστησαν στο να δημιουργηθούν για πρώτη φορά σωματεία στις ΗΠΑ, μέσα στην καρδιά της, στους Κολοσσούς της. Ίσως να είναι γιος κάποιου απολυμένου από τα εργοστάσια του Ντιτρόιτ, κάποιου που πήγε να χάσει το σπίτι του το 2008. Ίσως να κάνει και δεύτερη δουλειά να ξεπληρώσει το φοιτητικό του δάνειο.

Ίσως ο επόμενος Χο Τσι Μινχ να είναι αυτός ο μοναχικός μετανάστης με τα ρούχα του φτωχοδιάβολου και τη διακριτική παρουσία που κλείνεται με τις ώρες στις δημόσιες βιβλιοθήκες μιας μεγάλης Δυτικής πόλης και μελετάει σιωπηλά μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία φώτα.

Ίσως ο επόμενος Τσε Γκεβάρα να είναι εκείνος ο φοιτητής ιατρικής που αφού πήρε το πτυχίο του αντί να πάει στην κλινική του πατέρα του με τις προοπτικές έγινε διασώστης στα προσφυγάκια και γιατρός στην καρδιά των πολέμων. Στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Σομαλία, στην Υεμένη.

Ίσως ο επόμενος Πλουμπίδης να είναι εκείνος ο δάσκαλος με τους άριστους βαθμούς πτυχίων που τον έστειλαν «εξορία» σε κάποιο μονοθέσιο σχολείο της ακριτικής Ελλάδας. Αυτός που δε βαρυγκόμησε ποτέ για την μετάθεσή του, που δεν έψαξε για ρουσφέτι, που είδε την μετάθεσή του σαν ευκαιρία να διδάξει τα πιο παραμελημένα παιδιά. Αυτός που τον αγάπησε όλο το χωριό, όλο το νησί, που δίνει την ελπίδα σε ξεχασμένους τόπους.

Ίσως ο επόμενος Μπελογιάννης να είναι εκείνος ο δικηγόρος που προτιμά να βοηθάει τους απόρους, τα θύματα των φασιστικών πογκρόμ, τους μετανάστες που δε μιλάνε καλά τη γλώσσα και δεν ξέρουν τη νομοθεσία, τα θύματα της εργασιακής εκμετάλλευσης. Αυτός που παράτησε πολλά κυριακάτικα οικογενειακά γεύματα για να σταθεί δίπλα σε αποδιοπομπαίους τράγους σε κρατητήρια κι αστυνομικά τμήματα.

Ίσως ο επόμενος Πέτρουλας να είναι εκείνος ο πιτσιρίκος που είδες σήμερα στον ηλεκτρικό με τις φόρμες και τα ακουστικά και το σκουλαρίκι στη μύτη που ανέβηκε βιαστικά τις κυλιόμενες γιατί είχε αργήσει για το φροντιστήριο.

Ίσως ο επόμενος Νερούδα, ο Χικμέτ, ο Ρίτσος να φτύνει ρίμες σε κάποιο γκέτο στο Μαϊάμι, σε κάποια διαδήλωση στη Χιλή κατά του Συντάγματος του Πινοσέτ, στην πλατεία Ταξίμ κατά του Ερντογάν, σε μια αντικυβερνητική διαδήλωση στη Βραζιλία του Μπολσονάρο, να γυρίζει με μια ματωμένη σημαία της Παλαιστίνης κάποια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας.

Ίσως η επόμενη Ρόζα να είναι εκείνη η φοιτήτρια, η συνδικαλίστρια, η εργάτρια που βρίσκουν αναιδή και θρασύτατη εχθροί και «σύντροφοι». Αυτή που κάνει τα πηγαδάκια των αντρών να ξερνούν μπόχα και σαπίλα, που λένε πίσω από την πλάτη της να «πάει να πλύνει κάνα πιάτο», αλλά μπροστά της δε μπορεί να της παραβγεί κανείς. Αυτή που στηρίζει κάθε αδερφή της που απειλείται, αδικείται, βιάζεται, κακοποιείται, φοβάται. Αυτή που είναι εκεί για όλους κι όλες. Αυτή που την φοβούνται οι ταξικοί της εχθροί, τα αφεντικά, τα κάθε λογής σεξιστικά γουρούνια.

Ίσως ο επόμενος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να είναι ένας από τους χιλιάδες νέους που γέμισαν τους δρόμους της Αμερικής μετά τη δολοφονία Φλόιντ κι απαιτούσαν δικαιοσύνη. Εκείνο το πρόσωπο που υποδήλωνε ότι αυτή η διαδήλωση δεν είναι σπορά της τύχης και πλαστουργός της νιας ζωής, αλλά τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Ίσως ο επόμενος Άρης να είναι εκείνος ο σπουδαγμένος αγρότης ή ο γεωπόνος που γύρισε στην πατρίδα του μετά από χρόνια σπουδών και κατάλαβε ότι όση κι αν είναι η σοδειά το πιάτο πλέον δε γεμίζει, ότι όσα λιπάσματα και ποικιλίες και να εισαχθούν, θα αυξάνονται μόνο τα κέρδη του μεσάζοντα και του συσκευαστηρίου κι ο αγρότης θα μετράει μόνο απελπισμένα ξημερώματα στο κρύο και στο λιοπύρι και χιλιάδες εργατοώρες που πήγαν χαμένες.

Με κάθε τιμή και σεβασμό στη σπουδαία ιστορία των αγώνων και των κινημάτων, μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν απεσταλμένοι των Θεών, δεν ήταν εξωγήινα όντα, δεν χρωστάμε σε κάποια μεταφυσική αιτία την ύπαρξή τους, δεν ήταν εξαιρέσεις στον κανόνα, δεν ήταν η κορυφή μιας πνευματικής ελίτ, δεν είχαν κάποιες υπερφυσικές δεξιότητες, δεν ήταν άθροισμα εξαίρετων και σπάνιων προσωπικών επιλογών, δεν ήταν κάτι απόκοσμο κι άφταστο.

Ήταν άνθρωποι όπως εμείς, όπως εγώ κι εσύ, ήταν προϊόντα της εποχής και της κοινωνίας τους. Ήταν άνθρωποι όπως αυτοί που συναντάμε και θαυμάζουμε σήμερα, όπως αυτοί που μας δίνουν δύναμη στα δύσκολα, που κρατάνε ζωντανό το φως με το προσωπικό τους παράδειγμα, που έχουν βουτήξει στη γνώση και στην εμπειρία, που αγαπάνε τον Άνθρωπο, που δεν έχουν λερωθεί από τη βρομιά του κόσμου. Είναι σπίθες έτοιμες να ξεπεταχτούν από την τριβή του σπίρτου. Είναι οι σπίθες που θα γίνουν η πυρκαγιά να κάψουν αυτόν τον αυτοκαταστροφικό εγκληματικό κόσμο. Είναι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής. Γιατί η ελπίδα δε βρίσκεται στα μουσεία, αλλά στο εδώ και τώρα. Το εδώ και τώρα μπορεί να δικαιώσει την ιστορία, να την κρατήσει ζωντανή.

“Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

– Τον ξέρεις τον Άρη;- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;- Όχι. Μα τόνε ξέρω.

– Πώς είναι;- Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.”