Γράφει η Αργυρώ – Από την Σπίθα στην Φλόγα
Χθες αποφάσισα να διαβάσω τι απασχολεί την κυβέρνηση στις 31 Αυγούστου.
Αφού λοιπόν ξύπνησα γύρω στις 11, βγήκα να ψάξω περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας που πουλάει εφημερίδες (σπάνιο εύρημα στις μέρες μας) και να αγοράσω την κυριακάτικη «Καθημερινή», γνωστή για την πλούσια αστικών πεποιθήσεων αρθρογραφία της.
Με έκπληξη ανακάλυψα ότι παρόλες τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, συνάντηση Πούτιν – Μόντι – Σι Τζινπίνγκ, εξόντωση Παλαιστινίων από το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ, συζήτηση για νέες κυρώσεις στη Ρωσία από την ΕΕ αλλά και σε εγχώριο επίπεδο όπως η υπερψήφιση του νέου πειθαρχικού για τους δημοσίους υπαλλήλους, το νομοσχέδιο για το 13ωρο και την ευέλικτη εργασία, η ΔΕΘ, μια από τις πλέον μακροβιότερες αστικές εφημερίδες της χώρας αφιερώνει το πρωτοσέλιδο της και μια σειρά δημοσιογραφικών άρθρων και άποψης στο δημογραφικό ζήτημα της χώρας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι επειδή σε 11 μέρες ανοίγουν τα σχολεία είναι επίκαιρο το ζήτημα. Όμως αυτό δεν είναι παρά η αφορμή για μια τέτοια αρθρογραφία καθώς αν η κυβέρνηση απασχολούνταν ουσιαστικά με το ζήτημα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν θα επιδίωκε εντόνως τη διάλυσή της.
Για όλους εμάς που αναγνωρίζουμε ότι η αστική τάξη της χώρας δεν υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα αλλά λειτουργεί υποτακτικά προς το ξένο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό είναι αναμενόμενη η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε στα εν λόγω άρθρα.
Από τη μια αναγνωρίζεται η υποβάθμιση της ελληνικής επαρχίας αλλά οι λύσεις που προτείνονται συμπυκνώνονται σε μια γενική και αόριστη δήλωση αύξησης της παραγωγικότητας, κλείνοντας το μάτι στις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις ως μονόδρομο και παράλληλα στην εισροή μεταναστών και τη διασύνδεση με την ελληνική ομογένεια.
Ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες για το δημογραφικό ζήτημα και την υπογεννητικότητα;
Ας ξεκινήσουμε από τα συντριπτικά δεδομένα.
Η Ελλάδα σύντομα θα έχει χάσει το 10% του μόνιμου πληθυσμού της. Η αναλογία γεννήσεων προς θανάτων είναι αρνητική, οι νέοι εργαζόμενοι όλων των κατηγοριών μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή, οι ευκαιρίες απασχόλησης στην επαρχία λιγοστεύουν ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα ο εργατικός μισθός (σε συνδυασμό με την αύξηση του πληθωρισμού και των ενοικίων) καθιστά την αξιοπρεπή διαβίωση σπάνιο φαινόμενο και την οικονομική ανασφάλεια καθημερινότητα.
Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής οικονομικής ανάπτυξης και στην ελληνική επαρχία καθώς και η συνολική υποβάθμιση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα παραγωγής αποτελούν τις βασικές αιτίες ερημοποίησης της ελληνικής επαρχίας.
Οι θέσεις εργασιακής απασχόλησης μειώνονται συνεχώς στη Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, γεγονός που αποτυπώνεται και στο κλείσιμο σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στις εν λόγω περιοχές.
Το δημογραφικό αποτελεί λοιπόν ένα ζήτημα καθαρά οικονομικό και πολιτικό και συνδέεται άμεσα με την κυβερνητική πολιτική και τον ιμπεριαλισμό.
Στον καπιταλισμό, η μονάδα αναπαραγωγής και συντήρησης της εργατικής δύναμης είναι η οικογένεια και επομένως σε αυτήν πέφτει το βάρος του μεγαλώματος των παιδιών και όχι στο κράτος.
Σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, η οποία θα γίνει ακόμα εντονότερη στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου λόγω μετακύλησης του χρέους από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γαλλία, Μ. Βρετανία, Γερμανία) προς τις εξαρτημένες, η υποστήριξη της οικογένειας αδυνατίζει όλο και περισσότερο.
Το αστικό κράτος δεν έχει λάβει καμία μέριμνα σχετικά με την οικονομική και κοινωνική υποστήριξη των οικογενειών, με τις γυναίκες της εργατικής τάξης να είναι οι πρώτες που χάνουν.
Οι δημόσιοι και δωρεάν παιδικοί σταθμοί δεν επαρκούν, δεν έχουν ληφθεί μέτρα μείωσης της ανεργίας των γυναικών και ενίσχυση της απασχόλησής τους, δεν υπάρχει κρατικός έλεγχος στην αυθαιρεσία των εργοδοτών σχετικά με τις γονικές άδειες και δεν έχουν νομοθετηθεί μέτρα για την ευελιξία στα ωράρια απασχόλησης των γονέων χωρίς οικονομική μείωση (δεν λαμβάνουμε υπόψιν τις άδειες άνευ αποδοχών καθώς αυτές αποτελούν μη εφαρμόσιμο σενάριο για την πλειονότητα των οικογενειών).
Παράλληλα, η δημόσια εκπαίδευση όλων των βαθμίδων και η υγεία (βασικοί παράγοντες για την αξιοπρεπή διαβίωση της εργατικής τάξης) διαλύονται, οι ιδιωτικοποιήσεις δίνουν και παίρνουν, η σύνδεση του σχολείου με τις τοπικές κοινωνίες σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο αποσαρθρώνεται, τα μεγάλα αστικά κέντρα μετατρέπονται σε ζούγκλα και η νεολαία δεν έχει καμία παραγωγική διέξοδο και προοπτική.
Αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι την απασχολεί το δημογραφικό ζήτημα, τότε αυτό την απασχολεί είναι σε ένα ιδεαλιστικό επίπεδο.
Κι αυτό γιατί την ίδια ώρα που το πρωτοσέλιδο της εν λόγω εφημερίδας απασχολείται με αυτό το ζήτημα, το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, υπό την Κεραμέως (πρώην Υπουργό Παιδείας – ω! τι έκπληξη) προβλέπει 13ωρη εργασία, απελευθέρωση ωραρίων και υπερωριών επέκταση των «ευέλικτων μορφών» εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες και κάλυψη με ρεπό, αλλά και υπονόμευση της 15νθήμερης θερινής άδειας.
Το ερώτημα είναι απλό. Γιατί να επιλέξουν οι νέοι να κάνουν οικογένεια; Ποιος εγγυάται μια αξιοπρεπή ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους;
Ρητορικά τα ερωτήματα, σαφής η απάντηση: Κανείς.
Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν αποσαρθρώσει κάθε έννοια αυτόνομης και αυτάρκους ανάπτυξης της χώρας, προσδεδεμένοι στο άρμα της Δύσης, υπηρετούν πιστά το σχέδιο της ΕΕ για προκαθορισμένες εξαγωγές και εισαγωγές προϊόντων, οικονομική ανάπτυξη μέσω μη παραγωγικών τομέων όπως ο τουρισμός, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της όποιας εναπομένουσας βιομηχανίας στο ξένο κεφάλαιο.
Παράλληλα, ακριβώς αυτή η έλλειψη ουσιαστικής οικονομικής ανάπτυξης σε όλη την επικράτεια και ιδιαιτέρως στην ελληνική επαρχία σε συνδυασμό με την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης οδηγεί σε αδιέξοδο τους νέους γονείς καθώς έχει χαθεί κάθε συνεκτικότητα του κοινωνικού ιστού υποστήριξης της οικογένειας με βάση τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας καθώς πλέον τις ελλείψεις του κράτους δεν μπορεί να τις καλύψει ούτε καν μια διευρυμένη δομή οικογένειας όπως ίσχυε προηγούμενες δεκαετίες (1950 – 1960). Η ευθύνη της ανατροφής των παιδιών περνάει αποκλειστικά και μόνο στους δύο γονείς, χωρίς μέριμνα από το κράτος το οποίο άλλωστε έχει καταφέρει λόγω εντατικοποίησης της εργασίας να διαλύσει και τους κοινωνικούς δεσμούς εντός της διευρυμένης οικογένειας ακόμα και στην επαρχία.
Όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στο πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΔΝΤ και της ΕΚΤ μπήκε σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης όλων των στρατηγικών τομέων παραγωγής, η οικονομική και εθνική καθυπόταξη ενός ολόκληρου λαού και η διάλυση της προοπτικής του για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Αυτό συνεχίζεται σε νέα φάση πλέον.
Δεν μας αρκεί να επιβιώνουμε, Θέλουμε να ζήσουμε!
Ας αγωνιστούμε για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη και Λαοκρατική με παραγωγική ανασυγκρότηση σε εθνική βάση, με σύναψη διεθνών εμπορικών συναλλαγών και σχέσεων προς όφελος των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, στο δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Αφήστε μια απάντηση