Όταν στα μέσα του 19ου αιώνα ο θεολόγος Απόστολος Μακράκης «είδε» το όραμα με τον Χριστό και την Παναγία να του αναθέτουν τη σωτηρία των ανθρώπων μέσω του τριπτύχου «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», μάλλον ούτε κι ο ίδιος φανταζόταν πώς αυτό το σύνθημα θα γινόταν το καταφύγιο της πιο σάπιας, αντιδραστικής και εγκληματικής πλευράς της ελληνικής κοινωνίας. Από τη δικτατορία του Μεταξά και την επταετία των συνταγματαρχών, μέχρι τα παρακρατικά δίκτυα, τις συμμορίες και τους μαφιόζους της Κρήτης σήμερα, το τρίπτυχο αυτό λειτουργεί σαν σημαία για να σκεπάζει βία, διαφθορά και κάθε λογής μαφιόζικες πρακτικές.
Δεν είναι θεωρίες. Είναι η ίδια η πραγματικότητα που ξεγυμνώνεται μπροστά μας: Ενας δημοσιογράφος μπήκε στα social media των συλληφθέντων φερόμενων κακοποιών της Κρήτης και τι αντίκρισε; Παναγίες και εικόνες αγίων, ελληνικές σημαίες και παρελάσεις, στρατιωτικά εμβατήρια, ματσίλα και τραπέζια «οικογένειας», όπλα και παπαδαριό. Το κιτς μίγμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» σε όλο του το μεγαλείο. Και την ίδια ώρα αυτοί οι «πιστοί οικογενειάρχες» έσπρωχναν κόκα, εκβίαζαν μαγαζάτορες, ζούσαν από τον τρόμο και τον υπόκοσμο.
Καθόλου παράδοξο. Γιατί το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» ποτέ δεν υπήρξε αξιακός κώδικας για την κοινωνία. Υπήρξε και παραμένει εργαλείο πειθαναγκασμού, μηχανισμός συγκάλυψης και ιδεολογικό άλλοθι για να στήνονται πάνω του καθεστώτα, παρακράτη, συμμορίες. Είναι η βιτρίνα πίσω από την οποία κρύβονται οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις: από τους «εθνικόφρονες» που συνεργάστηκαν με τους Ναζί, μέχρι τους μαφιόζους που το παίζουν πιστοί και πατριώτες ενώ λερώνουν τον τόπο με αίμα και φόβο.
Αυτή είναι η γύμνια του «εθνικού κορμού». Όσο θα αφήνουμε το τρίπτυχο αυτό να αναπαράγεται σαν δήθεν ηθικός πυλώνας, τόσο θα γεννάει νέους φασίστες, νέους μαφιόζους, νέους «τιμητές των αξιών» που δεν είναι παρά τομάρια με ράσα και σημαίες.
Αφήστε μια απάντηση