Του Γιώργου Κ. Καββαδία
Η σημερινή ημέρα 5 Οκτωβρίου που έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών βρίσκει του Έλληνες εκπαιδευτικούς «χωρίς οξυγόνο». Τo φαινόμενο μαζικών ή μεμονωμένων διώξεων εκπαιδευτικών «διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις» ή για διατύπωση άποψης και κυρίως για πολιτική και συνδικαλιστική δράση έχει πάρει πρωτόγνωρες για τα μεταπολιτευτικά χρόνια διαστάσεις με αποτέλεσμα ένα σπιράλ αυταρχισμού, φόβου και τρομοκρατίας να θέτει την όποια (παιδαγωγική) ελευθερία εν αναστολή.
Σε αυτή την κατεύθυνση ο νέος νόμος για το «πειθαρχικό δίκαιο» των δημοσίων υπαλλήλων, την ώρα που εντείνονται οι διαδικασίες και οι μηχανισμοί ελέγχου ακόμα και της προσωπικής ζωής. Με εξοντωτικές ποινές και με σαφή στόχο την συνδικαλιστική δράση και την καταστολή κάθε φωνής διαμαρτυρίας. Με την διεύρυνση των «παραπτωμάτων» που συνιστούν λόγο απόλυσης, την επαναφορά ακόμη και του μέτρου της «δυσμενούς μετάθεσης» η κυβέρνηση προσπαθεί να απλώσει ένα πέπλο τρομοκρατίας πάνω από το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα.
Ταυτόχρονα οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται, το παιδαγωγικό έργο τους υπονομεύεται και η ποιότητα ζωής υποβαθμίζεται με τις πολιτικές λιτότητας και ραγδαίας φτωχοποίησης. Σε αυτή την κατεύθυνση εντείνονται οι διαδικασίες και οι μηχανισμοί ελέγχου ακόμα και της προσωπικής ζωής.
Όταν καταπατάτε η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, όταν περιορίζεται ή ουσιαστικά απαγορεύεται η πολιτική και συνδικαλιστική δράση, όταν (τα) στελέχη του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης, στοχοποιούν, συκοφαντούν, σκευωρούν, στήνουν μηχανισμούς χαφιεδισμού και παρακολούθησης ακόμα και της προσωπικής ζωής, θίγουν την τιμή και υπόληψη εκπαιδευτικών, τότε έχει καταργηθεί κάθε έννοια (παιδαγωγικής) ελευθερίας με αποτέλεσμα να διαταράσσεται το παιδαγωγικό κλίμα και η εκπαιδευτική διαδικασία. «Γιατί ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψή του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους». (Δ. Γληνός).
Σε αυτή την κατεύθυνση η «αυτοαξιολόγηση/αξιολόγηση», όπως και οι νέοι θεσμοί των ενδοσχολικών συντονιστών και μεντόρων, στρώνουν το έδαφος για ένα οργουελιανό μοντέλο πανοπτικού ασφυκτικού ελέγχου εκπαιδευτικών Κατηγοριοποιεί τους εκπαιδευτικούς σε «μη ικανοποιητικούς» «ικανοποιητικούς», «πολύ καλούς», «εξαιρετικούς» προκαλώντας ανταγωνισμούς και συγκρούσεις εθίζοντας στη δουλοπρέπεια, την αυλοκολακεία και διαμορφώνοντας κλίμα υποταγής, αυστηρής πειθάρχησης και ελέγχου. Επιδιώκει να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε «άβουλους και μοιραίους», «yes men», υπαλλήλους που πάσχοντας από μόνιμη οσφυοκαμψία ευθυγραμμίζονται με την εκπαιδευτική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και την επίσημη κρατική διδακτική.
Αλλεπάλληλα μέτρα αποδομούν το δημόσιο σχολείο, καταργούν εργασιακά δικαιώματα και διαμορφώνουν δυσμενέστατες συνθήκες για την εργασία των εκπαιδευτικών. Μέτρα όπως η ελεύθερη βάση επιλογής, η τράπεζα θεμάτων, οι ρυθμίσεις καταβαράθρωσης της Ειδικής Αγωγής, το Διεθνές Απολυτήριο – ΙΒ, η υποχρηματοδότηση στην παιδεία, τα χιλιάδες κενά από ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία, δημιουργούν βαθύτατους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση των μαθητών, ενώ το εθνικό απολυτήριο που προωθεί η κυβέρνηση για να ισχύσει από του χρόνου θα αυξήσει κατακόρυφα τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση και θα επιφέρει το βίαιο διωγμό των μαθητών σε δομές εκπαίδευσης αποκλειστικά κατάρτισης και ειδίκευσης.
Η απευθείας παράδοση εκπαιδευτικών δομών σε ιδιώτες και εταιρίες με τα «Ωνάσεια» στη γενική παιδεία, τις «Ακαδημίες» στην τεχνική εκπαίδευση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τις τράπεζες χορηγούς, δημιουργούν νέες μορφές ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της παιδείας και νέα δεδομένα στην πολύπαθη παιδεία μέσω του ελέγχου του περιεχομένου της μόρφωσης της νέας γενιάς από τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η κυρίαρχη πολιτική ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ενδοσχολικής βίας και αναπαράγονται σε καθημερινή βάση άγρια επεισόδια όχι μόνο μεταξύ μαθητών, αλλά και εμπλοκής μαθητών και γονέων με εκπαιδευτικούς. Ταυτόχρονα σε καθημερινή βάση ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα ακόμα και τη ζωή των εκπαιδευτικών, όπως και των μαθητών, σε κτίρια ακατάλληλα γεμάτα παγίδες.
Αντί πινακίου φακής χιλιάδες εκπαιδευτικοί είναι αναγκασμένοι να τρέχουν από τη μια περιοχή στην άλλη διανύοντας καθημερινά αμέτρητα χιλιόμετρα σε τρία, τέσσερα, πέντε και περισσότερα σχολεία με δραματικές επιπτώσεις για την προσωπική, οικογενειακή ζωή τους, αλλά και για τον παιδαγωγικό ρόλο και τη μόρφωση των μαθητών τους! Και όλα αυτά για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ ανακοινώνονται δισεκατομμύρια ευρώ υπερπλεόνασμα που βγαίνει από τις τσέπες των εργαζομένων, που δίνονται σε διάφορους μεγαλοσχήμονες, που βλέπουμε στα διάφορα σκάνδαλα.
Νεοδιόριστοι και αναπληρωτές αναγκασμένοι με μία βαλίτσα στο χέρι να γυρίζουν την ηπειρωτική και νησιωτική χώρα την ώρα που το κύμα ακρίβειας σαρώνει τη χώρα και δυσκολεύονται να βρουν σπίτι να μείνουν με ενοίκιο πανάκριβο. Σε κάποια δημοφιλή τουριστικά νησιά είτε η προσφορά στέγης είναι μηδαμινή, είτε οι εκπαιδευτικοί καλούνται να καταβάλουν ενοίκια που ξεπερνούν το ήμισυ του μηνιαίου μισθού τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκασμένοι να κοιμούνται σε αυτοκίνητα ή σε σκηνές! Σε άθλια και επικίνδυνα σχολεία: το 64% των σχολικών κτηρίων είναι ηλικίας 40-60 ετών, για αυτό και τα περιστατικά τραυματισμών εκπαιδευτικών και μαθητών πληθαίνουν κάθε χρόνο.
Ο αγώνας για παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, καθώς και για την εργασιακή αξιοπρέπεια σε ένα δημόσιο σχολείο που μορφώνει όλα τα παιδιά οφείλει να είναι διαρκής και ανυποχώρητος για να φράξουμε τον δρόμο στην επέλαση των βαρβάρων! Άλλωστε, ένα απελευθερωτικό και κοινωνικά δίκαιο εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να γεννηθεί από ένα ευρύτερο κοινωνικό κίνημα ανατροπής των σημερινών κοινωνικών δομών, στην κατεύθυνση της κατάργησης των κοινωνικών ανισοτήτων και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας που να οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου.
Αφήστε μια απάντηση