Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου – “Unfollow”
Διάφορα περιστατικά προδίδουν τπν ύπαρξη ενός ρήγματος ανάμεσα στη διαδικασία λήψης ad hoc αποφάσεων και στα θεσμικά όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη συλλογική βούλησή του. Πρόκειται για μια φαντασίωση ότι, προκειμένου να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να «παίξει το παιχνίδι» και να ευνουχίσει τις δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες;
Τόσο πριν από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, όταν κυριαρχούσε η διάχυτη υποψία πως η δυναμική του δεν ήταν ακριβώς καταιγιστική, όσο και μετά, όταν το προβάδισμα του αποκρυσταλλώθηκε στις σκάρτες τέσσερις μονάδες διάφορες απόψεις διατυπώθηκαν για τη διαδικασία εξέλιξης του κόμματος σε πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας. Αυτό που μέχρι στιγμής λείπει από τη δημόσια συζήτηση είναι ο προβληματισμός γύρω από το ερώτημα: Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις στο κόμμα που θέλει να οδηγήσει τη χώρα «πρώτη φορά αριστερά»;
Το μείζον αυτό ερώτημα προκύπτει από πολλά υποερωτήματα, σχετικά με περιστατικά στα οποία οι πολιτικές κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προδίδουν την ύπαρξη ενός ρήγματος ανάμεσα στη σκοτεινή διαδικασία λήψης μιας σειράς ad hoc αποφάσεων και στα θεσμικά όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη συλλογική βούλησή του.
Πώς ελήφθη, λόγου χάρη, η απόφαση να επισκεφθεί ο Αλέξης Τσίπρας, την άνοιξη του 2013, τους ιδιοκτήτες των κυρίαρχων ΜΜΕ; Ήταν απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας; Του προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Του γραφείου του προέδρου; Του διευθυντή του γραφείου του προέδρου Νίκου Παππά; Κάποιου συμβούλου; Κάποιου επικοινωνιολόγου;
Πώς γίνεται να μην έχει «πατέρα» μια τόσο βαρύνουσα στρατηγική απόφαση για ένα κόμμα που έχει θέσει ως κεντρικό ζήτημα τον πόλεμο που δέχεται από τα ΜΜΕ και την πρόθεση του να αναθεωρήσει το καθεστώς των τηλεοπτικών αδειών; Και από τη στιγμή που ελήφθη, έστω με αυτόν τον νεφελώδη τρόπο, η απόφαση, και οι επισκέψεις έγιναν, με ποια διαδικασία έγινε γνωστό το περιεχόμενο τους; Σε ποια συζήτηση; Σε ποια όργανα; Πώς αποτιμήθηκαν; Πήγαν καλά, άσχημα, μέτρια; Τι συζητήθηκε εκεί; Επετεύχθη κάτι;Ήταν, τελικά, καλή ή κακή η απόφαση – όποιος κι αν την εισηγήθηκε, όποιος κι αν την πήρε.
Με ποιον τρόπο διαμορφώνεται τόσο το κεντρικό μήνυμα του κόμματος, όσο και η καθημερινή του επικοινωνιακή στρατηγική; Γιατί το αδιαμφισβήτητο έργο της κοινοβουλευτικής ομάδας υποεκπροσωπείται σε τέτοιο βαθμό στις καθημερινές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί οι αξιολογότεροι βουλευτές, που στο κάτω κάτω αφενός είναι εκλεγμένοι, αφετέρου είναι αυτοί που πρακτικά αντιπολιιεύονται την κυβέρνηση, μοιάζουν αποκλεισμένοι από τις εσωτερικές διεργασίες; Πώς αποφασίζεται η δημόσια παρουσία στελεχών; Υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός ή αποφασίζει το κάθε στέλεχος ανάλογα με τις επαφές του στα ΜΜΕ και τις προτιμήσεις των μεγαλοδημοσιογράφων; Και ποιος κάνει τον κεντρικό σχεδιασμό, αν υπάρχει; Ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου, και πάλι;
Ποιος αποφάσισε ότι ο Δημήτρης Τζιώτης της εταιρείας Cleverbank -τον οποίο πρωτοσυναντάμε στο αλήστου μνήμης Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του Δημήτρη Αβραμόπουλου και εν συνεχεία στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου- θα αναλάμβανε το σχεδιασμό της επικοινωνιακής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές; Ποιος είχε την ιδέα να «κλέψει» το σύνθημα «Νέα Ελλάδα» από τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα όχι ως στιγμιαίο επικοινωνιακό τέχνασμα, αλλά για να το θεσπίσει ως προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν είχε ιδέα η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, αλλά είδε την ιστοσελίδα neaellada.gr κατευθείαν «ζωντανή» στο διαδίκτυο; Ποια ομάδα, ποιο όργανο, ποια στελέχη ενέκριναν τη στρατηγική επικοινωνίας; Είχε εγκρίνει το συντονιστικό όργανο της προεκλογικής εκστρατείας τον Δημήτρη Τζιώτη:
Πώς προέκυψε το «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν», όταν η πιθανότητα να πέσει τόσο άμεσα η κυβέρνηση ήταν κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη;
Για πσιο λόγο ήταν τόσο περιορισμένη η κεντρική υποστήριξη προς την καμπάνια του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, με εξαίρεση τις πολύ τελευταίες ημέρες, σε σχέση με την καμπάνια της Ρένας Δούρου; Σχετίζεται αυτό με το γεγονός ότι η Ρένα Δούρου δέχτηκε να σχεδιάσει η Cleverbank την καμπάνια της, ενώ ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης όχι;
Μιλώντας για τη νέα περιφερειάρχη Αττικής, ήταν στρατηγική απόφαση να δειπνήσει με τον Βαγγέλη Μαρινάκη σε ταβέρνα του Πειραιά, αδειάζοντας με κραυγαλέο τρόπο τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρή Δρίτσα τη βραδιά της κεντρικής προεκλογικής εκδήλωσης του, ή ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση μεγαλείου της Ρένας Δούρου, που θεώρησε ότι «έτσι παίζεται το παιχνίδι»; Διότι η συνάντηση όχι μόνο έγινε αλλά, παρά τις αρχικές εσωτερικές αρνήσεις της Ρ. Δούρου και παρά το ότι μετά ειπώθηκε πως ήταν «τυχαία», το αποτέλεσμα ήταν το επιθυμητό. Και γιατί, αν δεν το ήξερε κανείς και ήταν μια μεγαλειώδης έμπνευση της στιγμής, δεν ζητήθηκε καμία εξήγηση ακολούθως; Επειδή η κ. Δούρου κέρδισε;
Ποιος ευθύνεται για τις διαρροές και τα στοχευμένα παραπολιτικά σχόλια, λόγου χάρη στη Real News ή στην Εφημερίδα των Συντακτών, που μιλούν για «εκκαθαρίσεις» στελεχών που διαφωνούν με την «κεντρική γραμμή» του κόμματος ή στοχοποιούν βουλευτές; Και ποιος τη διαμορφώνει την «κεντρική γραμμή», τέλος πάντων, αν αποκλείεται η Πολιτική Γραμματεία και η Κοινοβουλευτική Ομάδα; Οι «σύμβουλοι»;
Ποιο ρόλο παίζουν τελικά στη λήψη των αποφάσεων οι περίφημοι συμβουλοι του προέδρου;‘ Οπως ο Νίκος Κοτζιάς, με πορεία από το ΚΚΕ στο Νέο Αριστερό Ρεύμα και αργότερα στο ΠΑΣΟΚ, πρώην πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ, πρόεδρος της αριστερής και «πατριωτικής» κίνησης «ΠΡΑΤΤΩ», για τον οποίο οι πληροφορίες λένε ότι επιθυμεί διακαώς το υπουργείο Εξωτερικών, ήδη από την περίοδο που ήταν συμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και φυσικά σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς εντούτοις να έχει καμία επαφή ούτε με την Κοινοβουλευτική Ομάδα ούτε με την Πολιτική Γραμματεία;
Τη δε παρουσία του στην πρόσφατη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπα στη Μόσχα πώς έγινε και ορισμένα βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την έμαθαν από τα ΜΜΕ; Ή όπως ο Γιώργος Αϋφαντής, για τον οποίο οι πληροφορίες λένε ότι εισηγήθηκε την υποψηφιότητα τιχ Σαμπιχά Σουλεϊμάν για τις Ευρωεκλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα, η οποία εγκρίθηκε με νεφελώδη διαδικασία παρά τις ενστάσεις στελεχών και δίχως να ερωτηθεί κανένας στη Θράκη;
Η υιοθέτηση ως μέρους του κεντρικού μηνύματος του ΣΥΡΙΖΑ μιας πιο «εθικοπατριωτικής» ρητορικής, σήματος κατατεθέν των δύο αυτών συμβούλων, έχει αποφασιστεί σε διεργασία που περιλαμβάνει τα όργανα του κόμματος και τα πεπειραμένα του στελέχη σε ζητήματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής ή αποτελεί κι αυτή μια ακόμα απόφαση που κανείς δεν ξέρει ποιος την πήρε;
Ποια εικόνα σκιαγραφούν τα επιγραμματικά αυτά ερωτήματα: Και ποιο είναι το κλειδί για να τη διαβάσουμε; Πρόκειται για μια φαντασίωση ότι προκειμένου να κυβερνήσει ένα κόμμα οφείλει να «παίξει το παιχνίδι», να ευνουχίσει τις δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες, να δημιουργήσει αυθαίρετα και διασπασμένα κέντρα και παράκεντρα, και να «ντιλάρει», ώστε κάποια στιγμ’η να του επιτρέψουν να «έρθει και η σειρά του»; Κανείς δεν θέλει να πιστέψει κάτι τέτοιο.
Για να μην παρεξηγηθούμε, πιστεύουμε ότι για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία στο δεδομένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, είναι αυτονόητες και οι διευρύνσεις και οι συνεργασίες και οι συμβιβασμοί. Ακόμη περισσότερο, απαραίτητη είναι η προετοιμασία, ακόμη και προτού βρεθεί στην κυβέρνηση, του πεδίου συνεργασίας με τις πάγιες δομές του κράτους. Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι αν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες στρατηγικές στοχεύσεις, αλλά με ποιον τρόπο τίθενται ως πολιτικά ζητήματα, πώς αποφασίζονται, πώς υλοποιούνται, πώς ελέγχονται και πώς αποτιμώνται. Πώς, επίσης, εξασφαλίζεται η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή του δυναμικού στην εκπόνηση και στην υλοποίηση της πολιτικής και πώς καθίσταται δυνατή η παρακολούθηση των ευθυνών προς την κορυφή ή προς τη βάση της ιεραρχίας. Πώς, τέλος, συγκροτείται μια διαδικασία πολιτικής ζύμωσης και επεξεργασίας με δημοκρατικότητα και δ ιαφάνειας – μια διαδικασία που απαιτεί κανείς να εφαρμοστεί στο ίδιο το κόμμα, τη στιγμή που ταυτοχρόνως περιμένει από το κόμμα να την εφαρμόσει στο κράτος, εφόσον πάρει την εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που, μπροστά στην ασύλληπτη βαρβαρότητα των κυβερνήσεων της κρίσης, υπερασπίστηκε και υπέρασπίζεται τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Το έχει κάνει πρωτίστως με το κοινοβουλευτικό του έργο, την ανένδοτη αντιπολίτευσή του απέναντι στην κραυγαλέα καταστρατήγηση κάθε έννοιας δημοκρατικής πολιτείας, συνταγματικής νομιμότητας και δικαιοσύνης .για την οποία είναι υπεύθυνα τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Όλα τα άλλα, τολμούμε να πούμε, είναι δευτερεύοντα μπροστά στην υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ να προστατέψει και να αποκαταστήσει τη δημοκρατία στη χώρα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πολίτες τον ανέδειξαν σε πρώτη πολιτική δύναμη. Είναι οστόσο διστακτικοί – ακόμη και εκείνοι που σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζονται τους πανηγυρισμούς για το ψευδεπίγραφο success siory του Αντώνη Σαμαρά και δεν είναι θύματα της ομολογουμένως καταιγιστικής προπαγάνδας των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Πιστεύουμε ότι ο δισταγμός σχετίζεται με όσα περιγράψαμε. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν είναι δυνατόν πια να τα αποδίδουμε όλα αυτά στις κακοδαιμονίες του μικρού κόμματος του 4%, που γιγαντώθηκε αναπάντεχα και ως εκ τούτου στερείται οργάνωσης και υπαρκτών μηχανισμών.Ετσι, το τελικό ερώτημα είναι: Θα τα αντιμετωπίσει όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Θα θέσουν τα θεσμικά όργανα το ζήτημα της λήψης των αποφάσεων; Και θα το κάνουν θαρραλέα και δημόσια, αποδεικνύοντας ότι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα διαφορετικό από όλα τα άλλα, που μπορεί στ’ αλήθεια να επωμιστεί το τιτάνιο έργο της αποκατάστασης της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στην Ελλάδα; Στην επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όποτε γίνει, θα ήταν ευχής έργο να πάρουμε απαντήσεις.
Αφήστε μια απάντηση