Προς τον ελληνικό λαό.
“Είναι γνωστοί οι αγώνες μου εναντίων των δικτατορικών καθεστώτων και υπέρ της Δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών, συνέπεια των οποίων ήσαν επταετείς περίπου φυλακίσεις και εξορίαι μου. Κατά τον τελευταίον πόλεμον παρέμεινα αργός εν Αθήναις παρά την επιθυμίαν μου, ως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, καθ’ όσον ο βασιλεύς και η κυβέρνησίς του δεν είχον εμπιστοσύνην εις τα γνωστά δημοκρατικά στελέχη, ενώ είχον εμπιστοσύνη εις τα γνωστά γερμανόφιλα τοιαύτα.
Επηκολούθησεν η δουλεία και προ έτους περίπου ήρχισεν αναπτυσσόμενον το αντάρτικον κίνημα. Νομίζων ότι δεν μου ήτο επιτρεπόμενον να παραμείνω άνεργος εν Αθήναις, ανεχώρησα προ τετραμήνου εις Θεσσαλίαν ίνα οργανώσω ανταρτικάς ομάδας, εχούσας αποστολήν:
α) Να συμβάλλον εις την απελευθέρωσιν της χώρας από των κατακτητών εν συνεργασία μετά των συμμάχων μας και
β) Να εξασφαλίσουν λαοκρατικήν λύσιν του εσωτερικού μας προβλήματος ήτοι την ελευθέραν εκδήλωσιν της γνώμης του ελληνικού λαού ως προς το πολίτευμα και τον τρόπον της διοικήσεώς του. Ο σκοπός ούτος συμπίπτει απόλυτα με τους σκοπούς της οργάνωσης του ΕΑΜ.
Επί τρίμηνον περίπου περιήλθον ολόκληρον την ορεινήν περιοχήν εις ην ανεπτύχθη το ανταρτικόν κίνημα, έζησα εν μέσω του πληθυσμού και των ανταρτών, ήλθον εις προσωπικήν επαφήν μετά διαφόρων αρχηγών και εσχημάτισα την πεποίθησιν ότι μόνον η οργανωσις του ΕΑΜ πλαισιούμενη και ενισχυόμενη με τα απαραίτητα στελέχη, έχει την ικανότητα να οργανώσει τον αγώνα.
Συνεπής προς τους προηγούμενους αγώνας μου και τας ως άνω πεποιθήσεις μου συμφωνώ απολύτως προς τους σκοπούς του ΕΑΜ τους οποίους εκτιμώ ως τελείως ειλικρινείς, τίθεμαι εις την διάθεσιν τούτου ίνα χργσιμοποιηθώ όπου παραστή ανάγκη δια την καλυτέραν εξυπηρέτησιν του αγώνος και κάμνω έκκλησιν προς πάντας τους Έλληνας (πολιτικούς, στρατιωτικούς, υπαλλήλους κλπ.) όπως αφήνοντες κατά μέρος τους δισταγμούς, διαφοράς, εγωισμούς και φιλοδοξίας πλαισιώσωσι τας οργανώσεις του ΕΑΜ, προσχωρούντες είτε συνεργαζόμενοι μετ’ αυτού.
Δια της συγκεντρώσεως ταύτης θα δημιουργηθή το ισχυρόν εκείνο όργανον το οποίον θα συμβάλη πληρέστερον εις την απελευθέρωσιν της χώρας από των κατακτητών και την καλυτέραν εξηπυρέτησιν του ελληνικού λαού”.
Σ. Σαράφης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του ΕΑΜ Ελεύθερη Ελλάδα στις 19 Μάη του 1943.
Μια στρατιωτική φιγούρα συντροφεύει πάντα τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ , Άρη Βελουχιώτη στις περισσότερες φωτογραφίες που έρχονται από τα χρόνια της εθνικής μας αντίστασης ενάντια στο φασισμό. Είναι αυτή του αγωνιστή στρατηγού, Στέφανου Σαράφη. Μια από τις “μάνες του λαϊκού στρατού”, όπως λένε και τα αντάρτικα τραγούδια.
Έχασε τη ζωή του στις 31 Μαΐου του 1957, σε ένα “σκοτεινό” τροχαίο δυστύχημα.
Δολοφονήθηκε δηλαδή γιατί πάντα ήταν ταγμένος στην αντίπερα όχθη από αυτή του κατεστημένου, καθοδηγούμενος από την πίστη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο, όταν ο λαός γίνει αφέντης στον τόπο του.
Ενσάρκωνε τους πόθους και την ελπίδα μιας Ελλάδας ελεύθερης, ανεξάρτητης χωρίς ξένους και ντόπιους καταχτητές.
Η μορφή του δοξασμένου στρατηγού του ΕΛΑΣ παραμένει άσβεστη στη μνήμη του λαού.Σε όσους έχει απομείνει μνήμη και συνείδηση δηλαδή.
Της Π.Μ
Αφήστε μια απάντηση