Ο σταθμάρχης, το ανθρώπινο λάθος, οι συντεχνίες, α Άδωνις, α Παπαδάπουλος της τηλεδιοίκησης, το πολιτικό σύστημα, το αναχρονιστικό κράτος, οι διαχρονικές παθογένειες, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο καθημερινός Οικονόμου. Μια θάλασσα αποβλήτων, με τον θολό της βυθό προορισμένο να πνίξει τις ευθύνες της κυβέρνησης, του υπουργού, του πρωθυπουργού, του κόμματος, των αυτουργών της τραγωδίας. Και πάνω-πάνω η Ελλάδα 2.0 με το νέο της όνομα: Σταύρος Μητσοτάκης.
Μας βομβαρδίζουν με εικόνες και λέξεις εδώ και μέρες. Και από το πένθος για την ανείπωτη τραγωδία περνάει στα στάδια της διαπραγμάτευσης και της αποδοχής, όσο τα πρόσωπα των παιδιών’ nou χάθηκαν απομακρύνονται στην ισοπεδωτική καθημερινότητα τόσο το ρόγχος τους χώνεται βαθύτερα στον εγκέφαλο, μπερδεύει, καλύπτει, συγκαλύπτει . Οτι χθες προπαγάνδιζαν ως φως τώρα το περιγράφουν ως σκότος. Για να εξαφανιστεί το μαύρο τους μέσα στο μαύρο του.
Η τραγωδία μπορεί να κρύβει ανικανότητα, ιδεοληψία, εγκληματική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, διαφθορά, ρουσφέτι .Δεν μπορεί και ο πιο σκληρός κατήγορος να τους καταλογίσει πρόθεση και προμελέτη. Ο τρόπος όμως που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή και στέκονται μέχρι σήμερα μπροστά σε νεκρούς και ζώντες, συγγενείς και συγκλονισμένους είναι έγκλημα και εκ προθέσεως, και εκ προμελέτης. Έγκλημα κατά της κοινωνίας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της δικαίωσης. Εναντίον όλων μας.
Σχεδιάζουν και φωτογραφίζουν τη θλίψη και το πένθος τους. Αναζητούν με όρους επικοινωνίας τις λέξεις που θα κρύψουν τις ευθύνες τους. Στήνονται μπροστά στις κάμερες σκηνοθετώντας, υποτίθεται, την ανθρωπιά τους με απάνθρωπη προμελέτη. Σκηνοθετούν έναν εαυτό nou τον έχουν καταπιεί εδώ και καιρό, όπως αποδεικνύεται, η απληστία της εξουσίας και η εξουσία της απληστίας.
Μετανοούν με τόσο επιδεικτικά και κατάλληλα φωτισμένο τρόπο, ώστε να νιώθεις ότι δεν νιώθουν.
Δεν νιώθουν. Ούτε ο πόνος, ούτε το πένθος, ούτε η οργή διαπερνά την επιδερμίδα τους.
Είναι μάλιστα τόσο εθισμένοι, ώστε να μην νιώθουν πώς νιώθουν όσοι τους βλέπουν και τους ακούν. Όοοι περιμένουν από αυτούς τον λόγο της αλήθειας και βομβαρδίζονται με τον λόγο της αγυρτείας. Για να φτάσουμε μέχρι το βάθος της θάλασσας των αποβλήτων – τη μαύρα κωμωδία. Με προφίλ και ανφάς περισυλλογής, δέκα κάμερες και δύο πρωταγωνιστές: τον αυτουργό της τραγωδίας και τον λαγό της προσωδίας.
Ποια αλήθεια, ποια δικαιοσύνη, ποια ευαισθησία, ποια ανθρωπιά, ποια ενσυναίσθηση να περιμένει κανείς από αυτούς, Ποια ασφάλεια και ποια αξιοπρέπεια να εγγυηθούν; Ποιο αναχρονιστικό κράτος να πιστέψει και ο πιο εύπιστος ότι θα αλλάξουν; Η στάση τους μετά τα Τέμπη προκαλεί μία και μόνο παρόρμηση: Σκάστε επιτέλους. Δικαιούμαστε τουλάχιστον ενός λεπτού οργή.
Πηγή: Θανάσης Καρτερός – Αυγή
Αφήστε μια απάντηση