Του Τάσου Κατσαρού
“Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εποχή μας… προτιμά την εικόνα απ’ το πράγμα, το αντίγραφο απ’ το πρωτότυπο, την αναπαράσταση απ’ την πραγματικότητα, το φαίνεσθαι απ’ το είναι…”.
Λούντβιχ Φόιερμπαχ, Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση του έργου του” Η ουσία του χριστιανισμού.”
Κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε την εποχή του Μαρξ, μπορεί ο καθένας να καταλάβει το πόσο έχει γιγαντωθεί αυτή η διαδικασία στη σημερινή εποχή. Η κοινωνία του θεάματος έχει φθάσει σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης όπου το σημαντικό να θεωρείται το ασήμαντο και το ασήμαντο το παν! Έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που οι άνθρωποι διάβαζαν τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων και οι ηγέτες τους εκλέγονταν μέσα απ’ την πολιτική δράση. Η πλήρης αμερικανοποιηση της ζωής (που σαφώς έχει να κάνει με την εξέλιξη της πάλης των τάξεων) και έχει σαν βασικό προπαγανδιστικό της συστατικό το lifestyle, βγάζει στο προσκήνιο ηγέτες που σε μια παλιότερη εποχή δεν θα τους δέχονταν ούτε καν για κλητήρες.
Η ανάδειξη τέτοιων «προσωπικοτήτων» όπως ο Μπάιντεν που χαιρετά αόρατους, ο ΓΑΠ με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα, ή ο Μητσοτάκης ένας άνθρωπος συναισθηματικά νεκρός, που δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό ισότιμα δίπλα σε κάποιον πολιτικό του αντίπαλο, φανερώνει ακόμα κάτι. Ο αφοπλισμός των ιδεών έγινε μέσα απ’ την παραίτηση των ανθρώπων για ζωή!
Όσο εύκολα μπορεί λοιπόν να δημιουργεί το σύστημα τέτοιους «ηγέτες» άλλο τόσο κι ακόμα πιο εύκολα μπορεί και να τους καταστρέψει. Γιατί στην πραγματικότητα είναι είναι κάποια εκτελεστικά του όργανα χωρίς ουσιαστική υλική βάση. Η ζωή όμως δεν είναι κάποια χολυγουντιανή ταινία. Κάποτε οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός! Είναι κάτι ανάλογο με τις οικονομικές κρίσεις που αρχικά εκδηλώνονται στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά πάντα έχουν τις ρίζες τους στη βιομηχανική παραγωγή. Στην ουσία δηλαδή της ζωής!
Οι «ηγέτες» έρχονται και παρέχονται. Το σύστημα όμως αναπαράγεται και διαιωνίζεται με την γρήγορη εναλλαγή προσώπων.
Όλη η ουσία της εκλογής του Κασσελάκη (που όπως άρχισαν να αναφέρουν κάποιοι, η περίπτωση του έχει αρκετές ομοιότητες με τον τρόπο εμφάνισης που είχε κάνει παλιότερα ο Κοσκωτάς), βρίσκεται στις δηλώσεις συγγενικού του προσώπου που είπε εν ολίγοις τα εξής: «Τι σημασία έχει που ο Στέφανος δεν γνωρίζει ακόμα από πολιτική; Θα φέρει τους συμβούλους του απ’ τις ΗΠΑ όπως έχει κάνει κι ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης». Έτσι μας βοηθάει να ξαναθυμηθούμε ποιοι είναι οι πραγματικά εκλεγμένοι κυβερνητικοί αντιπρόσωποι της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας!
Ευτυχώς όμως, στη χώρα μας, υπάρχει η παράδοση ενός αιώνα κομμουνιστικής οργάνωσης και δράσης. Και η ελπίδα ίσως να βρίσκεται κάπου εκεί. Στις οργανωμένες εκείνες μαζικές δυνάμεις που με τη δράση και την πρακτική θεωρία τους, θα ξεσκεπάσουν την ψεύτικη εικόνα, φέρνοντας στην επιφάνεια την πραγματική ζωή! Που θα αντιπαραθέσουν μπροστά στον «δικαιωματισμό» των χορτάτων και κακομαθημένων παιδιών των αστών, τα καταπατημένα εδώ και αιώνες κοινωνικά δικαιώματα των πολλών!
Είναι κι εκεί ένα πεδίο που θα κριθεί το παιχνίδι!
Εξαιρετικό!