Οταν η “δικαστική πλάνη”, προσφέρει ασυλία σε εγκληματικές αποφάσεις “υπηρετών της Θέμιδας”

Μία απάντηση στο “Οταν η “δικαστική πλάνη”, προσφέρει ασυλία σε εγκληματικές αποφάσεις “υπηρετών της Θέμιδας””

1. Το ζήτημα των δήθεν… “λαθών” δηλαδή των πιο άθλιων σκοπιμοτήτων που συχνά κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις και που βεβαίως αποδεικνύεται ποσο άθλιες ήταν αυτές μετά από την παρέλευση ενός χρονικού διαστήματος, αναδεικνύει την ανάγκη που υπάρχει στην κοινωνία για εκλογή και διαρκή έλεγχο των δικαστών απευθείας από το λαό, με τη δυνατότητα άμεσης ανάκλησης κι απομάκρυνσής τους από το αξίωμα, όταν αποκαλυφθεί ότι δεν έκαναν αυτό που πρέπει. Χωρίς δυνατότητα άμεσης ανάκλησης του άχρηστου ή του επίορκου, δεν έχει νόημα ούτε κάν η αιρετότητα. Πολύ δε περισσότερο όλη αυτή η ιστορία των δήθεν δικαστικών πλανών αναδεικνύει και την ανάγκη του ταχύτατου και αυστηρότατου ποινικού κολασμού όσων αποδείχθηκε ότι σκόπιμα έλαβαν τις άδικες αποφάσεις. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει πράξη μόνο σε συνθήκες ενός πραγματικά λαοκρατικού κοινωνικού συστήματος και πολιτεύματος, εντελώς αντιθέτου από τη σημερινή σαπίλα του κόσμου των εκμεταλλευτών που απλώς καπηλεύονται τις έννοιες “δημοκρατία” και “δικαιοσύνη”, τις οποίες άλλωστε κι έχουν καταστήσει προ πολλού …άδεια τσόφλια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Αν θέλουμε να κάνουμε έναν ιστορικό παραλληλισμό του πώς θα έπρεπε να ελέγχονται από τον πραγματικά κυρίαρχο λαό οι δικαστές, όπως και όλοι οι αιρετοί λαϊκοί αντιπρόσωποι κάθε επιπέδου, ας θυμηθούμε τους λόγους του αρχαίου Αθηναίου πραγματικού δημοκράτη ρήτορα Δημοσθένη, ο οποίος στηλίτευε απροσχημάτιστα όλες τις αντίστοιχες δικαστικές και πολιτικές αδικίες, προτρέποντας την πραγματικά κυρίαρχη στις τότε συνθήκες Εκκλησία του Δήμου να μην αφήνει σε χλωρό κλαρί όσους παρασπονδούν. Ο ίδιος αυτός ρήτορας με τη βαθύτατη αίσθηση περί δικαίου που διέκρινε την αρχαία ελληνική αντίληψη περί της δημοκρατίας (της εξουσίας του λαού),- όσο κι αν ήταν βεβαίως περιορισμένη στις συνθήκες της δουλοκτησίας η κοινωνική βάση εκείνης της μορφής λαϊκής εξουσίας – φέρνει σαν παράδειγμα, για το πώς πρέπει να πατάσσονται αμέσως και αμείλικτα όλοι οι αδικητές- προδότες της εμπιστοσύνης του λαού που έχουν αξίωμα πολιτικό ή πολιτειακό και το καταχρώνται βλάπτοντας την κοινωνία, έναν νόμο των αρχαίων Λοκρών για την άμεση τιμωρία του πονηρού νομοθέτη. Γράφει λοιπόν ότι οι Αθηναίοι δημοκράτες έπρεπε να εφαρμόσουν κι αυτοί στην πρακτική τους κάτι αντίστοιχο με τους Λοκρούς, στους οποίους κάθε επίδοξος νομοθέτης βγαίνει και προτείνει το σχέδιο νόμου του στη λαϊκή συνέλευση έχοντας περάσει ήδη μια …θηλιά για κρέμασμα στο λαιμό του. Ευθύς λοιπόν που η συζήτηση στη συνέλευση των Λοκρών αποδείξει τη βρωμιά, τα συμφέροντα και την όλη αθλιότητα που κρύβεται πίσω από ένα τέτοιο σχέδιο νόμου, τότε αμέσως και χωρίς καμία καθυστέρηση ο παρόμοιος επίδοξος νομοθέτης κρεμιέται δημοσίως (…τέθνηκεν επισπασθέντος του βρόχου)!!! Μήπως μια ανάλογη εντός των σημερινών κοινωνικών δεδομένων κι αντιλήψεων ποινή δεν θα ταίριαζε άμεσα σε όλους τους επίορκους κι εχθρούς του κοινωνικού συνόλου, που αφού αποφασίσουν όλα τα αίσχη εναντίον του, έπειτα επικαλούνται “λάθος” ή “νομική πλάνη”; Όσο κι αν απεχθανόμαστε την κούφια αρχαιοπληξία των λόγων χωρίς αντίκρισμα, ωστόσο έχουμε πολλά να κερδίσουμε από μια δημιουργική αφομοίωση των προοδευτικών αξιών του αρχαίου παρελθόντος. Ο Δημιουργικός ιστορισμός, άλλωστε,όπως δίδαξε κι ο Δημήτρης Γληνός, αντλεί από το παρελθόν με το βλέμμα πάντοτε στο μέλλον.

   Απάντηση