Tης Άντας Ψαρρά
ΜΜΕ στη μάχη της διαφάνειας και της κάθαρσης. Ποιος διαβάζει αυτή την πρόταση και δεν αισθάνεται ότι ακούει ανέκδοτο;
Αυτές τις μέρες είναι η σειρά του άλλοτε χαϊδεμένου παιδιού της ΝΔ, και πρώην στυλοβάτη του ΑLTER, να αποκαλύψει τα πολιτικο-επιχειρηματικά σκάνδαλα μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας του και κυρίως της πρώτης σε ακροαματικότητα ραδιοφωνικής του συχνότητας. Με τις ξαναζεσταμένες και φυσικά –ακόμα– ανεξιχνίαστες λίστες με τις απαραίτητες πολιτικές κουμπαριές και τις επιμειξίες πολιτικών με επιχειρηματίες, ο καλός συνάδελφος ανάγκασε πολλούς από τη Βουλή να χάσουν τον ύπνο τους.
Ο πρόεδρος της Βουλής βλέποντας το ονοματάκι του δίπλα στα πολιτικά καμένα ονόματα των Βουλγαράκη-Λιάπη έχασε εντελώς την αυτοκυριαρχία του και προέβη ακόμα και σε απειλητικές δηλώσεις.
Ψύχραιμος ο Νίκος Χατζηνικολάου, αφού επέλεξε τα «σωστά» τρία ονόματα από μια κατάθεση στην υπόθεση Καρούζου και προκάλεσε θύελλα στη μία τάση του νεοδημοκρατικού στρατοπέδου, κράτησε ψηλά την σημαία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Μ’ ένα σμπάρο δηλαδή -το Μεϊμαράκη-, στρίμωξε καλύτερα από τον κάθε Κασιδιάρη τον κορυφαίο κοινοβουλευτικό θεσμό, αλλά και το πιο ξεφωνημένο για συνεχόμενα σκάνδαλα υπουργείο του Άκη, του οποίου υπήρξε υπουργός και ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής: tο υπουργείο με τα στραβά υποβρύχια, τα ειδικά μισθολόγια και τα σουπερ εθνικιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία επιμένουν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Χατζηνικολάου, να διατηρούν αποκομμένα πάντα από τις μίζες. Με τον ίδιο σμπάρο, εξάλλου, αποκαλύφθηκαν ξανά πολιτικές λυκοφιλίες αλλά και κουμπαριές, που αφορούν κυρίως το «λόμπι του ευρώ».
Ως εδώ όλα καλά και άγια. Και κυρίως άγιες οι απορίες του Ν. Χατζηνικολάου για το πώς ήταν δυνατόν να παίρνει ο Καρούζος τέτοια αεριτζίδικα δάνεια χωρίς να ανακατεύονται τα απαραίτητα υψηλά ιστάμενα τηλεφωνήματα (πάντα με το αζημίωτο), πώς κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος, πώς έγινε κουμπάρος του Καρούζου ο Μεϊμαράκης ενώ εκκρεμούσαν πολλές καταδικαστικές υποθέσεις σε βάρος του κλπ. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε είχε αναρωτηθεί λάβρος στο δελτίο του ΑΛΤΕΡ (10/20/2011) πώς είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα να ομιλούν για χρέη των ιδιωτικών οργανισμών (ενν. τον όμιλο Κουρή), όταν τα ίδια τα κόμματα είναι καταχρεωμένα με δάνεια χωρίς εγγυήσεις. Και ως εδώ καλά επίσης.
Όταν όμως το κύριο άρθρο του κ. Χατζηνικολάου (την ίδια ημέρα που έκανε τις αποκαλύψεις για την εμπλοκή του προέδρου της Βουλής) αναφερόταν στο ευρώ (που ναι μεν το θέλουμε αλλά όχι να αποτελεί και… ταμπού) με μια σαφή φιλοδραχμική και ελαφρώς γενική αντιευρωπαϊκή απόκλιση, και κυρίως όταν, ενώ αναρωτιέται με στόμφο για τα 300 εκ. που δανείστηκε εύκολα χάρη στα κατάλληλα τηλεφωνήματα ο Καρούζος, δεν αναρωτιέται καθόλου για τα 500 και πλέον εκ. που χρωστάει σε αντίστοιχα δάνεια αλλά και μισθούς ο πατέρας του συνεταίρου του και πρώην αφεντικό του Γιώργος Κουρής (ο πλέον φανατικός εκπρόσωπος του λόμπι της δραχμής, αν κρίνουμε από τη γραμμή των εντύπων και ιστολογίων που διαθέτει ή κατευθύνει), τότε τα πράγματα μπερδεύονται.
Θυμίζουμε ότι όταν τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής ήταν στο ζενίθ κι έγραφαν για τους προδότες, το Γουδή αλλά κυρίως για την επιστροφή στη δραχμή που αντικειμενικά βολεύει φυσικά όσους έχουν μεγάλα χρέη σε ευρω αλλά και καταθέσεις στο «κακό» εξωτερικό, ο Νίκος Χατζηνικολάου έγραφε με σαφή …ευρωσκεπτικισμό: «Προσωπικά δεν πιστεύω στο ευρώ πάση θυσία. Θέλω να μείνουμε στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία. Θέλω να ζυγίζουμε τις επιπτώσεις που η παραμονή μας ή η έξοδος μας, θα έχει για την ελληνική κοινωνία και να πάρουμε τις αποφάσεις μας με ρεαλισμό και με βάση την λογική. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία. Θέλω να μείνουμε στο ευρώ. Θεωρώ ότι έχει σημαντικά πλεονεκτήματα. Θέλω όμως σε κάθε βήμα, κάθε μέρα να ζυγίζουμε τι συμφέρει την ελληνική κοινωνία. Η χώρα πρέπει να εξετάζει κάθε φορά τι τη συμφέρει» (9.7.2012).
Τέλος, όταν όλα αυτά τα περί ελληνικής δραχμούλας που θα μας σώσει ακόμα και από τα σκάνδαλα στολίζονται με τις εθνικιστικές κορώνες του Καμένου και των σκληρών της ΝΔ, αλλά ακόμα και ακροδεξιότερα, οι οποίες φτάνουν σε παροξυσμούς περί προδοτών, συλλήψεων πρωθυπουργών και χώρας υπό κατοχή, τότε κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Real-Δανιμαρκίας. Κάτι που μπορεί μεν να μην προοιωνίζεται πραξικόπημα, αλλά σίγουρα κατατείνει στην αναγόρευση της ακροδεξιάς ατζέντας και των υποστηρικτών της ως τη μόνη καθαρή και πατριωτική λύση – άσχετα αν τα περισσότερα οικονομικά (και όχι μόνο) σκοτεινά σημεία, περιέχουν τα ονοματάκια τέτοιων εθνικών ηρώων-πατριωτών και των ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν.
Το χειρότερο όμως είναι ότι, όποτε τους βολεύει, κάποιοι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες ΜΜΕ αυτοανακηρύσσονται σε ταγούς του συστήματος, δυναμώνοντας τα επιχειρήματα που στηρίζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα με αναφορές στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση (που φυσικά θυμούνται πολύ σπάνια ποια είναι). Είτε με την επίκληση της τεράστιας προσφοράς της αριστεράς, και προβάλλοντας τις φιλολαϊκές θέσεις της για προφανείς λόγους, είτε προβάλλοντας σαν υπέρτατη αλήθεια τη θεωρία των δύο άκρων ακροβατούν πάντα με την ίδια πάντα χαρακτηριστική ευκολία.
Πηγή: REDNotebook
Αφήστε μια απάντηση