Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Αγαπητοί σύντροφοι, πριν λίγες μόλις μέρες, το Σάββατο 15 του Φλεβάρη δημοσιεύτηκε στο ένθετο “Νησίδες” της “Εφημερίδας των Συντακτών” το εξαιρετικής ποιότητας και σημασίας άρθρο του κ. Νίκου Ξυδάκη: Ζούμε ήδη στη δυστοπία του Μασκ
Προτείνω σε όλους τους συντρόφους και φίλους αναγνώστες να το μελετήσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα πάνω στο τεράστιο ζήτημα που θίγει ο αρθρογράφος. Από τη δική μου σκοπιά, θα ήθελα να εκφράσω τις παρακάτω σκέψεις με αφορμή αυτό το κείμενο:
Αν και ο αρθρογράφος της “Συντακτών” κ. Ξυδάκης κάνει το λάθος σε κάποιο σημείο του κειμένου του, να νομίζει και να διατυπώνει την αστήριχτη φράση ότι γενικά ο τωρινός καπιταλισμός “εξαλείφει την εργασία” (πράγμα χωρίς νόημα, αφού ο καπιταλισμός δεν υπάρχει χωρίς τη ζωντανή εργασία, χωρίς την εκμετάλλευση ζωντανής εργατικής δύναμης, της μόνης που παράγει νέα αξία και υπεραξία), ωστόσο στο άρθρο του αυτό περιγράφονται πολλές άλλες μεγάλες αλήθειες.
Ο αρθρογράφος αποδίδει περίφημα τον τρόπο διακυβέρνησης του ακραίου νεοσυντηρητισμού- νεοφιλελευθερισμού, που τον υφίσταται όλος σχεδόν ο καπιταλιστικός κόσμος, ενώ καταδεικνύει με τρόπο αδιάσειστο τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν οι εκμεταλλευτές και οι κυβερνήσεις τους τις σύγχρονες τεχνολογίες της αυτοματοποίησης, της τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής για να διαλύσουν όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Αυτό θα ενταθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον και δεν θεραπεύεται παρά μόνο με τη συντριβή της κυρίαρχης πολιτικής, που, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί πια οι συσχετισμοί, ταυτίζεται πλέον με την επαναστατική συντριβή του καπιταλισμού συνολικά και την οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, χωρίς αφεντικά και χωρίς μισθωτή σκλαβιά.
Το κυριότερο λοιπόν λάθος του κ. Ν. Ξυδάκη στο παραπάνω άρθρο, όπως και των άλλων παρόμοιων δημοσιολόγων (ιδεολογικοπολιτικά, ως γνωστόν, πρόκειται περί ρεφορμιστών της αριστεράς) είναι πως πιστεύουν ότι αφενός μεν ο μεταπολεμικός κεϋνσιανός καπιταλισμός (1945-1980) είχε φέρει την … πλήρη απασχόληση, ενώ αφετέρου από τότε και κυρίως σήμερα ο ”θατσερο-τραμπικός” (ας μου επιτραπεί ο όρος) νεοφιλελευθερισμός, με την προηγμένη τεχνολογία στα χέρια του εξαλείφει γενικά την εργασία! Αυτό ακούγεται και σαν σύγχρονος απόηχος των παλιότερων σχετικών εντελώς επιπόλαιων θεωριών για το “τέλος της εργασίας” και το “τέλος της εργατικής τάξης” των Τόφλερ κλπ, διατυπωμένων πολύ πριν τον Τραμπ, τον Μασκ και την περιβόητη ΑΙ, στην οποία ορκίζεται σήμερα ο κάθε κηφήνας του κεφαλαίου…
Στην πραγματικότητα ούτε τότε με τους κεϋνσιανούς και με όλες τις επιδοτήσεις είχε ποτέ εξαλειφθεί στον καπιταλισμό η ανεργία, ούτε τώρα φυσικά εξαλείφεται η ζωντανή εργασία που μόνο αυτή παράγει υπεραξία και κέρδος.
Σήμερα στις τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες του ιμπεριαλισμού μπορεί οι κεφαλαιοκράτες να περιορίζουν τη ζωντανή εργασία σε πολλούς τομείς, αυξάνοντας παντού την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, δηλαδή το μέγεθος του σταθερού κεφαλαίου ( μηχανών παντός είδους), όμως ταυτόχρονα υποχρεώνουν αυτή τη ζώσα εργατική δύναμη που φυσικά και παραμένει στη βιομηχανία, να φτάνει σε τέτοια εντατικοποίηση, συνεπώς σε τέτοιο βαθμό εκμετάλλευσης που δεν μπορούσε πριν ούτε να φανταστεί το κεφάλαιο.
Με τη νέα δηλαδή τεχνολογία, με αυξημένη την παραγωγική δύναμη της εργασίας, λόγω των νέων μηχανών η λιγότερη σε αριθμό ζώσα εργατική δύναμη, η μόνη πηγή παραγωγής υπεραξίας (αξίας πάνω από αυτή των μηχανών κλπ που απλώς μεταβιβάζεται στο νέο εμπόρευμα) είναι υποχρεωμένη να αποδώσει πολύ μεγαλύτερης υπεραξίας εμπορεύματα στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μηχανών.
Αυτό σημαίνει πολύ μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας στη μονάδα του χρόνου, συνεπώς μεγαλύτερη εξάντληση ακόμη και της πολύ πιο ειδικευμένης σε σχέση με το παρελθόν σύγχρονης εργατικής δύναμης. Της σύγχρονης εργατικής τάξης που έχει παραδοθεί στην πιο σύγχρονη … βαρβαρότητα.
Παράλληλα στον καθυστερημένο ή και στο λιγότερο αναπτυγμένο κόσμο η μαζική εκμετάλλευση εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων χειρωνακτικά εργαζομένων στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά φτάνει στο ζενίθ. Στυγνή εκμετάλλευση της ανειδίκευτης φτηνής εργατικής δύναμης και κυρίως των γυναικών και των παιδιών όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Από το εργοστάσιο και το χωράφι ως την κατ’ επάγγελμα επαιτεία και την πορνεία… Όχι φυσικά ότι από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις λείπουν αυτές οι μορφές εκμετάλλευσης. Μέσα στις ίδιες αυτές μητροπόλεις υπάρχει ήδη μια δυαδική κοινωνία, που τη χωρίζει άβυσσος. Η παγκόσμια εργατική τάξη σήμερα καταβάλλει πολύ περισσότερες δυνάμεις στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε σχέση με κάθε άλλη εποχή.
Εκεί που πραγματικά στην εποχή μας οι καπιταλιστές ήδη βγάζουν από τη μέση ζωντανές εργατικές δυνάμεις, χωρίς να φαίνεται ότι τις αναπληρώνουν με ζωντανή εργασία από κάπου αλλού είναι στους τομείς όπου δεν παράγεται άμεσα η υπεραξία, όπως στους εμποροϋπαλλήλους και τους τραπεζοϋπάλληλους και κυρίως στους τομείς που δεν παράγουν καμία υπεραξία, όπως στους δημόσιους υπαλλήλους των υπηρεσιών, των μονάδων υγείας, παιδείας κ.τ.ο..
Με τις τεχνολογικές δυνατότητες που έχουν σήμερα, και μέσα στο υπάρχον πολιτικό καθεστώς που κυριαρχεί, εκεί πραγματικά συμβαίνει ήδη αυτό που γράφει ο κ. Ξυδάκης. Όπως περιόρισαν ήδη τους τραπεζοϋπάλληλους, έτσι θα περιορίσουν δραστικά στο μέλλον και τους εκπαιδευτικούς των δημοσίων σχολείων και τους γιατρούς και νοσηλευτές των δημοσίων νοσοκομείων, που ήδη δηλαδή τα έχουν κυριολεκτικά διαλύσει. Σαν διέξοδο διαφυγής κυρίως για τους γιατρούς θα προτείνουν τη μισθωτή εργασία τους σε επιχειρήσεις παροχής υγείας του ιδιωτικού κεφαλαίου, όπου ο γιατρός δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από προλετάριος που αποδίδει υπεραξία και κέρδος στο κεφάλαιο, ή για όσους έχουν ήδη μια οικονομική βάση να ασκήσουν ιδιωτικό ιατρικό επάγγελμα.
Φυσικά το πιθανότερο είναι να περάσουν -πριν τη γενικευμένη “τεχνητή νοημοσύνη”- και εδώ, στους παραπάνω τομείς του τωρινού δημοσίου τομέα, σε εργασιακά καθεστώτα πλήρως ελαστικά χωρίς καμία μονιμότητα, χωρίς κανένα δημοκρατικό δικαίωμα, επί ατομική συμβάσει και με ωριμισθιο. Εκεί ήδη πηγαίνουμε σήμερα. Διαβάστε λοιπόν το άρθρο και βγάλτε οι ίδιοι τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Πού σίγουρα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την πλέον αποφασιστική καταδίκη του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κι αυτή μεταφράζεται μόνο σε συγκροτημένη επαναστατική πολιτική δράση της εργατικής τάξης για τη συντριβή αυτού του συστήματος.
Αφήστε μια απάντηση