Δολοφονήθηκε από τους καπιταλιστές, σαν σήμερα 19 Νοέμβρη 1915
Στις 19 Νοέμβρη 1915, στις 9:30 το πρωί, στην αυλή των φυλακών της Γιούτα, πέντε σφαίρες από τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος διαπέρασαν την καρδιά του Τζο Χιλ. Ο Σουηδο-Αμερικανός μετανάστης, τραγουδοποιός, αγωνιστής των Industrial Workers of the World (IWW), πέφτει νεκρός στα 36 του χρόνια.
Δεν ήταν τυχαίος θάνατος. Ήταν πολιτική δολοφονία.
Ο Τζο Χιλ (πραγματικό όνομα Joel Emmanuel Hägglund, αργότερα Joseph Hillström) έφτασε στην Αμερική το 1902, φτωχός μετανάστης από το Gävle της Σουηδίας. Δούλεψε σε λιμάνια, ορυχεία, εργοστάσια. Είδε από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση, την πείνα, τις απεργίες που πνίγονταν στο αίμα.
Το 1910 μπαίνει στους Wobblies, την πιο ριζοσπαστική συνδικαλιστική οργάνωση της εποχής, που οργάνωνε ανειδίκευτους εργάτες, μετανάστες, μαύρους, γυναίκες – όλους όσοι οι «σεβαστές» συνδικαλιστικές ενώσεις της AFL απέρριπταν.
Ο Τζο δεν ήταν απλός απεργός. Ήταν ο ποιητής της εργατικής τάξης. Με μια κιθάρα και στίχους που έκοβαν σαν ξυράφι, έγραφε τραγούδια που γίνανε ύμνοι του κινήματος. «The Preacher and the Slave» (με το θρυλικό «You’ll get pie in the sky when you die»), «Casey Jones – The Union Scab», «There is Power in a Union».
Τα τραγούδια του τυπώνονταν στο Little Red Songbook των IWW και τραγουδιόνταν σε κάθε απεργία, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε κελί.
Τον Γενάρη του 1914, στο Σολτ Λέικ Σίτι, δύο ένοπλοι μπαίνουν σε μπακάλικο, σκοτώνουν τον ιδιοκτήτη και τον γιο του, τραυματίζουν άλλον έναν. Την ίδια νύχτα ο Τζο Χιλ εμφανίζεται σε γιατρό με τραύμα από σφαίρα στον πνεύμονα. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει. Καμία απόδειξη δεν τον συνδέει με τη ληστεία. Καμία. Μόνο το τραύμα του – και το γεγονός ότι ήταν γνωστός συνδικαλιστής των IWW, «επικίνδυνος ξένος».
Η δίκη ήταν παρωδία. Οι ένορκοι επελέγησαν από λίστα της εργοδοσίας. Μάρτυρες κατηγορίας άλλαζαν συνέχεια τις καταθέσεις τους. Ο Τζο αρνήθηκε να δώσει εξήγηση για το τραύμα του (πιθανολογείται ότι είχε πυροβοληθεί σε προσωπική διένεξη για γυναίκα και δεν ήθελε να εμπλέξει τρίτους). Η ετυμηγορία ήταν προαποφασισμένη: ένοχος.
Η εκστρατεία για τη σωτηρία του πήρε παγκόσμιες διαστάσεις. Διαμαρτυρίες σε όλες τις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία. Ο πρόεδρος Ουίλσον δέχθηκε δύο φορές τηλεγραφήματα να επέμβει. Η Σουηδική κυβέρνηση ζήτησε αναστολή. Μάταια. Η χαλυβουργία της Γιούτα, η Εκκλησία των Μορμόνων, οι μεγαλοεργοδότες ήθελαν το κεφάλι του. «Να πεθάνει για παραδειγματισμό», έγραφαν οι εφημερίδες.
Την παραμονή της εκτέλεσης, ο Τζο Χιλ έγραψε στην τελευταία του επιστολή:
«Μην πενθήσετε – Οργανωθείτε!» Λίγο πριν πέσει, φώναξε στους δήμιους:
«Ναι, πυροβολήστε! Fire!»
Και μετά, πιο δυνατά:
«FIRE! Πυροβολήστε, διάολε!»Το σώμα του Τζο Χιλ έπεσε. Όμως ο ίδιος είχε δίκιο: δεν πέθανε ποτέ.
Τραγούδια του ακούγονται ακόμα σε κάθε απεργία. Το όνομά του φωνάζεται σε κάθε διαδήλωση ενάντια στην εκμετάλλευση. Τ
ο 1915 οι καπιταλιστές νόμιζαν ότι σκότωσαν έναν άνθρωπο. Σκότωσαν έναν άνθρωπο και γέννησαν έναν θρύλο.
Joe Hill ain’t dead, he says to me
Joe Hill ain’t never died
Where working men are out on strike
Joe Hill is at their side…
Σαν σήμερα, 109 χρόνια μετά, θυμόμαστε:
Οι δολοφόνοι του Τζο Χιλ έχουν ονόματα. Είναι οι ίδιοι που σήμερα απολύουν, εκβιάζουν, στέλνουν ΜΑΤ, χτυπάνε απεργούς, κλείνουν εργοστάσια.Ο Τζο Χιλ είναι εδώ. Σε κάθε πικετοφορία. Σε κάθε συνέλευση. Σε κάθε τραγούδι αντίστασης.Don’t mourn – Organize!(Το κείμενο μπορεί να συνοδευτεί από φωτογραφία του Τζο Χιλ ή το διάσημο σκίτσο του που κρατάει την κιθάρα και λέει «Don’t mourn – Organize!»)
Αφήστε μια απάντηση