Η Σώτη Τριανταφύλλου υπήρξε για χρόνια μια από τις πιο προβεβλημένες φωνές του «συστήματος». Πλάσαρε το προφίλ της «πρωτοποριακής» συγγραφέως, που έσπαγε καλούπια και έφερνε αέρα ριζοσπαστισμού στα ελληνικά γράμματα. Όμως οι καιροί αλλάζουν∙ και μαζί τους αλλάζει και η εικόνα της ίδιας.
Δεν είναι λίγοι όσοι βλέπουν πλέον στο πρόσωπό της ένα πλάσμα «ανοϊκό», όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, «σύμβολο του απόλυτου υστερικού φανατισμού». Η «μέτρια συγγραφέας» που βρήκε για χρόνια στέγη στα μεγάλα μέσα, εμφανίζεται τώρα να ξεπληρώνει «γραμμάτια» με την παρουσία της στα κανάλια στις στήλες της Athens Voice, και των Νέων κραυγάζοντας έναν λόγο σκληρό, συχνά μισαλλόδοξο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ταξίδι της στη Βενεζουέλα: αντί να της γεννήσει σκέψεις για τη φτώχεια και τις αιτίες της, η Σώτη Τριανταφύλλου επέστρεψε με την κραυγή «Δεν φταίει η φτώχεια, φταίνε οι φτωχοί». Λόγια που εύκολα θα ταίριαζαν σε ρατσιστικά εγχειρίδια εναντίον των χωρών του Νότου. Δεν χρειάζονταν, πράγματι, τόσα χιλιόμετρα για να καταλήξει σε τόσο κοινοτοπίες.
Αν δεν υπήρχε η Σώτη Τριανταφύλλου, θα έπρεπε ίσως να εφευρεθεί. Όχι για να τιμηθεί η συμβολή της στη λογοτεχνία, αλλά γιατί αποτελεί «εύχρηστο, διάφανο παράδειγμα» για να δει κανείς πώς δουλεύει η μισαλλοδοξία. Πώς καλλιεργείται ο εργαλειακός ρατσισμός. Πώς ξεδιπλώνεται ο φοβικός λόγος που τρέφει τελικά τον φασισμό.
Το πρόσφατο άρθρο της στα Νέα με τον τίτλο «Ισλαμοαριστεροί και Γαζαίοι» –αν και δυσεύρετο σε ψηφιακή μορφή– λειτούργησε ξανά σαν σπίθα. Με τον ίδιο τον τίτλο του επιβεβαιώνει το στίγμα της: καυστική, διχαστική, πρόθυμη να ονοματίσει και να στιγματίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι σχολιάστηκε ευρέως, άλλοτε με αποδοκιμασία, άλλοτε με ειρωνεία.
Η Σώτη Τριανταφύλλου έγινε έτσι ένα είδος καθρέφτη. Για κάποιους, συνεχίζει να είναι σύμβολο τόλμης και ελευθεροστομίας. Για άλλους, ενσάρκωση του πιο υστερικού φανατισμού. Σίγουρα, όμως, δεν περνά πια απαρατήρητη. Και μόνο αυτό, ίσως, να είναι το τελευταίο της «λογοτεχνικό» κατόρθωμα.
Καμία έκπληξη καθώς πρόκειται για γνωστή και μη εξαιρεταία εκπρόσωπο της “σχολής” Τζήμερου, των “Μένουμε Ευρώπη”,των “Βάστα Σόιμπλε” και των “Γερούν γερά”. Τι περιμένατε δηλαδή από μία φανατισμένη υπέρμαχο των Μνημονίων και βαστάζο των τοκογλύφων δανειστών;
Σχολιάζεται ευρέως και δεν περνάει απαρατήρητη γιατί έχει βήμα στα συστημικά ΜΜΕ. Κι έχει βήμα ακριβώς γιατί γράφει αυτά που γράφει. Οι απόψεις της , αν μπορεί να βγάλει κανείς άκρη μέσα στον αχταρμα , δεν ξεπερνούν το επίπεδο ενός άθλιου προπαγανδιστή τύπου ομάδας αλήθειας. Υπάρχουν πολύ ευφυέστεροι και οξυδερκεστεροι διανοούμενοι της αστικής τάξης, ακόμα και της άθλιας πολιτιστικά ελληνικής αστικής τάξης.