Σώματα χωρίς όνομα, κάμερες σπασμένες (Βίντεο)

Δεν υπάρχει προηγούμενο.
Δεν υπάρχει καμία στρατιωτική επιχείρηση στην Ιστορία όπου το 95% των νοσοκομείων να έχει σβηστεί από τον χάρτη. Να γκρεμίζεις κρεβάτια, ορούς, αναπνευστήρες. Να καταδικάζεις ολόκληρους πληθυσμούς στο να πεθαίνουν χωρίς περίθαλψη.

Δεν υπάρχει προηγούμενο για τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους.
Κάμερες που καταγράφουν, μικρόφωνα που τρέμουν από το βομβαρδιστικό κύμα, πρόσωπα που αναμεταδίδουν φωνές πίσω από ερείπια – και ύστερα σιωπή. Σήμερα, στο Νοσοκομείο Nasser στο Khan Yunis, βρέθηκαν νεκροί τέσσερις δημοσιογράφοι. Δίπλα τους συνάδελφοι, κάποιοι που πρόλαβαν να πατήσουν το «rec». Ταινία κομμένη από βόμβα.

Αλλά τι σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή στη Γάζα;
Όταν φτάνεις τους 63.000 νεκρούς, κάθε νέο σώμα γίνεται αριθμός. Και οι αριθμοί δεν κλαίνε. Οι αριθμοί δεν αφήνουν ορφανά παιδιά. Οι αριθμοί δεν ξεσπούν σε λυγμούς όταν το χώμα σκεπάζει τα μάτια. Οι αριθμοί μπαίνουν σε δελτία ειδήσεων σαν τίτλοι χρηματιστηρίου, σαν δελτία καιρού.

Κι όμως, δεν είναι αριθμοί. Είναι σώματα, είναι φωνές. Είναι οι φράσεις που δεν πρόλαβαν να πουν, τα μάτια που δεν πρόλαβαν να κλείσουν. Είναι το μολύβι που έμεινε στη χούφτα, η κάμερα που δεν έστειλε ποτέ το τελευταίο καρέ.

Εγκλήματα πολέμου δίχως καν τα προσχήματα.
Και την ίδια στιγμή, η ανθρωπότητα κοιτάει αλλού. Ο διεθνής νόμος κουρελιασμένος, σαν κουβέρτα σκισμένη πάνω σε φορείο νοσοκομείου που δεν υπάρχει πια. Ο κόσμος παγώνει σε μια κανονικότητα θανάτου. Άλλη μια Δευτέρα, άλλη μια σφαγή, άλλη μια ανοιχτή φλέβα που δεν την βλέπουμε.

Μα αν συνηθίσουμε το αίμα, τότε πεθαίνουμε κι εμείς.
Όχι από βόμβες, αλλά από σιωπή. Από την παραίτηση ότι «έτσι είναι ο κόσμος». Από το βλέμμα που δεν υγραίνεται πια.

Και ίσως το πιο σκληρό ερώτημα να είναι: ποιος θα γράψει αύριο για τους δημοσιογράφους που δολοφονήθηκαν σήμερα; Ποιος θα μιλήσει για εκείνους που πέθαναν μόνο και μόνο επειδή επέμεναν να μιλούν;