Σαν σήμερα, ξημερώματα 1ης Σεπτέμβρη 1992, η Ελευσίνα και ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας πάγωσαν μπροστά σε ένα από τα πιο φρικτά εργατικά εγκλήματα της νεότερης ιστορίας. Έκρηξη στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Πετρόλα, στον Ασπρόπυργο, μετέτρεψε το διυλιστήριο σε κόλαση φωτιάς.
Οι δρόμοι προς τα επείγοντα των νοσοκομείων γέμισαν από ανθρώπους που περπατούσαν και ούρλιαζαν καμένοι ζωντανοί. Άλλοι κατέρρεαν πριν φτάσουν για βοήθεια. Η εικόνα εκείνης της ημέρας χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη όσων τη βίωσαν: εργάτες μισοπεθαμένοι, συγγενείς σε απόγνωση, γιατροί να δίνουν μάχη για να κρατήσουν στην ζωή βαριά τραυματισμένους εργάτες.
Η έκρηξη στην Πετρόλα στοίχισε τη ζωή σε 14 εργάτες και τραυμάτισε βαριά δεκάδες άλλους. Πολλοί υπέκυψαν τις επόμενες μέρες, αφού τα εγκαύματα που έφεραν κάλυπταν σχεδόν όλο τους το σώμα. Οι εικόνες με εργάτες να βγαίνουν φλεγόμενοι, να τρέχουν και να σωριάζονται μπροστά στα ασθενοφόρα, συγκλόνισαν την κοινωνία.
Τα νοσοκομεία της Αθήνας γέμισαν με τραυματίες. Γιατροί και νοσηλευτές μιλούσαν για σκηνές πολέμου. Συγγενείς των εργατών συνωστίζονταν απ’ έξω, ζώντας την πιο φρικτή αναμονή.
Όπως σε κάθε βιομηχανική τραγωδία, οι πρώτες ανακοινώσεις μιλούσαν για «ατύχημα». Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική, όπως αποδείχτηκε από τα ρεπορτάζ που ακολούθησαν και ανέφεραν παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας, κακή συντήρηση των δεξαμενών και των σωληνώσεων καθώς και εντατικοποίηση εργασιών.
Οι ευθύνες βαραίνουν τη διοίκηση της εταιρείας, που έβλεπε τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας σαν «κόστος». Και το κράτος, που άφηνε ανεξέλεγκτη τη λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων, αδιαφορώντας για τη ζωή των εργατών και των κατοίκων της περιοχής.
Ακολούθησαν δίκες, με βαρύ κατηγορητήριο κατά της εργοδοσίας. Όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, το αίμα των εργατών δεν βρήκε δικαίωση. Οι ποινές ήταν χάδι, οι ευθύνες διαχύθηκαν, τα αφεντικά συνέχισαν ανενόχλητα τις μπίζνες τους.
Για τους συγγενείς των θυμάτων, η δικαστική κατάληξη δεν έφερε καμία ανακούφιση. Για την εργατική τάξη, υπήρξε άλλη μια επιβεβαίωση ότι μπροστά στο κεφάλαιο, η δικαιοσύνη είναι τυφλή μόνο προς τις ευθύνες του. τα κάτω.
Επίλογος – Η δικαστική κατάληξη: Η ατιμωρησία ως δεύτερο έγκλημα
Τέσσερις μόλις ημέρες μετά την κόλαση της 1ης Σεπτέμβρη 1992, ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής της Πετρόλα και ο προϊστάμενος του τμήματος επιθεώρησης προφυλακίστηκαν, ενώ μια χημικός της εταιρείας αφέθηκε ελεύθερη με περιοριστικούς όρους και εγγύηση. Το κατηγορητήριο τότε έδειχνε πως υπήρχε σαφής ευθύνη της εργοδοσίας για τις παραλείψεις στα μέτρα ασφαλείας και τις συνθήκες που οδήγησαν στον θάνατο δεκάδων εργατών.
Κι όμως, δύο χρόνια αργότερα, το 1994, το δικαστήριο αθώωσε όλους τους κατηγορούμενους. Οι ζωές των εργατών που χάθηκαν στην Πετρόλα θεωρήθηκαν «παράπλευρες απώλειες». Η αστική δικαιοσύνη, πιστή στο ρόλο της, στάθηκε για άλλη μια φορά ασπίδα προστασίας στα αφεντικά, μετατρέποντας το αίμα σε «ατύχημα» και τους υπεύθυνους σε αθώους.
Έτσι, η τραγωδία της Πετρόλα είχε δύο εγκλήματα: το πρώτο γράφτηκε με τις εκρήξεις, τις φλόγες και τους νεκρούς της 1ης Σεπτέμβρη. Το δεύτερο, πιο ύπουλο, σφραγίστηκε το 1994, μέσα στις δικαστικές αίθουσες, όταν οι υπεύθυνοι έφυγαν καθαροί, αφήνοντας πίσω οικογένειες βυθισμένες στο πένθος και μια εργατική τάξη που ξέρει καλά πως μπροστά στο κέρδος, η ζωή της μετράει ελάχιστα.
Η Πετρόλα δεν είναι μόνο μνήμη. Είναι υπόμνηση της ατιμωρησίας, της ταξικής δικαιοσύνης, του εγκλήματος που συνεχίζεται όσο οι εργάτες πεθαίνουν και τα αφεντικά μένουν στο απυρόβλητο.
Αφήστε μια απάντηση