Στις 27 Νοέμβρη του 1943, εν μέσω της φασιστικής κατοχής, ο ανώτερος αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Αστυνομίας Ελλάδος, στρατηγός Σιμάνα, δημοσίευσε την διπλανή ανακοίνωση. (Την αλιεύσαμε από τον λογαριασμό στο Χ του Πάνου Παπανικολάου). Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της ναζιστικής θηριωδίας και της προδοτικής συνεργασίας των Ταγμάτων Ασφαλείας με τους κατακτητές.
Με ψυχρή διοικητική γλώσσα, ο Σιμάνα αναγγέλλει την εκτέλεση 19 Ελλήνων πατριωτών ως «αντίποινα» για επιθέσεις του ΕΛΑΣ ενάντια σε ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες.
Στο κείμενο, οι αγωνιστές χαρακτηρίζονται «κομμουνιστικά και αναρχικά στοιχεία», ενώ οι δολοφόνοι τους παρουσιάζονται ως υπερασπιστές «των μοναδικών αξιών του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού πολιτισμού».
Πίσω όμως από την κυνική αυτή διατύπωση, κρύβεται η αληθινή όψη της Κατοχής: εκτελέσεις χωρίς δίκη, τρομοκρατία, βασανιστήρια και πλήρης υποταγή των ντόπιων συνεργατών στις διαταγές του Γερμανού αφέντη. Οι 19 εκτελεσμένοι δεν ήταν απλώς «αντίποινα». Ήταν μάρτυρες του αντιφασιστικού αγώνα, σύμβολα μιας Ελλάδας που πάλευε για λευτεριά και αξιοπρέπεια.
Στην ανακοίνωση απαριθμούνται τα ονόματα και οι τόποι καταγωγής τους. Κάθε όνομα κι ένας άνθρωπος, κάθε γραμμή κι ένα αίμα που χύθηκε για να σβήσει το σκοτάδι της Κατοχής. Από τον Βενιτούρη και τον Πέτρου ως τον Καπάτο και τον Γρηγοριάδη — όλοι «παραδόθηκαν εις το εκτελεστικόν απόσπασμα» για να υπηρετηθεί η γερμανική “τάξη”.
Τα Τάγματα Ασφαλείας, δημιουργήματα της κυβέρνησης Ράλλη, δεν ήταν παρά οι ντόπιοι συνεργάτες του Χίτλερ. Μαζί με τη Γκεστάπο και τη Βέρμαχτ, έσπειραν τον τρόμο, έκαψαν χωριά, βασάνισαν, πρόδωσαν. Ο Σιμάνα και οι ταγματασφαλίτες του έγραψαν με αίμα τις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας.
Σήμερα, η ανάμνηση αυτής της ανακοίνωσης δεν είναι απλώς ιστορική μαρτυρία. Είναι πολιτική υπόμνηση. Γιατί ο φασισμός δεν πεθαίνει με τη λήξη του πολέμου — ξαναγεννιέται κάθε φορά που ξεχνάμε ποιοι συνεργάστηκαν, ποιοι αντιστάθηκαν και ποιοι εκτελέστηκαν για την ελευθερία.
Αφήστε μια απάντηση