Από την ΚΥΠ του Καραμεσίνη στην ΕΥΠ του Ρουμπάτη και ο ρόλος κάποιων δημοσιογράφων

Του Γ.Γ.

Σαν σήμερα στις 07/05/1953 ιδρύεται η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) υπό την διοίκηση του πράκτορα της CIA Τομ Καραμεσίνη. Ηταν η εποχή που ο πρωθυπουργός της χώρας μας Α. Παπάγος – ο πρώην αρχιστράτηγος του ελληνικού μοναρχοφασιστικού στρατού που δεν δίσταζε να διακηρύσσει δημόσια, απευθυνόμενος στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» – δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μαριονέτα στα χέρια του περιβόητου αμερικανού πρέσβη Πιουριφόι, ο οποίος ουσιαστικά διοικούσε την μπανανία – Ελλάδα.

Η ΚΥΠ η ποιο «βρόμικη» κρατική υπηρεσία από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους δεν προήλθε από παρθενογένεση. Η μήτρα της ήταν η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών – Ερευνών (ΚΥΠ-Ε), ένα δημιούργημα της CIA, με την συνδρομή Βρετανών πρακτόρων, που πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του εμφυλίου πολέμου αρχικά με περιορισμένη δράση, για να γιγαντωθεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Ηταν τότε που άρχισε να στρατολογεί χαφιέδες «πολυτελείας», με ιδιαίτερη προτίμηση σε δημοσιογράφους, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού κομμουνιστικού κινδύνου». (Πολύ γλαφυρή η απεικόνιση αυτού του γεγονότος στην κινηματογραφική ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και την εμπλοκή της ΚΥΠ-Ε στην σκευωρία κατά του Μπελογιάννη και των συντρόφων του).

Ηταν η εποχή που με ηττημένο το λαϊκό κίνημα, με φυλακές και ξερονήσια γεμάτα αγωνιστές, η αστική δικτατορία του κεφαλαίου αρχίζει να εδραιώνεται. Μαζί με την ανοιχτή τρομοκρατία και τις διώξεις προοδευτικών πολιτών, το αστικό κράτος έστησε και τους μηχανισμούς του για να «κάψει» κάθε σκέψη που αμφισβητούσε την δικιά του εξουσία. Στην κατεύθυνση αυτή ήταν απαραίτητη μια ισχυρή μυστική υπηρεσία που θα έκανε την αυτή την δουλειά, δίπλα και σε συνεργασία με τις παρακρατικές οργανώσεις.

Το υλικό για να κατασκευαστεί αυτό το άθλιο οικοδόμημα ήταν έτοιμο από την εποχή που η χώρα μας βρισκόταν υπό κατοχή από τις στρατιωτικές δυνάμεις του άξονα. Οι πρόγονοι του Ντάνου Κρυστάλη, οι δημοσιογράφοι δηλαδή που στελέχωσαν την πρώτη μυστική υπηρεσία του ελληνικού κράτους, ήταν αυτοί που ήδη είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στους ξένους κατακτητές και απλώς τώρα άλλαξαν αφεντικά. Προερχόταν κύρια από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη («την περίοδο της Κατοχής το Συγκρότημα είχε συνεταιριστεί ευθέως με τους μηχανισμούς προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ, διευθυνόταν από δωσίλογους και στελέχη των κατοχικών δυνάμεων, και ταυτόχρονα χρηματοδοτούνταν από τις γερμανικές αρχές», διαβάζουμε σε μια σχετική μελέτη),  καθώς και από καθάρματα της «Καθημερινής», επί εποχής Βλάχου, από αυτούς που έγραφαν ότι «Καλώς συνετάγη» ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσους μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των γερμανών. (Καθημερινή 1/6/1941).

Αυτή η δημοσιογραφική «δεξαμενή» πότισε τον βούρκο για να ξεπεταχτούν οι «χαφιέδες πολυτελείας». -έτσι χαρακτηριζόταν οι δημοσιογράφοι που στελέχωναν αυτούς τους μηχανισμούς γιατί ήταν καλοντυμένοι και είχαν σταθερό μισθό. – Αυτοί οι τύποι ήταν η εμπροσθοφυλακή και αποτέλεσαν την ομάδα κρούσης για να υποταχτεί η ελληνική κοινωνία στις εντολές της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων κηδεμόνων της. Αυτοί δεν ήταν βασανιστές στην Γιάρο και στην Μακρόνησο. Δεν κρατούσαν βούρδουλα για να πληγώνουν σώματα. Είχαν όμως πένες και ραδιοφωνικά μαρκούτσια που εγκληματούσαν το ίδιο βάρβαρα αλλοιώνοντας συνειδήσεις, δημιουργώντας εικονικές πραγματικότητες.

(Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα, χωρίς αναγκαστικά να σιτίζονται οι καθεστωτικοί δημοσιολόγοι από μυστικά κονδύλια; Δεν είναι ανεκτίμητη η προσφορά στο αστικό σύστημα του Πρετεντέρη, του Παπαχελά, της Τρέμη του Πορτοσάλτε και όλου αυτού του κηφηναριού στην παράδοση της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στις εντολές ξένων και ντόπιων καπιταλιστών;)

Και το εντυπωσιακό είναι ότι από την εποχή που αναφέραμε και μέχρι σήμερα ο κύριος πυρήνας των «χαφιέδων πολυτελείας», που στελεχώνουν τις μυστικές υπηρεσίες , αποτελείται από δημοσιογράφους. Και να μιλήσουμε συγκεκριμένα – όσο γίνεται- αιτιολογώντας αυτή μας την εκτίμηση.

Ηταν το μακρινό 1995 όταν η Ε.Ο 17 Νοέμβρη σε προκήρυξη της  ανέφερε: «Η “Ελευθεροτυπία” είναι η μόνη εφημερίδα όπου στα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε με ντοκουμέντα ότι τρεις δημοσιογράφοι — εκ των οποίων οι δύο από τους σημαντικότερους συντάκτες της (να μην αναφέρουμε ονόματα, έτσι;)— ήταν πράκτορες της ασφάλειας και υποχρεώθηκαν ν’ αποχωρήσουν». Είχε δημιουργηθεί σάλος τότε. Τα ονόματα των πρακτόρων – δημοσιογράφων κυκλοφορούσαν πλατιά στα δημοσιογραφικά γραφεία, χωρίς όμως ποτέ δουν την δημοσιότητα. Ο ένας μάλιστα απ’ αυτούς που στην ΚΥΠ είχε το ψευδώνυμο «Ναζωραίος» φέρεται ο εγκέφαλο ασφαλίτικης σκευωρίας με στόχο πασίγνωστο αγωνιστή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς –που βρέθηκε προφυλακισμένος και κατηγορούμενος σε δίκες, όπου σε όλες αθωώθηκε- στον οποίο χρέωσαν οι μπάτσοι ηγετικό ρόλο σε σχεδόν όλες της οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας που υπήρξαν στην Ελλάδα.

Άλλος πασίγνωστος ΚΥΠατζής δημοσιογράφος ήταν (είναι;) εκδότης – πολιτικός σχολιαστής σε ραδιοφωνικό σταθμό, ιδιοκτήτης ενημερωτικής ιστοσελίδας Το ψευδώνυμο του ήταν «Τετραπέρατος» και πληροφορίες τον έφερναν να είναι το «μάτι» της αμερικανικής πρεσβείας στην ΚΥΠ.

Και οι σχετικές αποκαλύψεις δεν σταματούν εδώ. Στην δίκη για την υπόθεση του ΕΛΑ ο Δημήτρης Ρίζος είχε αποκαλύψει ότι ο μακαρίτης πια δημοσιογράφος Β.Ζ –και αυτός διαχειριστής ενημερωτικής ιστοσελίδας- ήταν πράκτορας της ΚΥΠ ενώ στην φυλλάδα που διεύθυνε («Αδέσμευτος Τύπος» 12/12/2004) και τον λούζει με όλα τα «κοσμητικά» που διαθέτει η δημοσιογραφική πιάτσα: ρουφιάνος της ΚΥΠ, πρακτορίσκος της CIA, πλαστογράφος, άνθρωπος για όλες τις βρόμικες δουλειές κ.λπ. (Είχαν προσωπική αντιπαράθεση, ενώ ο Β.Ζ υπήρξε υφιστάμενος του Δ.Ρ στο εκδοτικό εγχείρημα του τελευταίου).

Πολύ σημαντική και η αναφορά που έκανε –εν είδος ερωτήματος προς τον τότε υπουργό Χρυσοχοϊδη– η ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής «Καλάμι».
Δεν είναι δύσκολο, εξάλλου, να καταλάβετε ποιους δημοσιοκάφρους φωτογραφίζει η εφημερίδα ότι είναι πράκτορες της ΕΥΠ που δραστηριοποιούνται στην Αμερική «εμφανιζόμενοι ως “συνεργάτες- ανταποκριτές” κρατικών και λοιπών ΜΜΕ της Ελλάδας».
Ενας μάλιστα απ’ αυτούς, που εδώ και χρόνια έχει επιστρέψει στην Ελλάδα εμφανίζετε μεγαλομέτοχος καθημερινής φυλλάδας, (Που βρήκε τόσα λεφτά και απέκτησε μετοχές το καταλαβαίνετε).

Να επιστρέψουμε όμως στην δραστηριότητα της ΚΥΠ από τις γραμμές της οποίας παρέλασε όλη η αφρόκρεμα του φασισταριού. Γεωργαλάς, Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Ρουφογάλης και άλλα τέτοια φυράματα.

Εξετάσεις στους αμερικάνους και στην ντόπια ολιγαρχία έδωσε όταν έφτιαξε και εκτέλεσε το περίφημο «σχέδιο Περικλής» στις εκλογές βίας και νοθείας το 1961. Τότε που ψήφισαν και τα δέντρα. Σχεδόν αποκλειστικός της ρόλος τότε ήταν να δημιουργεί και να καθοδηγεί παρακρατικές οργανώσεις στυλ «Καρφίτσας», ενώ έχουν γραφτεί πολλά για τον βρώμικο ρόλο της στην δολοφονία του Γ. Λαμπράκη τον Μάη του ’63 στην Θεσσαλονίκη.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανένας για τον ρόλο της ΚΥΠ; Την προβοκάτσια που οργάνωσε στον Εβρο, όταν ο μετέπειτα δικτάτορας έριχνε ζάχαρη στα ντεπόζιτα των τανκς και το χρέωνε σε κομμουνιστές φαντάρους; Στην σκευωρία του «ΑΣΠΙΔΑ»; Στην υπόθεση «Δίκης Αεροπόρων»; Στο ρόλο που έπαιξε στην δικτατορία, που είχε σαν αποκλειστική ασχολία το κυνήγι των κομμουνιστών και των λεγόμενων συνοδοιπόρων; Τις αποκαλύψεις για τον ρόλο του αρχικυπατζή Γρυλάκη με τηλεφωνικές υποκλοπές;

Ποιος δεν θυμάται, εξάλλου, τις ιστορίες με τον Κρυστάλη, και τις «ορφανές βόμβες» ή τον πρώην αρχηγό της Βασιλακόπουλο να καταθέτει στα δικαστήρια για να πέσουν στα πούπουλα τα καλόπαιδα της ΜΑΒΗ;

Να αναφερθούμε στον ρόλο της στην υπόθεση του Οτσαλάν; Στις απαγωγές Πακιστανών που είχαν κάνει οι ΕΥΠατζήδες το 2005; (Ενημερωτικά να πούμε ότι αυτή ήταν η μόνη υπόθεση που έφτασε στα δικαστήρια με τους δύο ευπατζήδες που είχαν αναγνωριστεί από 7 Πακιστανούς να συμμετέχουν σ’ αυτή την επιχείρηση, να βγαίνουν λάδι «λόγω αμφιβολιών» με βούλευμα του συμβουλίου πλημμελειοδικών το 2010).

Να αναφέρουμε την  απαγωγή από το κέντρο της Αθήνας του Τούρκου αγωνιστή Μπουλούτ Γιαϋλά που έκαναν πέρσι ΕΥΠατζήδες, σε συνεργασία με την ΜΙΤ για να τον παραδώσουν στις τουρκικές αρχές;

Να θυμίσουμε μήπως την εμπλοκή δυο πρακτόρων της ΕΥΠ -βρίσκονται κατηγορούμενοι- στην προσπάθεια εξόντωσης του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη;

Πέρα απ’ αυτό όμως υπάρχει και μια άλλη πολύ σοβαρή πτυχή της ΕΥΠατζίδικης δραστηριότητας. Μας την περιγράφει απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Αντώνης Ζήβας και δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 22 Μάρτη 2015 στην εφημερίδα «Πριν»:

Η ΕΥΠ, σταδιακά από τη δεκαετία του ’90 και ειδικά στα χρόνια των μνημονίων, έστησε πολλαπλούς μηχανισμούς παρακολούθησης, συλλογής πληροφοριών και οργάνωσης προβοκάτσιας κατά το κινήματος. Είναι, πλέον, πασίγνωστη η πρακτική των ασφαλιτών που ντυμένοι με περιβολή διαδηλωτή προκαλούν επιθέσεις κατά των συναδέλφων τους αστυνομικών με στολή ή προβαίνουν σε πλιάτσικο σε μαγαζιά, για να δοθεί το πρόσχημα και να ακολουθήσει η βίαιη επίθεση των ειδικών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών και μετέπειτα, η ειδική προπαγάνδιση από τα εντεταλμένα μέσα ενημέρωσης. Δεκάδες είναι οι δημόσιες καταγγελίες σε Ελλάδα, Γαλλία Βρετανία κ.α., που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν.

Μια από τις δράσεις αυτών των μηχανισμών στη χώρα μας στράφηκε ειδικά κατά του νεολαιίστικου και, πιο ειδικά, κατά του μαχόμενου και επικίνδυνου φοιτητικού κινήματος. Ως τόπος δράσης επιλέχθηκαν τα Εξάρχεια λόγω της γειτνίασης με το Πολυτεχνείο και της συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού νέων στις γειτονιές τους. Η πολιτική στοχοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου από όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης έστρεψε τη δράση αυτή στην οργάνωση ή στην εύνοια προς καταλήψεις έξω από το μαζικό κίνημα των φοιτητών, οι οποίες συκοφαντούσαν αυτή τη μορφή πάλης, το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και, πάνω από όλα, το πανεπιστημιακό άσυλο.

Στην πορεία, το ειδικό τμήμα της Ασφάλειας που ασχολούνταν με αυτό τον τομέα, απέκτησε ξεχωριστή μορφή, αυτονομήθηκε και μετασχηματίσθηκε σε μια κλειστή ομάδα δεκάδων ασφαλιτών, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν στα Εξάρχεια, δεν έχουν καμία άμεση σχέση με αστυνομικά τμήματα, με τη ΓΑΔΑ ή με την Κατεχάκη και δρουν ανάλογα με τις ειδικές επιδιώξεις των κρατικών μηχανισμών αλλά και τις ευρύτερες πολιτικές επιδιώξεις των κυρίαρχων κύκλων του κεφαλαίου ή των πρεσβειών μεγάλων δυνάμεων. Το τμήμα αυτό στοχοποιούσε και προβόκαρε ειδικά τη δράση των αναρχικών ομάδων, «φορτώνοντας» σε αυτούς τις παράνομες ενέργειες του, αξιοποιώντας κατάλληλα τις πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες του αναρχικού χώρου.

Η δράση αυτού του μηχανισμού των Εξαρχείων έγινε ακόμη πιο προκλητική και φανερή μόλις άλλαξε η κυβέρνηση, με στόχο να προβοκάρει ακόμη και αυτές τις ήπιες προθέσεις της για μείωση της αστυνομοκρατίας, συντηρώντας το κλίμα φόβου μέσω των εντεταλμένων μέσων ενημέρωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές οργανώσεις των αναρχικών και αντεξουσιαστών κατήγγειλαν αυτή τη δράση.

Η παράδοση των «κλειδιών» αυτών των μηχανισμών σε ανθρώπους των ίδιων των μηχανισμών, δείχνουν ότι η νέα κυβέρνηση ενδεχομένως προσανατολίζεται μάλλον σε μια «διαπραγμάτευση» με αυτούς τους μηχανισμούς παρά σε μια καθολική ρήξη με αυτούς. Η αποκάλυψη και το ξήλωμα των μηχανισμών πρέπει να αποτελεί ειδικό αίτημα του εργατικού, λαϊκού, νεολαιίστικου και δημοκρατικού κινήματος.