Βασίλης Διαμαντόπουλος. Σταθερός σε αξίες και αρχές μέχρι το τέλος του

Ο δάσκαλος πρώτα, και μετά ο ηθοποιός, ο σκεπτόμενος αριστερός, αμφισβητίας άνθρωπος. Οι προσδιορισμοί μοιάζουν φτωχοί για τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Όχι τώρα που λείπει από κοντά μας και αλλού τριγυρνάει και ποιος ξέρει τι φωνάζει σαν μας βλέπει, αλλά και τότε που με ήθος και τόλμη ποιούσε τα πάντα. Στο θέατρο, στην πολιτική, στην κοινωνία,τη ζωή. Τι να πρωτοθυμηθείς;
”Στόχος του ηθοποιού δε πρέπει να είναι η διάκριση, αλλά να γίνει καλύτερος από τον εαυτό του”. “Η ερμηνευτική ωριμότητα είναι η αρχή της σήψης. Πρέπει να μη χαθεί η νεανικότητα”.

Δεν πίστευε πως ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ασκητής, το θεωρούσε ομφαλοσκοπία, αλλά να συμμετέχει στα κοινά. Είπε τη σημαία κομμάτι πανί. Λίγοι κατάλαβαν.

Ίψεν, Τσέχωφ, Μίλερ, Λόρκα, Πιραντέλο, Ντε Φίλιππο, Μπρεχτ, Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Καμπανέλλη, Μουρσελα, Τσιφορο, Δημοπουλο. Μια πορεία προτύπου υποκριτικής, βαθύς γνώστης και δάσκαλος, πολέμιος των επιχορηγήσεων, χορτασμένος και ευτυχισμένος άνθρωπος. Ποιος δε θα ήθελε να ζει έτσι;

Βασίλης Διαμαντόπουλος. Σταθερός σε αξίες και αρχές μέχρι το τέλος του, παθιασμένος και με αστείρευτη πίστη στους νέους ανθρώπους, σε εκείνους που τα μάτια τους δεν έχουν ακόμη παγώσει. Ένα αναρχικό μυαλό, ένα ελεύθερο μυαλό, ο συμβολαιογράφος Σιορ Ταππας, ο γκομενιαρης παππούς στο εκμεκ παγωτό, ο αλητακος του Κώστα Μουρσελα, αγαπημένος απλά για πολλούς λόγους.

Μνημονεύοντας τέτοιες μορφές αντιλαμβάνεσαι το σημερινό κενό που απηχεί τον ξεπεσμό και τους συμβιβασμούς των σύγχρονων “διανοουμένων”: Διαμαντόπουλος, Πετρόπουλος, Χατζηδάκης, Ζωγράφου…εκείνοι που “κουβάλησαν νερό στο μέλλον της ξηρασίας” του Μιχάλη Κατσαρού…

Μικρό δείγμα ενός Μεγάλου Ανθρώπου εδώ.