Εγκληματική κρίση

Πηγή: Χρύσα Κακατσάκη – Documento

Αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα της υπερβολής και εργαλειοποιούσαμε πολιτικά την κλι­ματική κρίση, εύ­κολα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι η χειρό­τερη των τελευταίων 400 ετών, δη­λαδή από την Τουρκοκρατία που δεν υπήρχε ελληνικό κράτος.

Η ανι­κανότητα αντιμετώπισης των πλημ­μυρών -τόσο πριν με την πρόληψη όσο και μετά με τη διάσωση ανθρώ­πων, περιουσιών και ζωικού κεφα­λαίου- επέλεξε ως σωσίβια λέμβο τον επιστημονικό λόγο, τον οποίο είχε καταγγείλει στις πυρκαγιές. Τα εκατομμύρια στρέμματα καμένων εκτάσεων ήταν πυρονέφος, τουτέστιν κάτι σαν οφθαλμαπάτη ή σαν το αναπάντεχο χιόνι του μεσημεριού.

Στην περίπτωση φυσικά της Θεσ­σαλίας δεν είναι περίπου αλλά απολύτως βέβαιο ότι το «επιτελι­κό κράτος» βούλιαζε στα λασπό­νερα, επειδή τόσο οι εγκληματικές παραλείψεις όσο και οι ακριβείς μετεωρολογικές προβλέψεις δεν αφήνουν χώρο για άλλοθι.

Στην collection φθινόπωρο 2023 παρήλασε ο Μπέος που, παρά τον μισό Ποινικό Κώδικα που κουβαλού­σε πάνω του, βρήκε τη δύναμη να παίρνει τη μάνικα όποτε υπήρχε τηλεοπτική κάμερα. Ο Αγοραστός, που στο φωτεινό πάλκο του Δήμου Φαρσάλων απολάμβανε τον χαλβά του την ώρα που ο Ντάνιελ ερχό­ταν με φόρα. Ο αναβαθμισμένος σε υπουργό πρώην δήμαρχος Παπαστεργίου, που νομίζει ότι τα έργα κατασκευάζονται στο τάμπλετ και ύστερα μεταφέρονται με λεωφο­ρείο χωρίς οδηγό. Η Αγαπηδάκη, που επίσης προήχθη από τρολ του διαδικτύου σε μικρή Αντουανέτα, συμβουλεύει τους κατοίκους από τη μια να χρησιμοποιούν εμφιαλωμέ­νο νερό και από την άλλη στα Με­γάλα Καλύβια Τρικάλων ανοίχτη­κε τάφρος για τα τουμπανιασμένα ζώα χωρίς να τηρούνται τα πρωτό­κολλα για τη δημόσια υγεία. Ο Κικίλιας που στα νιάτα του εκτός από μπάσκετ έπαιζε και πινγκ πονγκ και έτσι με άνεση πετάει το μπαλάκι των ευθυνών από πάνω του. Ο πρωθυ­πουργός, που εμφανίστηκε στη Λά­ρισα με σηκωμένα μανίκια για να στείλει το μήνυμα ότι ανασκουμπώ­θηκε και «πέτυχε» την εξασφάλιση των 2,2 δισ. που επί θητείας του δεν είχαμε απορροφήσει. Σε όλους αυ­τούς η συγκολλητική ουσία δεν είναι η ικανότητα, αλλά η εξουσία και η νομή της. Μ’ αυτό το εγχειρίδιο η κλιματική κρίση μετατράπηκε σε εγκληματική. Συντέλεσε, έστω και ακούσια, το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, που επέτρεψε στον αντίπα­λο να παίζει μόνος του.

Τα στελέχη και κυρίως οι υποψή­φιοι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. ανα­λώνονται δημοσίως στη διαχείριση συμβόλων και αρκούνται σε χλιαρά σχόλια με μια προκαταβολική ενοχικότητα, μην τους αποκαλέσουν τοξικούς και πέσουν σκιές στην προ­εκλογική τους εικόνα. Αφήνουν έτσι την αντιπολίτευση στους αρθρογράφους της «Καθημερινής» και σε όποιον ευελπιστεί να συμμετάσχει στο πάρτι των κονδυλίων για την ανοικοδόμηση και την αποκα­τάσταση των ζημιών. Αλλωστε ό,τι επακολουθήσει θα γίνει χωρίς δια­γωνισμούς, χωρίς μελέτες, αλλά με αποκλειστικό κριτήριο την εμπιστο­σύνη και τη μοιρασιά σε δυο τρεις κατασκευαστικές εταιρείες.

Η μόνη ελπίδα είναι οι πολίτες, ειδικά στις πληγείσες περιοχές, να προσέξουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές το κενό ανάμεσα στο «πάμε κι όπου βγει» και το «κολυμπάμε κι όπου βγει». Οσο για την κυβέρνη­ση και τους υποψηφίους που εξακολουθεί να υποστηρίζει παρά την εισαγγελική έρευνα εις βάρος τους, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να υιο­θετήσουν σαν σύνθημα το τσιτάτο του Μπέκετ: «Try again, fail again, fail better».