«Ο τύπος χρειάζεται για να τα βολεύει, έτσι ώστε αυτοί οι βλάκες να πιστεύουν όλα όσα τους σερβίρουν… Ο τύπος είναι χρήσιμος.»
— Ντάριο Φο, “Μπουμ μπουμ – ποιος είναι – αστυνομία”
Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ένας μηχανισμός μετάδοσης ειδήσεων. Είναι εργαλείο πειθούς, διαμόρφωσης κοινής γνώμης, εξυπηρέτησης συμφερόντων. Και κάποιοι, όπως η Κάτια Μακρή, υπήρξαν για χρόνια σταθερά παραδείγματα αυτής της «χρησιμότητας».
Από την εποχή των πρώτων μνημονίων, η Κάτια Μακρή είχε ήδη διαλέξει πλευρά. Με την ιδιότητα της “ψύχραιμης” πολιτικής σχολιάστριας στον Real FM, στο Star και παλαιότερα στον Ant1, εκφραζόταν συστηματικά υπέρ των πολιτικών λιτότητας, νομιμοποιώντας ακόμη και τα πιο αντικοινωνικά μέτρα με “τεχνική ψυχρότητα” που θα ζήλευε και ο εκάστοτε κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Δεν είναι τυχαίο ότι τον Οκτώβρη του 2011 ο «Ριζοσπάστης» τής αφιέρωσε άρθρο υπό τον τίτλο «Τα ψεύδη των απολογητών», καταγγέλλοντας τη στάση της ως “απόλυτη στήριξη των επιλογών του ΠΑΣΟΚ” και σημειώνοντας:
“Η στράτευση στην πλευρά της οικονομικής ολιγαρχίας […] προϋποθέτει και την επιστράτευση των πλέον χονδροειδών ψευδών και της απάτης.”
Και πράγματι, όσο η κοινωνία διαλυόταν, η κ. Μακρή φρόντιζε να προετοιμάζει το έδαφος της “κανονικότητας”, άλλοτε αποσιωπώντας, άλλοτε ενοχοποιώντας τη λαϊκή αντίσταση, πάντα με την “αντικειμενικότητα” του επαγγελματία σχολιαστή.
Σήμερα, δεν χρειάζεται καν να κρατάει τα προσχήματα. Η “δημοσιογραφική” της πορεία την οδήγησε κατευθείαν στο επιτελείο του υπουργού Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη. Ένα χρυσοπληρωμένο πόστο στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνίας στην καρδιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όπως λέμε: “φυσική κατάληξη”.
Δεν είναι η μόνη — αλλά αποτελεί κλασικό δείγμα του πώς λειτουργεί ο σφιχτός εναγκαλισμός ενημέρωσης και εξουσίας στην Ελλάδα. Οι “ουδέτεροι” παρουσιαστές των δελτίων, οι “ειδικοί” των πάνελ, καταλήγουν κυβερνητικά στελέχη, θεσμικοί προπαγανδιστές ή… και οι δύο μαζί.
Και επειδή τα αποσπάσματα της δημόσιας παρουσίας της είναι αποκαλυπτικά, θυμίζουμε και την “ευαισθησία” της απέναντι στον Ρουβίκωνα:
«Δεν ήταν ένα ασύντακτο μπουλούκι που πέταξε μερικά τρικάκια. Ήταν ένα στρατιωτικό τάγμα με κράνη, λοστούς και κουκούλες […] Αν η αστυνομία δεν μπορεί να φυλάξει το ναό της Δικαιοσύνης, μπορεί να φυλάξει τους δικαστές έναν – έναν; Προφανώς όχι. Άρα, αν συνεχιστεί αυτό το κλίμα φόβου, σε λίγο νόμος θα είναι πια η βία του Ρουβίκωνα.»
Όχι, λοιπόν, δεν αποβλακώθηκε ο κόσμος μόνος του, όπως λέει και ο Ντάριο Φο. Κάποιοι εργάστηκαν γι’ αυτό – και αμείβονται ακόμα γι’ αυτό.
Αφήστε μια απάντηση