Στις 1 Αυγούστου, η Ισπανία έριξε από αέρος δώδεκα τόνους τροφίμων στη μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας, μια ελάχιστη αλλά ηχηρή πράξη ανθρωπιστικής παρέμβασης σε έναν τόπο που βιώνει γενοκτονικές συνθήκες. Την ώρα που τα παιδιά στη Γάζα πεθαίνουν από την πείνα και την δίψα, που ο ΟΗΕ μιλά για «οργανωμένη καταστροφή», και που η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει εγκλήματα πολέμου, η Ισπανία του Σάντσεθ επιλέγει τουλάχιστον να κινηθεί. Να στείλει έστω και μια σταγόνα ελπίδας. Μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, José Manuel Albares χαρακτήρισε την πείνα στη Γάζα ως “ντροπή για την ανθρωπότητα” και επανέλαβε την ανάγκη για άνοιγμα χερσαίων διαδρόμων βοήθειας και εκεχειρία
Και η Ελλάδα;
Η Ελλάδα του Μητσοτάκη και του υπουργείου Εξωτερικών — από κοινού με το Υπουργείο Άμυνας και όλο τον κρατικό μηχανισμό — συνεχίζει να συντάσσεται σιωπηλά, αλλά σταθερά, με το Ισραήλ. Καμία απόπειρα αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Καμία διπλωματική πίεση για την άρση του αποκλεισμού. Καμία καταγγελία για τις σφαγές αμάχων. Αντιθέτως, με υπερηφάνεια και χωρίς ντροπή, η Ελλάδα σφίγγει περισσότερο τις στρατιωτικές και οικονομικές σχέσεις με το Τελ Αβίβ, όπως είδαμε και με την περίπτωση των Golden Visa.
Η ελληνική στάση δεν είναι ουδέτερη. Είναι ανοιχτή συνενοχή. Η σιωπή μπροστά στο κακό είναι συμμετοχή στο κακό. Η απουσία δράσης είναι θέση — και αυτή η θέση είναι εχθρική προς τον Παλαιστινιακό λαό. Η χώρα που καυχιόταν κάποτε για το αντιαποικιακό της παρελθόν, τώρα υποστηρίζει το αποικιακό σχέδιο εξόντωσης ενός λαού που ζητά απλά ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Την ώρα που η Ισπανία ρίχνει γεύματα, η Ελλάδα “ρίχνει” φρεγάτες και συνεργασίες με την IDF, τον ισραηλινό στρατό που ισοπεδώνει νοσοκομεία, σχολεία και καταυλισμούς προσφύγων.
Η πράξη της Ισπανίας δεν λύνει την κρίση. Δεν απαντά στο έγκλημα. Αλλά αναδεικνύει με οδυνηρό τρόπο την υποκρισία και τη ντροπή της ελληνικής στάσης. Αναδεικνύει το πόσο πολύ έχει μετατοπιστεί ο ελληνικός “ανθρωπισμός” προς τον πλήρη κυνισμό.
Στον ελληνικό λαό, που σταθερά στέκεται στο πλευρό της Παλαιστίνης, επιβάλλεται να δούμε κατάματα αυτή την αντίφαση. Όσο η κυβέρνηση χρηματοδοτεί το θάνατο, ας φωνάξουμε πιο δυνατά για τη ζωή.
Γιατί η Παλαιστίνη δεν χρειάζεται τα δάκρυα μας — χρειάζεται την ενεργή μας αλληλεγγύη.
Αφήστε μια απάντηση