Η βιομηχανία της ενημέρωσης έχει πάψει εδώ και καιρό να αναζητά την αλήθεια. Αντί να ψάχνει, να ερευνά, να σέβεται τα γεγονότα, έχει μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής «συγκίνησης» και σοκ. Και το πιο τραγικό: αυτό το κάνουν άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «είδηση» που κυκλοφόρησε πρόσφατα για μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά, με ονόματα, λεπτομέρειες, ηλικίες. Η αφήγηση μιλούσε για μια βόμβα που έσβησε τους πάντες στον ύπνο τους. Σπαρακτικό; Ναι. Αληθινό; Καμία σοβαρή πηγή δεν το επιβεβαίωσε ποτέ. Κι όμως, δημοσιεύτηκε από «δημοσιογράφους», αναπαράχθηκε ως γεγονός. (Εμείς πάντα προσπαθούμε να διασταυρώσουμε μια είδηση πριν την αναπαράγουμε, αν αυτή δεν έχει πηγή ένα γνωστό ΜΜΕ)
Ο αγώνας δρόμου για το «ποιος θα το ανεβάσει πρώτος» έχει αντικαταστήσει την έρευνα και τη διασταύρωση. Copy–paste από ανώνυμες αναρτήσεις, καμία τεκμηρίωση, κανένας έλεγχος. Έτσι γεννιέται μια δημοσιογραφία–παρωδία, που ζει από τα likes και τα share, και που πουλάει αίμα για κλικ.
Όταν ο ανθρώπινος πόνος γίνεται «story» για τα δελτία των 8, όταν οι νεκροί μετατρέπονται σε εικόνες για το timeline, αυτό δεν είναι ενημέρωση. Είναι κανιβαλισμός. Είναι ηθική σήψη. Είναι το ΜΜΕ που καταβροχθίζει τη ζωή για να παράξει περιεχόμενο.
Κάθε τέτοια «είδηση» που βγαίνει χωρίς αποδείξεις και χωρίς τήρηση δεοντολογίας, τραυματίζει όχι μόνο το ίδιο το θύμα αλλά και το συλλογικό μας κριτήριο.
Η δημοσιογραφία που τρέφεται με πτώματα είναι συνένοχη στο έγκλημα.
Αφήστε μια απάντηση