Η συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη με τον μεταβατικό υπουργό Εξωτερικών της Συρίας, Άσαντ Χασάν αλ-Σιμπάνι, δεν είναι μια «ουδέτερη διπλωματική χειρονομία». Είναι πολιτικό γεγονός με τεράστιες προεκτάσεις. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος που αγκαλιάστηκε θερμά με τον Έλληνα υπουργό δεν είναι κάποιος «μετριοπαθής τεχνοκράτης», αλλά πρώην ηγετικό στέλεχος της Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα – του συριακού παρακλαδιού της Αλ Κάιντα.
Από την Αλ-Κάιντα στην «μεταβατική κυβέρνηση»
Ο αλ-Σιμπάνι δεν είναι «άγνωστος». Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Νούσρα, της οργάνωσης που αιματοκύλησε τη Συρία και μετεξελίχθηκε στη διαβόητη Hay’at Tahrir al-Sham (HTS). Ανέλαβε το κομμάτι των διεθνών σχέσεων και αργότερα εντάχθηκε στη λεγόμενη «Syrian Salvation Government» – μια διοίκηση-βιτρίνα υπό τον έλεγχο των τζιχαντιστών στο βόρειο τμήμα της χώρας. Δεν είναι τυχαίο πως οι ΗΠΑ τον χαρακτήριζαν «τρομοκράτη» το 2013, μαζί με το «αφεντικό» του, τον Τζολάνι.
Σήμερα εμφανίζεται ως «μεταβατικός υπουργός Εξωτερικών», με διεθνείς επαφές, συμμετοχή σε φόρουμ τύπου Νταβός και συναντήσεις με δυτικούς πολιτικούς και think tanks. Πρόκειται για το κλασικό σενάριο του ιμπεριαλισμού: οι ένοπλοι φονιάδες της μίας περιόδου μετατρέπονται σε «αξιόπιστους συνομιλητές» της επόμενης.
Η ελληνική εμπλοκή
Ο Γεραπετρίτης όχι μόνο τον συνάντησε, αλλά είχε και «θερμό εναγκαλισμό» μαζί του, σαν να μην έχουν προηγηθεί διαδοχικά κύματα σφαγών εναντίον θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων στη Συρία, με το τελευταίο μόνο να αφήνει πάνω από 1.200 νεκρούς. Με αυτό τον τρόπο η ελληνική κυβέρνηση στέλνει μήνυμα νομιμοποίησης και αναγνώρισης σε μια προσωπικότητα που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την ισλαμιστική τρομοκρατία και την τουρκική επιρροή.
Δεν πρόκειται για «διπλωματική πρωτοβουλία σταθεροποίησης». Είναι συμμετοχή σε ένα διεθνές ξέπλυμα εγκληματιών πολέμου, που τώρα βαφτίζονται «μεταβατικοί αξιωματούχοι» για να χωρέσουν στα γεωπολιτικά παζάρια της Δύσης.
Από τα χαρακώματα του συριακού πολέμου στα σαλόνια της διπλωματίας
Το προφίλ του αλ-Σιμπάνι αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση της λογικής «ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας». Όταν πολεμούσε ενάντια στον Άσαντ, στηριζόταν από Τουρκία και σιωπηρά από ΝΑΤΟϊκούς κύκλους. Τώρα, ως «υπουργός», γίνεται αποδεκτός από την Ε.Ε. και χώρες όπως η Ελλάδα.
Η ουσία είναι ότι οι ίδιοι που γέμισαν τη Συρία με αίμα, οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν τζιχαντιστές ως εργαλείο ιμπεριαλιστικών σχεδίων, τώρα τους καθίζουν σε τραπέζια διαπραγματεύσεων.
Το ταξικό συμπέρασμα
Η ελληνική εξωτερική πολιτική αποδεικνύεται για άλλη μια φορά τυφλό όργανο των ΝΑΤΟϊκών επιταγών και της ευρωατλαντικής στρατηγικής. Δεν έχει καμία σχέση με την «ειρήνη» ή τη «δημοκρατία». Η συνάντηση Γεραπετρίτη – αλ-Σιμπάνι είναι μια σφραγίδα συνενοχής σε ένα σχέδιο όπου οι λαοί πληρώνουν με αίμα και οι φονιάδες βαφτίζονται «μεταβατικοί υπουργοί».
Η αλήθεια είναι απλή: οι λαοί της Συρίας, όπως και όλοι οι λαοί, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις διπλωματίες των ισχυρών. Μόνο από την αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό μπορούν να κερδίσουν το μέλλον τους.
Αφήστε μια απάντηση