Η πρόσφατη διασπορά μιας στημένης φωτογραφίας, που δήθεν απεικόνιζε έναν εβραίο και έναν μουσουλμάνο στρατιώτη του Ισραηλινού στρατού (IDF) να προσεύχονται δίπλα-δίπλα πριν από τη μεγάλη σφαγή στη Γάζα, αποκαλύπτει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μια παλιά αλήθεια που είχε διατυπώσει με ακρίβεια ο Βασίλης Ραφαηλίδης: «Οι εξουσιαστές ξέρουν να βάζουν στην υπηρεσία τους ακόμα και τον Θεό».
Η θρησκεία ως όπλο προπαγάνδας
Από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι τις σημερινές «ιεροποιημένες» πολεμικές εκστρατείες, η θρησκεία χρησιμοποιείται σαν εργαλείο χειραγώγησης και νομιμοποίησης της βίας. Η εικόνα του στρατιώτη που προσεύχεται πριν σφάξει, η αφήγηση του «ιερού πολέμου» που υποτίθεται πως δίνει ανώτερο νόημα στη σφαγή αμάχων, είναι πάντα στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού πολέμου.
Η προπαγάνδα δεν περιορίζεται στα όπλα και στα τανκς. Κατασκευάζει εικόνες «συμφιλίωσης» και «ανθρωπιάς» για να συγκαλύψει τα εγκλήματα. Τι πιο βολικό, λοιπόν, από μια φωτογραφία που παρουσιάζει έναν εβραίο και έναν μουσουλμάνο στρατιώτη να προσεύχονται μαζί, σαν να μπορεί η σφαγή στη Γάζα να μετατραπεί σε «θεάρεστη αποστολή» ή σε «γεφύρωμα θρησκειών».
Το «θαύμα» των εξουσιαστών
Όμως αυτό το «θαύμα» δεν έχει καμία σχέση με την πίστη ή την αλήθεια. Είναι το θαύμα της εξουσίας που ξέρει να μετατρέπει τον Θεό σε φερέφωνο των δικών της συμφερόντων. Ο Θεός των στρατιωτών του IDF δεν είναι τίποτε άλλο από ηθικό άλλοθι για το αίμα που χύνεται. Όπως και ο «Θεός» των Αμερικανών που ευλογούσε τις βόμβες στο Βιετνάμ, ή ο «Θεός» των Ναζί που χάραζαν «Gott mit uns» («Ο Θεός μαζί μας») στις ζώνες τους.
Η θρησκεία, είτε ιουδαϊκή, είτε μουσουλμανική, είτε χριστιανική, επιστρατεύεται από τους κρατούντες για να μετατρέψει το έγκλημα σε καθήκον και το αίμα σε λύτρωση.
Η άλλη όψη: οι λαοί και η πίστη τους
Ας μη γελιόμαστε. Οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι συχνά βρίσκουν στη θρησκεία παρηγοριά, συλλογικότητα, ακόμα και δύναμη για αντίσταση. Όμως η εξουσία είναι αυτή που κρατά τα νήματα και ξέρει να αντιστρέφει το νόημα, να παίρνει το ιερό και να το μετατρέπει σε όπλο του ανίερου.
Η φωτογραφία των «προσευχόμενων στρατιωτών» είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα: μια σκηνοθετημένη στιγμή που δεν απηχεί την αλήθεια των ανθρώπων, αλλά την ανάγκη της εξουσίας να εμφανιστεί «ανθρώπινη», «ηθική» και «θεόσταλτη» ακόμα και την ώρα που ετοιμάζεται να σφαγιάσει χιλιάδες.
Συμπέρασμα:
Ο Ραφαηλίδης είχε δίκιο: οι εξουσιαστές ξέρουν να βάζουν στην υπηρεσία τους ακόμα και τον Θεό. Και όσο οι λαοί αφήνουν τον Θεό να μιλάει με τη φωνή των στρατηγών, των πολιτικών και των καναλιών τους, τόσο το όνομά Του θα επιστρατεύεται για να κρύβει σφαγές, πολέμους και καταπίεση.
Η αλήθεια είναι μία: κανένας Θεός δεν μπορεί να νομιμοποιήσει το έγκλημα. Το μόνο «ιερό» είναι ο αγώνας των λαών για ζωή, ελευθερία και δικαιοσύνη.
Αφήστε μια απάντηση