Όχι, δεν ήταν «απλώς ο ωραίος του ελληνικού σινεμά».
Ήταν ο 16χρονος που ανέβηκε στο βουνό με τον ΕΛΑΣ, που τον κυνηγούσαν οι Γερμανοί με το όνομά του σε λίστα θανάτου.
Ήταν ο ΕΠΟΝίτης που δεν γονάτισε ποτέ.
Ήταν ο ηθοποιός που η Χούντα τον έβαλε στη ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ και τον έσβησε από τα θέατρα και τις οθόνες για 7 ολόκληρα χρόνια.
«Δεν θα παίξεις πουθενά, Αλεξανδράκη» – αυτή ήταν η εντολή του Πατακού.
Κι όμως, αυτός ο «ζεν πρεμιέ» υπέγραψε πρώτος για τη Νεολαία Λαμπράκη, έδωσε το παρών στη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, έφαγε ξύλο και φυλακή για τις ιδέες του, και όταν τον ρώτησαν «δεν φοβάσαι μην χαλάσεις την καριέρα σου;», απάντησε: «Η καριέρα μου είναι η Ελλάδα που ονειρεύομαι».
Το 2001, ο αστός Πρόεδρος της Δημοκρατίας του έδωσε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής.
Εκείνος τον πήρε, τον φίλησε, και είπε: «Τον δέχομαι για λογαριασμό όλων των συντρόφων που δεν πρόλαβαν να τον πάρουν».
Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Αλέκος Αλεξανδράκης, -«έφυγε» στις 8 Νοεμβρίου 2005, σε ηλικία 77 χρονών, ύστερα από μακροχρόνια μάχη για τον καρκίνο-, συμμετείχε με την υπογραφή του, σε αντιπολεμικές διαμαρτυρίες, για την Πρωτοβουλία της Γένοβα, την επέμβαση στο Ιράκ, την αμερικανική πολιτική στο Αφγανιστάν.
Οπως σημείωνε σε κείμενο της στον Ριζοσπάστη η Σεμίνα Διγενή, ο Αλέκος Αλεξανδράκης υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης, αλλά κι ένα βαθιά σεμνό κι ευαίσθητο πλάσμα, ένας μαχητικός αριστερός και ενεργός πολίτης, που πλήρωσε τις ιδέες του με διώξεις, αποκλεισμούς και επιθέσεις κάθε είδους.
Αφήστε μια απάντηση