Του Γ. Γ.
Οπως διαβάζουμε ο γιατρός Γιώργος Θεοδωρόπουλος έστειλε εξώδικο στο documentonews.gr επειδή δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Ο γιατρός που διαφημίζει ο Άδωνης είχε συλληφθεί το 2019 για φακελάκι από καρκινοπαθή – Είχε φάει… χαστούκια από τον Ρουβίκωνα (Video)». Ο γιατρός επικαλείται ότι στο δικαστήριο “αθωώθηκε καθώς αποδείχτηκε στο ακροατήριο ότι ο μηνυτής ήταν διαταραγμένο πρόσωπο, το οποίο στη συνέχεια ανακάλεσε την καταγγελία του”.
Δεν ξέρουμε τι μεσολάβησε μέχρι να αθωωθεί ο γιατρός ο οποίος συνελήφθη για φακελάκι μετά από καταγγελία καρκινοπαθούς ασθενούς και τελικά αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. (Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση μία φορά το μήνα στο αστυνομικό τμήμα και εγγύηση 20 χιλιάδων ευρώ).
Φυσικά και δεν γνωρίζουμε τι διαδραματίστηκε στην δικαστική ακροαματική διαδικασία και αθωώθηκε ο γιατρός. Αυτό που ξέρουμε όπως είναι το πώς αποδίδεται η αστική “δικαιοσύνη”.
Πάμε να κάνουμε μια τηλεγραφική αναφορά.
Αλλαξε σε τίποτα η απόδοση της αστικής “δικαιοσύνης” από το 1945 -για να μην πάμε σε εποχές “Ιδιώνυμου” του “Εθνάρχη” Βενιζέλου- με το σήμερα; Απολύτως σε τίποτα. Εχει τον ίδιο διαχρονικό άθλιο ρόλο, σαν θεσμικός πυλώνα του αστικού κράτους. Απλώς προσαρμόστηκε στις χρονικές συνθήκες, γράφαμε σε περασμένη ανάρτησή μας.
Αλλά και πιο παλιά να πάμε, ακόμα και από της αρχές του 20ου αιώνα, βλέπουμε ότι ήταν ίδια η φύση της αστικής “δικαιοσύνης”. Ας θυμηθούμε, λοιπόν την ετυμηγορία για τον δολοφόνο του Μαρίνου Αντύπα: “Ο Κυριακός δικάστηκε, αλλά το δικαστήριο με μια μνημειώδη απόφαση τον αθώωσε, επειδή το θύμα του διατάραξε τον ύπνο! Ο δικαστής δέχθηκε ότι ο Μαρίνος Αντύπας εφονεύθη έπειτα από “βρασμό ψυχικής ορμής, που δημιουργήθηκε λόγω του ακατάλληλου της ώρας και λόγω του ύπνου της οικογενείας του δολοφόνου”. (Δείτε εδώ).
Για τις δίκες-παρωδία των δωσίλογων και ταγματασφαλητών να θυμίσουμε ότι έχουμε παραθέσει ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το πολύ καλό βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη: “ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Δίκες – Παρωδία (ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)”, καθώς και ολόκληρο το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου «Η αυτολογοκριμένη Μνήμη. Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική Εθνικοφροσύνη». Επίσης και το βιβλίο του Δημήτρη Κουσουρή: «Δίκες των Δοσιλόγων, 1944-1949. Δικαιοσύνη, Συνέχεια του Κράτους και Εθνική Μνήμη».
Απ’ αυτούς που κατηγορήθηκαν για συνεργασία με τον εχθρό και εγκλήματα κατά του λαού περίπου το 85% απαλλάχτηκαν από την προανάκριση και δεν οδηγήθηκε ποτέ στο δικαστήριο. Αρκετοί απ’ αυτούς , αφού άλλαξαν οπλισμό και τις γερμανικές στολές με του λεγόμενου «Εθνικού στρατού» «έδρασαν» στον εμφύλιο πόλεμο και όπως γράφει ο Ν. Καρκανης αργότερα βολεύτηκαν σε εμπιστευτικές κρατικές θέσεις, και σώματα ασφαλείας, ανέβηκαν στην στρατιωτική ιεραρχία αυτοί που ήταν στρατιωτικοί, και το καταπληκτικό: Αρκετοί απ’ αυτούς πήραν συντάξεις σαν συμμετέχοντες στην… Εθνική ’Αντίσταση!
Επίσης όπως αναφέρει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, στο βιβλίο του “Οι Δωσίλογοι”, «το 1949, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ηγείται ομάδας βουλευτών που εισάγει τροπολογία με την οποία όσοι καταδικάστηκαν ερήμην ή κατ’ αντιμωλία, τυγχάνουν αναστολής εκτέλεσης της ποινής και των συνεπειών κάθε περαιτέρω δίωξης. Ο βουλευτής, συνήγορος ο ίδιος του Ιωάννη Ράλλη στη μεγάλη δίκη των κατοχικών κυβερνήσεων, ανέφερε πως όσοι συνεργάστηκαν το έπραξαν από καθήκον, καθώς θεώρησαν «ότι έπρεπε να γίνουν θύματα της καταστάσεως, ανέλαβον τον σταυρόν του μαρτυρίου και προσεπάθησαν να διασώσουν ό,τι ήταν δυνατόν να διασωθή» (σ. 400).
Διαβάστε ένα στιγμιότυπο από μια εξαιρετικά αποκαλυπτική δίκη για το καθεστώς που υπήρχε στην χώρα μας, μετά την απελευθέρωση από τα κατοχικά ναζιστική στρατεύματα γινόταν στις 22/12/1946
Στο σκαμνί του κατηγορουμένου, σε μια απ’ τις δίκες παρωδία σε δικαστήριο δωσίλογων βρισκόταν το δεξί χέρι του διαβόητου συνταγματάρχη Διον. Παπαδόγγονα, αντισυνταγματάρχης Ε. Κωστόπουλος
(Ο Δ. Παπαδόγγοντας ήταν ένας εκ των επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου και γνωστός τόσο για εγκλήματα που είχε διαπράξει ενάντια στον απλό λαό όσο και για τις αγαστές σχέσεις του με τους ναζί. Η σκληρότητά του ήταν παροιμιώδης. Αναφέρεται ότι με δική του πρωτοβουλία εκτελέστηκαν επιπλέον 100 αντιστασιακοί πέρα από τους 200 της Καισαριανής ως αντίποινα της εκτέλεσης του υποστράτηγου Κρεχ, ενώ οι Γερμανοί ήταν πολύ ικανοποιημένοι από τη συνεργασία του, τόσο ώστε να λάβει συγχαρητήρια επιστολή από τον ίδιο τον Χίτλερ. Αυτό το κάθαρμα σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά το ’44 και το αστικό κράτος, για να τον τιμήσει, μετά τον θάνατο του, τον Αύγουστο του 1945 τον προήγαγε σε ταξίαρχο).
Ο αξιωματικός των Ταγμάτων αλητείας, λοιπόν, Ε. Κωστόπουλος, παρουσιάζεται άνετος στο δικαστήριο φορώντας την στρατιωτική του στολή. Αντί για απολογία παρουσιάζει ένα υπόμνημα που έστειλε στον ανώτερο αρχηγό των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα αντιστράτηγο Σαμάνα (Walter Schimana). Αρχίζει, λοιπόν να το διαβάζει: “Την ζωή μου την αφιέρωσα στους Γερμανούς. Από 7μηνου πολεμάω τους αντάρτες. Πήρα μέρος σε 15 μάζες και ΣΚΟΤΩΣΑ 400 ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΣ. ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ….”.
Τα χάνει ο πρόεδρος του δικαστηρίου και του βάζει τις φωνές: “Επί τέλους πάψτε… Μην επιμένετε να βγάζετε στην φόρα τα εθνικά μας άπλυτα”. Διακόπτει την συνεδρίαση και όταν επανέρχεται στην έδρα ανακοινώνει: “ΑΘΩΟΣ Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ”.
Κάτι τέτοια καθάρματα αποτέλεσαν τον “εθνικό κορμό” μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τα ναζιστικά στρατεύματα.
Κάνουμε τώρα ένα χρονικό άλμα.
«Οι δίκες των βασανιστών της Χούντας διεξήχθησαν έναν χρόνο μετά την πτώση της χούντας, σε Αθήνα, Πάτρα και Χαλκίδα, με τους περισσότερους κατηγορουμένους να πέφτουν “στα μαλακά” και μερικούς να αθωώνονται. Μεταξύ των αθωωθέντων και οι -γνωστοί από πολλές καταγγελίες βασανισθέντων- αστυνόμοι Ευάγγελος Μάλλιος και Πέτρος Μπάμπαλης, που έπεσαν νεκροί λίγο αργότερα – ο πρώτος τον Δεκέμβριο του 1976 από τα όπλα της οργάνωσης “17 Νοέμβρη” και ο δεύτερος τον Ιανουάριο του 1979 από τα όπλα της οργάνωσης “Ιούνης ’78″», αναφέραμε σε περασμένη ανάρτησή μας που τιτλοφορούσαμε «Ελληνική Δικαιοσύνη: “Χρυσές” σελίδες μιας πολύ αμαρτωλής ιστορίας».
Αλλά δεν ήταν μόνο οι βασανιστές της χούντας που η “δικαιοσύνη” τους, τους παρέδιδε παντακαθαρίδηδες στην Ελληνική κοινωνία. Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι δολοφόνοι μπάτσοι.
Για τη δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά, ο μπάτσος Μελίστας καταδικάστηκε από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (του οποίου ο πρόεδρος…κοιμόταν πάνω στην έδρα σε πολλές φάσεις της διαδικασίας, όπως κατήγγειλε η μητέρα του Καλτεζά) σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Στο δευτεροβάθμιο (Εφετείο) δικαστήριο ο Μελίστας τελικά αθωώθηκε, με ψήφους 6-1 (!!!) στις 25/1/1990 (με δικηγόρο τον Α. Λυκουρέζο), καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής», όπως ανέφερε και στην πρότασή του ο Εισαγγελέας της έδρας του δευτεροβάθμιου Εφετείου, Παναγιώτης Ζαβολέας.
Για να μην επαναλαμβανόμαστε αναφέροντας δεκάδες περιπτώσεις απόδοσης αστικής “δικαιοσύνης” σας παραπέμπουμε σε μια ανάρτηση που είχαμε κάνει τον Φλεβάρη του 2019 και την οποία τιτλοφορούσαμε: “Αστική δικαιοσύνη: Οι εγκληματίες του “λευκού κολάρου” στα πούπουλα της “αναστολής”. Oι ταξικοί της εχθροί σε εξοντωτικές ποινές”.
Αφήστε μια απάντηση