Σαν σήμερα, 7 Νοέμβρη του 1913 γεννήθηκε στην Αλγερία από φτωχή οικογένεια -ο πατέρας του ήταν Γάλλος χωρικός και η μητέρα του Ισπανίδα- ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας των εμβληματικών μυθιστορημάτων «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα» και των δοκιμίων «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», Αλμπέρ Καμύ.
Δεν θα κάνουμε αναλυτική αναφορά στην βιογραφία αυτού του διανοούμενου.
(Μπορείτε να την συναντήσετε στο διαδίκτυο).
Πρόταση μας όμως είναι να διαβάσετε το θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ “Οι Δίκαιοι”.
Ο συγγραφέας τοποθετεί τη δράση των «Δίκαιων» στη Μόσχα του 1905. Ο Καμύ διερευνά τα κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας ομάδας επαναστατών, οι οποίοι σχεδιάζουν και πραγματοποιούν τη δολοφονία του μεγάλου Δούκα Σέργιου, θείου του Τσάρου. Μέσα σε αυτόν τον παράλογα σκληρό κόσμο που γεννά τη βία και τη βαρβαρότητα, τίθεται τα θεμελιώδεις ερωτήματα: Δικαιούται ο εξεγερμένος να σκοτώνει; Τεκμηριώνονται ηθικά οι πράξεις του; Ή οφείλει να περάσει σε μια εξέγερση της ίδιας της ηθικής και να επαναστατήσει, εν τέλει, ενάντια στο πεπρωμένο του με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο και τη ζωή;
Μοναδικά είναι και τα έργα του “Ο Ξένος” και “Ο μύθος του Σίσυφου”. Σ’ αυτά εκτός των άλλων αποδημεί τις μεταφυσικές δοξασίες τονίζοντας ότι η μόνη γνήσια μορφή αισιοδοξίας είναι η χωρίς προσδοκία ανάστασης του απόλυτα βέβαιου γεγονότος του θανάτου των πάντων. Μόνο τότε μπορείς να βαδίζεις προς τον τάφο σου τραγουδώντας ηρωικά και πένθιμα.
Θα σας συνιστούσαμε επίσης να διαβάσετε μια σχετική περασμένη ανάρτησή μας που έχει τίτλο: “Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος;“
_________________________________________________________________________
Γενέθλια Μνήμη Αλμπέρ Καμύ- Albert Camus!
Πηγή: Γιώργος Βιδάκης -f/b
«Η άνευ όρων ελευθερία είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Την άνευ ορίων ελευθερία μόνον οι τύραννοι μπορούν να την ασκούν. Ο Χίτλερ ήταν ένας σχετικά ελεύθερος άνθρωπος, ο μόνος άλλωστε από όλη την Αυτοκρατορία του. Αλλά αν θέλουμε να ασκήσουμε μια αληθινή ελευθερία, αυτή δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο προς το συμφέρον τού ατόμου που την ασκεί. Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο την ελευθερία των άλλων».
Απάντηση στην ερώτηση «πού είναι η ελευθερία την οποία διεκδικείτε;», που του έθεσε μια μαθήτρια: 28 Απριλίου 1955 και είχε δώσει διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας.
Το 1959 ο Καμί έρχεται στην Ελλάδα για τρίτη φορά. Αποφασίζει να ταξιδέψει στο ελληνικά νησιά με το σκάφος του φίλου του Michel Gallimard. Παίρνει μαζί του ένα νεαρό Έλληνα ζωγράφο, τον Μάριο Πράσινο, στον οποίο ζητά να ζωγραφίζει κάθε ελληνικό νησί το οποίο επισκέπτονται, ενώ ο ίδιος γράφει συνεχώς κάτω από τον λευκό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού. Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής του. Ένα πρωί ο Καμί φτάνει στη Λέσβο. Ερωτεύεται το νησί με την πρώτη ματιά και αποτυπώνει τα συναισθήματά του σε ένα γράμμα που στέλνει στον φίλο του Άγγελο Κατακουζηνό: «Άγγελε, φίλε μου. Ανακάλυψα το μέρος στο οποίο θέλω να ζήσω. Πρόκειται για ένα πανέμορφο νησί, σχεδόν αρσενικό θα έλεγα. Θέλω να ζήσω εκεί, δίπλα στη θάλασσα, ατενίζοντας τα κύματα του Αιγαίου, αυτά τα κύματα που κουβαλούν επάνω τους τα αρώματα της πατρίδας μου, της Αλγερίας. Έχω ήδη εντοπίσει ένα μικρό σπίτι κοντά στη θάλασσα από το οποίο θα μπορώ να αποχαιρετώ τον ήλιο που δύει πάνω από το Αιγαίο, και ίσως έτσι καταφέρω να συνηθίσω την ιδέα του αποχωρισμού. Μπορώ να με φανταστώ πάνω σε μία μικρή βάρκα, να ταξιδεύω σαν τρελός μέσα στα κύματα. Όμως αγαπητέ μου φίλε, δεν με μάγεψε μόνο η ομορφιά του νησιού, αλλά και η ομορφιά των κατοίκων του. Θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που από μακριά φαίνονται στεγνοί, όπως τα δέντρα της ελιάς που καλλιεργούν, αλλά αν τους παρατηρήσεις από κοντά είναι γεμάτοι πλούσιους φυσικούς χυμούς, και λάμπουν, όπως λάμπει το ασήμι στα φύλλα των ελαιόδεντρων».
«Αργότερα, όταν αράξαμε στο Σίγρι, μαγεύτηκα από τη γραφική λιτότητα του τοπίου, τους απλούς ανθρώπους, το απολιθωμένο δάσος και τον μύθο για κείνο το άλλο, που λένε πως βρίσκεται στον βυθό. Εδώ θέλω να ’ρθω να ζήσω και να εργαστώ -είπα σε κάποια στιγμή-, να, εκεί, πάνω στη θάλασσα, σ’ αυτό το απόμερο σπιτάκι».
«Εκεί θα πάω να ζήσω, Άγγελε, στο νησί σου. Όμως, στα δυτικά, στο γραφικό ψαροχώρι, ’κει που ο βράχος είναι γυμνός, κομμένος λες με μαχαίρι. Ποιος ξέρει… ίσως για πάντα… Θα στέκω εκεί στην άκρη του γιαλού και θ’ αγναντεύω τη θάλασσα»
Στη φωτογραφία με τον εκδότη του τον Μισέλ Γκαλιμάρ στην Ελλάδα το 1958.Ο Γκαλιμάρ οδηγούσε το αυτοκίνητο που 2 χρόνια μετά συνετρίβη και σκοτώθηκε ο Καμύ.
Αφήστε μια απάντηση