Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Διάβασα σήμερα στην ιστοσελίδα “Αντίσταση στις Γειτονιές” ένα σημείωμα κριτικής του συντρόφου Σ.Π. για την ταινία ντοκιμαντέρ “Ο Κόκκινος Δάσκαλος”, που ήδη προβάλλεται στην Αθήνα. Και πολύ σωστά ο αρθρογράφος μάς προτρέπει όλους μας, σε όλη την Ελλάδα να τη δούμε αυτή την ταινία.
Το ζήτημα λοιπόν είναι το πώς και το πού μπορούμε να τη δούμε! Η ταινία- ντοκιμαντέρ, για την οποία γίνεται λόγος, έχει θέμα της τον αγωνιστή και μάρτυρα του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, στη ζωή και στη δράση του οποίου αναφέρεται. Και βέβαια δεν θέλει και ρώτημα! Φυσικά και πρέπει να ιδωθεί από όλους μας η ταινία αυτή, να μας τονώσει την ιστορική γνώση και συνείδηση, να μας προβληματίσει δημιουργικά και στο τέλος να συζητηθεί ανοιχτά, ελεύθερα και συντροφικά.
Το πρόβλημα όμως δυστυχώς με μας, με όλη την επαρχία, και μαζί και με την περιοχή μας, είναι πως απόμειναν ελάχιστες κινηματογραφικές αίθουσες, κι αυτές οι αίθουσες προβάλλουν όποιες ταινίες θέλει το εμπορικό κεφαλαιοκρατικό κύκλωμα που ελέγχει πλέον μονοπωλιακά αυτές τις ελάχιστες αίθουσες και τη διανομή των ταινιών που θα παιχτούν σε αυτές. Και, όπως είναι κατανοητό, στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει καμία διάθεση διανομής και προβολής ταινιών σαν τον “Κόκκινο Δάσκαλο” από το μονοπωλιακό αυτό κύκλωμα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η πόλη του Βόλου.
Μιλάμε δηλαδή για μία πόλη εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων, που διέθετε κάποτε δεκάδες κινηματογράφους, με όλων των ειδών τις ταινίες πρώτης προβολής, ντόπιες και ξένες, ενώ σήμερα όλες αυτές οι κινηματογραφικές αίθουσες έκλεισαν οριστικά ! Και τί μας απέμεινε; Μας έχει απομείνει -σε ένα ολόκληρο Βόλο- μόνο μία εταιρία,που διαχειρίζεται ορισμένες συγκεντρωμένες σε ένα χώρο χειμερινές κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή πλέον η εταιρία προβάλλει κινηματογραφικές ταινίες πρώτης προβολής, και δουλεύει με αποκλειστικό γνώμονα την αποκόμιση κέρδους, πάνω σε καθαρά εμπορική βάση, πρωτίστως δείχνοντας στο κοινό ό,τι διαθέτει στη διεθνή αγορά η παγκόσμια βιομηχανία του θεάματος (αμερικάνικη στο 90%και βάλε) και δευτερευόντως και με ορισμένες ελληνικές ταινίες που υπόσχονται εμπορική επιτυχία.
Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν μια τέτοια ή παρόμοια εμπορική εταιρία διαχείρισης κινηματογράφων και ταινιών να φέρει και να προβάλει εδώ τον ” Κόκκινο Δάσκαλο”, που εκ προοιμίου δεν θεωρείται από τη βιομηχανία του θεάματος εμπορική ταινία, ενώ και τα πολιτικά της μηνύματα είναι μάλλον ανεπιθύμητα για κάθε (τέτοιας ή άλλης λογής) καπιταλιστική επιχείρηση;
Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ο κόσμος της δουλειάς και του αγώνα έχει ακόμη την τύχη να μπορεί να δει τέτοιες σημαντικές ταινίες πολιτικού προβληματισμού και ιστορικής αυτογνωσίας, επειδή εκεί λειτουργούν και ορισμένες κινηματογραφικές αίθουσες προβολής ανεξάρτητων παραγωγών έξω από το σύνηθες εμπορικό κύκλωμα. Σε αντίθεση με την επαρχία όπου, αν η προβολή μιας ταινίας σαν τον “Κόκκινο Δάσκαλο” δεν διοργανωθεί από κάποιον κοινωνικό, πολιτικό ή συνδικαλιστικό φορέα, τότε απλώς δεν πρόκειται ποτέ να προβληθεί στο πλατύ κοινό από τις αίθουσες του εμπορικού κινηματογράφο.
Ακόμη το πρόβλημα γίνεται εντονότερο από τη στιγμή που εδώ και μερικά χρόνια , σε πολλές επαρχιακές πόλεις έχουν σχεδόν διαλυθεί ή έχουν αδρανήσει, για πολλούς και διάφορους λόγους, αρκετές από τις παλιές υπαρκτές “λέσχες φίλων του καλού κινηματογράφου”, οι οποίες, έστω και μια φορά κάθε βδομάδα ανέβαζαν σε κάποιο χώρο ποιοτικές, ανεξάρτητες από το κατεστημένο κινηματογραφικές ταινίες.
Τώρα σκεφτείτε τι γίνεται σε πόλεις, όπως αυτή του Βόλου, όπου τέτοιες λέσχες έχουν σχεδόν διαλυθεί γιατί εκτός όλων των άλλων δεν διαθέτουν την παραμικρή πλέον στήριξη από τους τοπικούς φορείς. Και προπαντός δεν διαθέτουν, εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια, καμία στήριξη από τη λεγόμενη “τοπική αυτοδιοίκηση”, καθότι, όπως όλοι καταλαβαίνετε… Μπέος και ποιοτική τέχνη, Μπέος και ποιοτικός κινηματογράφος, προπαντός δε Μπέος και ανεξάρτητος πολιτικός κινηματογράφος, είναι, όπως λέμε στη φιλοσοφία, μια σκέτη… αντίφαση εν τοις όροις! Είναι δηλαδή μια αντίφαση ανταγωνιστική, ολότελα, αγεφύρωτη και αξεδιάλυτη από τους ίδιους τους όρους που τη συγκροτούν!
Χάος αγεφύρωτο, κι αντιπαλότητα… θανάσιμη! Συνεπώς για εμάς εδώ στο Βόλο, οι ευκαιρίες μας για να δούμε σε μια αίθουσα ταινίες σαν τον ” Κόκκινο Δάσκαλο” γίνονται σήμερα μηδαμινές… Πολιτική επομένως πρέπει να είναι η απάντηση, αν θέλουμε να δούμε κι εμείς εδώ και αυτήν και κάθε αντίστοιχη πολιτική ταινία: να διοργανωθούν κι εδώ στο Βόλο (και σε κάθε επαρχιακή πόλη) οι προβολές της ταινίας για το Νίκο Πλουμπίδη, με τη συνεργασία όλων των πραγματικά αριστερών προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, πέρα από τις ιδεολογικές τους διαφορές.
Να γίνει η προβολή χωρίς μεσολάβηση κανενός άλλου εμπορικού καναλιού διανομής, σε συνεργασία των διοργανωτών απευθείας με το σκηνοθέτη και με το ανεξάρτητο στούντιο της Αθήνας που παρήγαγε και που διανέμει την ταινία.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος για όλους τους πολιτικούς φορείς της πόλης μας που αναφέρονται στο κομμουνιστικό και το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Ευκαιρία πραγματικά δημιουργικής και καρποφόρας συνεργασίας για το καλό του λαού μας. Με όλη τη σημασία της λέξης! Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μας το αναγκαίο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα! Χωρίς άλλη αναβολή…
Αφήστε μια απάντηση