1. «Πάρα πολύ σύντομα. Ερχεται η ώρα», απάντησε η Πετραλιά όταν την ρώτησαν πότε θα κατατεθεί το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Πληροφορίες από το κυβερνητικό επιτελείο αναφέρουν ότι αυτό θα γίνει την επόμενη εβδομάδα, ώστε το πρώτο 15ήμερο του Μάρτη να έχει ολοκληρωθεί η ψήφισή του.
2. «Θα υπάρξουν διαδοχικές μεταρρυθμίσεις σε βάθος χρόνου» απεφάνθη ο διοικητής της ΤτΕ Ν. Γκαργκάνας, ο οποίος εφέρετο ως οπαδός του «σαρωτικού μοντέλου». Με τη δήλωση αυτή «προσεχώρησε» στη στρατηγική Αλογοσκούφη, που εδώ και πολύ καιρό δηλώνει ότι το Ασφαλιστικό δεν είναι ζήτημα ενός νόμου και μιας κυβέρνησης, αλλά διαδοχικών νόμων και πολλών κυβερνήσεων σε βάθος χρόνου.
3. Ας θυμηθούμε πού ήταν το Ασφαλιστικό το 1990 και πού έχει φτάσει σήμερα: οι γυναίκες συνταξιοδοτούνταν στα 60 και οι άνδρες στα 65, ενώ σήμερα το όριο ηλικίας έχει ανέβει για όλους στα 65. Επαιρνες σύνταξη με 4.050 ένσημα, ενώ σήμερα χρειάζεσαι 4.500. Πλήρωνες χαμηλότερη ασφαλιστική εισφορά. Η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ ήταν ίση με 20 βασικά ημερομίσθια, ενώ σήμερα ισούται με 17. Εγιναν και άλλες αλλαγές, όλες σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων, που ο χώρος δεν επιτρέπει να παρατεθούν εδώ.
Συμπέρασμα: Βρισκόμαστε μετά το τέλος ενός κύκλου συνεχών αντιασφαλιστικών ανατροπών (νόμοι 1902/1990, 2084/1992, 3029/2002 και αρκετοί άλλοι), από τις οποίες οι όροι ασφάλισης και συνταξιοδότησης έγιναν πολύ χειρότεροι σε σχέση με το παρελθόν, και στο παραπέντε της έναρξης ενός νέου κύκλου, που θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την ήδη επιδεινωμένη κατάσταση. Το νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή αυτού του νέου κύκλου. Οπως ο νόμος Ρέππα έστρωσε το δρόμο για τις συγχωνεύσεις Ταμείων, έτσι η υλοποίηση των συγχωνεύσεων θα στρώσει το δρόμο για την εξίσωση προς τα κάτω συντάξεων και λοιπών παροχών. Το ίδιο ισχύει για όλες τις πτυχές του Ασφαλιστικού: ο ένας νόμος στρώνει το έδαφος, ο άλλος υλοποιεί και ξαναστρώνει το έδαφος για τον επόμενο και η αντιασφαλιστική σκυταλοδρομία δεν έχει τέλος. Ο Γκαργκάνας εξέφρασε τη βεβαιότητα, ότι οι μεταρρυθμίσεις έστω και σταδιακά, σε βάθος χρόνου, θα γίνουν, γιατί «καμιά κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα». Οι κυβερνήσεις απλώς, θα μαζέψουν τα συντρίμμια που η πολιτική τους δημιουργεί και θα θάψουν κάτω απ’ αυτά τους πόθους των εργαζόμενων για ένα ασφαλιστικό σύστημα που να ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια κρίσιμη μάχη. Μια μάχη με στόχο να ακυρώσουμε την έναρξη του νέου αντιασφαλιστικού κύκλου και να αρχίσουμε να «γυρίζουμε προς τα πίσω», επανακατακτώντας όσα μας αφαίρεσαν και διεκδικώντας όσα δικαιούμαστε ως εργαζόμενοι, ως οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. ‘Η δίνουμε αυτή τη μάχη με αξιώσεις και την κερδίζουμε ή ακολουθούμε την ηττοπαθή και ξεπουληματική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Αφήστε μια απάντηση