μίνι-πραξικόπημα της κυβέρνησης – “ήταν αναγκαίο” μας λένε

Σε ρόλο… ακροατηρίου η Βουλή για την εφαρμογή της συμφωνίας
Με απλή υπογραφή του υπουργού Οικονομικών θα τίθενται σε ισχύ οι συμβάσεις με την τρόικα
Τροπολογία που επιτρέπει στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει μνημόνια συνεργασίας και συμφωνίες ή συμβάσεις δανεισμού με την «τρόικα» χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεση του κοινοβουλίου, «πέρασε» μέσα στο σχέδιο νόμου για τις περικοπές στα δώρα των συνταξιούχων.

Στην αρχική του μορφή, το νομοσχέδιο για τα νέα μέτρα προέβλεπε ότι τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις δανεισμού που θα υπογράφει ο υπουργός με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη – μέλη της Ζώνης του Ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και αφορούν στην εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης, θα εισάγονται στην Βουλή για κύρωση.

Σύμφωνα με την τροπολογία, η λέξη «κύρωση» αντικαθίσταται από τη φράση «συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους».

Η τροπολογία προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισαν “πραξικοπηματική” την πράξη της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι προέβη σε αυτή την ενέργεια, προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι εκταμιεύσεις των δόσεων των δανείων θα γίνονται εγκαίρως.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=159858

Η νέα βαρβαρότητα
1. Η Φρανκφούρτη επιστρέφει. Ήρθε, κατά πως φαίνεται, ο καιρός να ανασύρουμε από τις βιβλιοθήκες μας τον Αντόρνο της Διαλεκτικής του διαφωτισμού, τον Χορκχάιμερ της Έκθλιψης του λόγου, τον Μπένγιαμιν των Θέσεων για τη φιλοσοφία της ιστορίας, τον Κρακάουερ των δοκιμίων της Βαϊμάρης και των Μισθωτών μαζών. Η νέα βαρβαρότητα είναι εδώ. Το δικαίωμα στο να σκέφτεσαι διαφορετικά δεν είναι καθόλου δεδομένο, δεν ήταν ποτέ δεδομένο. Κατακτιέται και τυγχάνει θαρραλέας υπεράσπισης ή συνθλίβεται.
2. Φόβος, ανεργία, καταστολή, απαρχαιωμένο και βουτηγμένο στον κυνισμό πολιτικό σύστημα, και παντού γύρω μας το φλερτ του γείτονά μας, του απέναντι στην καφετέρια, του εκατοστού ατάλαντου αρθρογράφου-μισθοφόρου, ή του επόμενου “κυνικο-ρεαλιστή” blogger, με τον αυταρχισμό. Η άνευ όρων παράδοση του δικαιώματος στην διαφωνία στον βίαιο ορυμαγδό της συναίνεσης. Οι απειλές και τα υπονοούμενα. Η ανάσα της αλεπούς στο λαιμό του λαγού.
3. Πέθανε ποτέ ο κομμουνισμός; Ίσως αυτό να μην είναι πλέον το ερώτημα. Ίσως το ζωτικότερο αυτή τη στιγμή ερώτημα είναι αν πέθανε ποτέ το μίσος του αντικομμουνισμού. Το μαύρο γυαλί του χαφιέ. Οι ψίθυροι πίσω σου όταν περπατάς στη γειτονιά. Η φαντασιακή προσκόλληση στην επιθυμία για φυλακές, ξερονήσια, ψυχιατρεία όπου θα κλείνονται οι απροσάρμοστοι. Αλήθεια, πόσοι ήταν αυτοί που μίλησαν ενάντια στη χούντα; Πόσοι ήταν αυτοί που συντήρησαν, δια της ανοχής τους ή ενεργητικά, το ακροδεξιό παρακράτος που κυριάρχησε στο μείζον κομμάτι της ιστορίας της χώρας; Πόσοι ήταν αυτοί που το στελέχωσαν; Πιστεύεις ότι οι ιδέες τους και οι πρακτικές τους εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος πίσω τους; Πιστεύεις ότι βασίζεται κάπου η δημοκρατία αν όχι στην αντίσταση, ξεκάθαρα και εξ αρχής, σε κάθε δήθεν χιουμοριστική ή υπαινικτική ή μισοσόβαρη αναφορά στην ανάγκη για πογκρόμ αντιφρονούντων, τους οποίους blogger σήμερα συνδέει –ω, τόσο αθώα και ελαφρά τη καρδία!– με την “νοητική καθυστέρηση” τμήματος του πληθυσμού;
4. Αν αφήσεις σήμερα χωρίς απάντηση την πρωτοφανή στα χρονικά της μεταπολίτευσης ρητορική που εγκαλεί για έσχατη προδοσία το ΚΚΕ και ζητά την πολιτική του θανάτωση, πόσο θ’ αργήσει η σειρά σου; Τι κατάλαβες ότι είναι η προσήλωσή σου στην δημοκρατία; Το να εμφανίζεσαι στις κάλπες μια φορά στα τέσσερα χρόνια;
Τι νομίζεις ότι προστατεύει την δημοκρατία; Κάποιο αόρατο χέρι σαν αυτό που προστάτευε, υποτίθεται, την αγορά; Ξέχασες ότι το σύνταγμα της Βαϊμάρης το αμφισβήτησαν οι κομμουνιστές αλλά το κατάργησαν οι φασίστες; Ξέχασες ότι το χέρι που όπλισε τους φονιάδες της Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ ήταν η “ώριμη”, “εθνικόφρων”, “μετριοπαθής” σοσιαλδημοκρατία που έβλεπε την απειλή μόνο στους σπαρτακιστές;
http://radicaldesire.blogspot.com/20…post_2363.html