Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της από μόνη της. Κι έτσι από την 6η Μαΐου έχει τεθεί επισήμως υπό καθεστώς νέας κατοχής από την «τρόικα», δηλαδή από την ΕΚΤ, την Κομισιόν στις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ.
Ποιος είναι ο στόχος αυτού του καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε μια ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η κατάσταση ή η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών και του ευρώ.
Γιατί; Διότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν γύρω στο 75% των ελληνικών ομολόγων και δεν θέλουν λέξη για τυχόν αδυναμία της Ελλάδας να συνεχίσει να πληρώνει τα χρέη της. Ενώ η δύναμη του ευρώ εξαρτάται άμεσα από τη δυνατότητα των μεγάλων τραπεζών και των επενδυτών στην Ευρωζώνη να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν με τα ομόλογα και τα παράγωγα χρέους, των οποίων ο όγκος για το 2009 ήταν σχεδόν διπλάσιος από το συνολικό ΑΕΠ της Ευρωζώνης.
Επομένως, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τα χρέη της, έστω κι αν πεινάσει ο λαός της, έστω κι αν η χώρα διαλυθεί και ξεπουληθεί στο σύνολό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ε.Ε. δεν ανέχεται, όπως διευκρίνισε πρόσφατα ο κ. Ρομπέι, ούτε καν την αναδιάρθρωση του χρέους. Δηλαδή δεν ανέχεται ούτε καν τη μετάθεση των ληξιπρόθεσμων χρεών της χώρας λίγο πιο πίσω, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερος χρόνος για να βρεθούν τα λεφτά της αποπληρωμής τους.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους – πρόκειται για έναν όρο που θα τον ακούτε όλο και πιο συχνά από εδώ κι εμπρός – δεν γίνεται προς όφελος του οφειλέτη, αλλά πάντα προς όφελος του δανειστή. Απλά ο οφειλέτης παίρνει μια παράταση χρόνου για να πληρώσει τα χρέη του, αφού φορτωθεί με πρόσθετους τόκους υπερημερίας και αποζημιώσεις «πιστωτικού κινδύνου» υπέρ του δανειστή. Η Ε.Ε. δεν δέχεται να δώσει στην Ελλάδα ούτε καν αυτή την παράταση χρόνου, την οποία η χώρα έτσι ή αλλιώς θα χρυσοπληρώσει.
Μια παράξενη αντίληψη περί «τιμής»
Μόλις το άκουσε αυτό ο κ. Παπανδρέου, έτρεξε αμέσως να συμμορφωθεί με τις άνωθεν εντολές λέγοντας στη συνέντευξή του στην El Pais ότι για την Ελλάδα δεν τίθεται καν θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους. Είναι, λέει, θέμα τιμής. Ο πρωθυπουργός της χώρας, όμως, και το επιτελείο του έχουν μια πολύ παράξενη αντίληψη περί τιμής.
Η δική τους αντίληψη περί τιμής αρχίζει και τελειώνει με το να εκτελούν απερίφραστα και άνευ αντιλογίας τις εντολές του καθεστώτος κατοχής της χώρας. Όπως κάθε τυπική κυβέρνηση δωσιλόγων. Όμως, το να ομολογούν ότι η χώρα έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία, ότι δεν είναι ελεύθερη αλλά δέσμια των δανειστών της, δεν φάνηκε να επηρεάζει στο ελάχιστο την αίσθηση τιμής που διαθέτουν.
Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου έχει αποδείξει σ’ όλη την πολιτική του θητεία ότι αδυνατεί να αντιληφθεί οτιδήποτε υπερβαίνει τις εκάστοτε εντολές έξωθεν και άνωθεν. Ούτε βέβαια θα περιμέναμε τίποτε καλύτερο από έναν υπουργό Οικονομικών ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι εκπροσωπεί, τυπικά έστω, κυρίαρχο κράτος και δεν είναι υπάλληλος της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Σήμερα κάνουν ντόρο με τις «χορηγίες» της Siemens προς τον κ. Μαντέλη. Ο κ. Σημίτης έχει το θράσος να δηλώνει θλιμμένος και εξοργισμένος, ενώ ο κ. Παπανδρέου δηλώνει υποκριτικά ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Όμως, τι είναι αυτές οι «χορηγίες», δηλαδή οι μίζες της Siemens, μπροστά στα 13 δισ. ευρώ που κέρδισαν συγκεκριμένα κερδοσκοπικά κυκλώματα από τις ενέργειες της κυβέρνησης για την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές»; Ποιος θα λογοδοτήσει για αυτά τα 13 δισ. ευρώ που έχει δωρίσει κυριολεκτικά στους κερδοσκόπους η κυβέρνηση μέχρι σήμερα μόνο από τα αυξημένα επιτόκια δανεισμού;
Μήπως έτσι εξηγείται η πρεμούρα του κ. Παπανδρέου και των πρωτοκλασάτων στελεχών του να αναλάβουν το τιμόνι του «Τιτανικού» τη στιγμή που βυθιζόταν; Ποιος πλούτισε με τη χρεοκοπία της χώρας; Ο γνωστός Μπάμπης; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Οι υδραυλικοί ή οι γιατροί; Ή μήπως είναι ένα από τα πολλά συμφωνημένα ανταλλάγματα για τους ασυνείδητους εκείνους πολιτικούς που θα αναλάμβαναν να οδηγήσουν την χώρα στο καθεστώς κατοχής και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας;
Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;
Φυσικά, το ποιος θα κληθεί να πληρώσει δεν χρειάζεται να το ρωτήσουμε. Όπως πάντα, το γνωστό υποζύγιο, ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας μικρομεσαίος, ο Έλληνας συνταξιούχος.
Μόνο που αυτή τη φορά οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχτούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ για να κερδίσουν κυρίως οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι που κατέχουν τα ελληνικά ομόλογα.
Δεν φτάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμιση φορά το τρέχον δημόσιο χρέος: με το καθεστώς κατοχής που αποδέχτηκε η κυβέρνηση, προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξ ολοκλήρου άλλη μια φορά! Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δισ. ευρώ. Κι αυτό με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς. Αυτό είναι που υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.
Αλήθεια, τι σόι… βοήθεια είναι αυτή που έρχεται να προσφέρει η «τρόικα», όταν μετά το πέρας των τριών ετών η Ελλάδα θα χρωστάει τουλάχιστον 30% περισσότερα από αυτά που χρωστάει σήμερα και η εξυπηρέτηση των χρεών της θα της κοστίζει ακόμη περισσότερο; Είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μέγκενη της υπερχρέωσης;
Στο όνομα μάλιστα αυτής της αποκαλούμενης «βοήθειας» οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας θα πρέπει να υποστούν τη χειρότερη υποβάθμιση της ζωής και της εργασίας τους από την εποχή του εμφυλίου πολέμου.
● Η εργασία και ο μισθός μεταβάλλονται σε είδος εν πλήρει ανεπαρκεία, ακόμη και η έννοια του εργατικού δικαιώματος στις συνθήκες εργασίας, στην απόλυση, στην αποζημίωση, στις συμβάσεις εξοστρακίζεται.
● Η σύνταξη – ιδίως για τις νεότερες γενιές – μετατρέπεται σε όνειρο θερινής νυκτός.
● Η κοινωνική ασφάλιση καταργείται και το κράτος αποβάλλει κάθε τυπική κοινωνική του υποχρέωση προκειμένου να μεταβληθεί ανοιχτά σ’ έναν άγριο εισπρακτικό μηχανισμό προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων και κερδοσκόπων που έχουν δανείσει τη χώρα.
Η Ελλάδα αφρικανοποιείται
Μπορούν να επιβιώσουν η χώρα και ο λαός της με αυτή την πολιτική; Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν αποδέχεται ότι η χημειοθεραπεία στην οποία υποβάλλονται η χώρα και ο λαός θα λειτουργήσει σωτήρια. Αντιθέτως πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι η πολιτική αυτή αποτελεί τη χαριστική βολή όχι μόνο για τους εργαζόμενους, αλλά και για την ίδια την επιβίωση της χώρας.
«Το φάρμακο», επισημαίνουν, «είναι χειρότερο και πιο θανατηφόρο από την ίδια την ασθένεια». Οι περισσότεροι εκτιμούν σήμερα ότι η χώρα προχωρά σε μια ύφεση χωρίς τέλος, η οποία δεν είναι αντιστρέψιμη τουλάχιστον για μία ή δύο δεκαετίες. Μέσα στην τριετία προβλέπεται μια πραγματική καθίζηση της οικονομίας τουλάχιστον κατά 27% έως 30%. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η επίσημη ανεργία θα εκτιναχθεί γύρω στο 30%. Σημαίνει μια αντίστοιχη πτώση του τζίρου της αγοράς που θα οδηγήσει τις δύο από τις τρεις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην πτώχευση.
Μπορεί να γίνει χειρότερη αυτή η κατάσταση; Ναι, μπορεί. Ήδη η χώρα αποκτά «τριτοκοσμικά» χαρακτηριστικά. Όχι μόνο επειδή η εργατική της δύναμη τίθεται υπό καθεστώς μετανάστη και μάλιστα λαθραίου μέσα στην ίδια της τη χώρα, ούτε μόνο επειδή η φτώχεια, η ανέχεια, ακόμη και η πείνα αρχίζουν σιγά – σιγά να στοιχειώνουν το ορατό μέλλον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αλλά γιατί η ίδια η χώρα έχει ήδη βγει στο σφυρί σε τιμή ευκαιρίας.
Όπως στις κατεστραμμένες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, έτσι και στη χώρα μας έχει επιβληθεί μια λογική που βλέπει την ανάπτυξη μόνο ή κύρια μέσα από το ξεπούλημα των πάντων και την ασυδοσία των ξένων επενδυτών.
Έτσι φαντάζονται ότι θα αναχαιτίσουν την κάθετη πτώση του ΑΕΠ, χωρίς βέβαια να υπολογίζουν τι θα γίνει μετά, τι θα έχει απομείνει για τη χώρα και τον λαό της όταν όλη η δημόσια γη και περιουσία, όλες οι υποδομές και ο πλούτος θα έχουν ξεπουληθεί.
Γνωστός αρθρογράφος του γνωστού συγκροτήματος και πολύ καλός γνώστης του παρασκηνίου έγραφε πρόσφατα ότι η Αθήνα έχει μεταβληθεί σε αγαπημένο προορισμό για τους «γύπες» των αγορών, που καταφθάνουν για να επωφεληθούν από το μεγάλο φαγοπότι:
«Εκπρόσωποι επενδυτικών οίκων συνομιλούν με δικούς μας ειδικευμένους δικηγόρους σε θέματα αγορών και ομολόγων, έμποροι όπλων τρώνε με αποστράτους της Πολεμικής Αεροπορίας και του στρατεύματος σε μια προσπάθεια να βρουν επαφή και διασύνδεση για την πανάκριβη και αμαρτωλή πραμάτεια τους και ατζέντηδες παντός καιρού που ψάχνουν συνεταίρους για την εξαγορά ελεύθερης ελληνικής γης, άλλοτε για ξενοδοχεία πολυτελείας και άλλοτε για ανεμογεννήτριες ή εγκατάσταση φωτοβολταϊκών τόξων.
“Είναι σαν να έχουν πλακώσει γύπες από παντού” μονολογούσε τις προάλλες ένας έμπειρος σερβιτόρος του Ηilton που έχουν δει πολλά τα μάτια του και τώρα νιώθει, όπως όλοι μας, το άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης, το οποίο απειλεί να παρασύρει τη χώρα ολόκληρη σε αργό θάνατο».
Η χώρα σιγά – σιγά αφρικανοποιείται, μεταβάλλεται σε κράτος της μπανάνας, ιδανικό για να ικανοποιούν τα βίτσια τους τα αρπακτικά των διεθνών αγορών. Μπορεί να επιβιώσει έτσι η χώρα;
Άρνηση του χρέους
Ήδη η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κάθε ημέρα που αφήνουμε να περνάει, τόσο περισσότερο η χώρα βυθίζεται στο απόλυτο τέλμα που έχουν δρομολογήσει το καθεστώς κατοχής και οι ντόπιοι σύγχρονοι δωσίλογοι.
Η λύση σήμερα είναι μόνο μία και τη χρωστάμε στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας, στα παιδιά και τα εγγόνια μας, τη χρωστάμε στους συναδέλφους και τους συντρόφους μας που υποφέρουν το ίδιο, τη χρωστάμε πρώτα και κύρια στη χώρα μας, που δεν μπορούμε να την αφήσουμε να χαθεί.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλώς ονειροβατεί.
Μια ριζικά διαφορετική πολιτική, στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας, οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:
● Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.
● Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.
● Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.
● Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.
Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία: Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους.
Η κυβέρνηση επισήμως επιχειρεί να ταυτίσει την άρνηση της πληρωμής του χρέους με την πτώχευση της χώρας, την οποία έτσι ή αλλιώς προετοιμάζει. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Με απλά λόγια:
● Να μην πληρώσουμε τα κερατιάτικα στους τοκογλύφους, όπως αυτά που πληρώσαμε στις 19 Μαΐου και για τα οποία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα σκληρά μέτρα που ζήτησε η «τρόικα».
● Να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα πάνω από 80 δισ. ευρώ που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλλουμε κάθε χρόνο στους δανειστές μας και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος.
«Μα δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Ψέμα. Το 97% όσων δανειστήκαμε την τελευταία δεκαετία πήγαν στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Μόλις το 3% κάλυψε ελλείμματα του δημοσίου. Δεν δανειζόμαστε δηλαδή για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια.
● Μόνο με την πτώχευση και την παύση πληρωμών που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και οι πάτρωνές της δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις.
● Μόνο με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα καταντήσουμε σαν την Ιρλανδία, την οποία οι περιοριστικές πολιτικές που της επιβλήθηκαν ανάγκασαν, μετά την περικοπή του 13ου και 12ου μισθού, να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους κάθε δεύτερο ή τρίτο μήνα.
● Μόνο με αυτή την πολιτική θα βρεθεί στην ανάγκη η κυβέρνηση να δεσμεύσει τις λαϊκές καταθέσεις στις τράπεζες, όπως έγινε στην Αργεντινή, προκειμένου να περισώσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας, το οποίο βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν από τη χρεοκοπία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η σημερινή πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντεζ είδε πρόσφατα στον σημερινό «μηχανισμό στήριξης» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες που είχε και για την Αργεντινή το ανάλογο καθεστώς του ΔΝΤ το 2001. Με τον ίδιο τρόπο που το ΔΝΤ οδήγησε την Αργεντινή το 2001 στην καταστροφή και την πτώχευση, επιδιώκει να οδηγήσει και την Ελλάδα σήμερα. Πρόκειται για τις «ίδιες συνταγές που εφάρμοσαν και σε μας», είπε η Κριστίνα Φερνάντεζ, «οι οποίες προκάλεσαν την έκρηξη του 2001».
Ενώ για τις πολιτικές σκληρής λιτότητας είπε ότι δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κανείς για να εκτιμήσει ότι θα έχουν «τρομερές συνέπειες» για την οικονομία και τον λαό.
«Επαναλαμβάνουν συνταγές με βάση τις οποίες επιχειρούν να διασώσουν το τραπεζικό σύστημα. Πιστεύουμε ότι αυτές οι πολιτικές είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και αυτός είναι ο λόγος που δεν τις εφαρμόζουμε στη χώρα μας».
Τι έκαναν οι Αργεντίνοι στη χώρα τους για να γλιτώσουν από την καταστροφή και το καθεστώς κατοχής του ΔΝΤ; Αυτό που οφείλουν να κάνουν και οι Έλληνες, αν θέλουν να κερδίσουν τη χώρα τους και να σταθούν στα πόδια τους:
1. Απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της νέας κατοχής από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, κατάργηση του άθλιου «μνημονίου» που έχει υπογράψει και νομοθετήσει η κυβέρνηση.
2. Μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους για να γλιτώσουμε από την επικείμενη πτώχευση και να διασώσουμε μισθούς και συντάξεις.
3. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.
4. Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Όποιος έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να φυλακιστεί και η περιουσία του να δημευθεί.
5. Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους πιέσεις, στους εκβιασμούς και τις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.
6. Εθνικοποίηση των μεγάλων πιστωτικών ιδρυμάτων για τον έλεγχο της οικονομίας και τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων.
7. Ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ και υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν.
8. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων.
9. Αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και απαλλαγή της από τα δεσμά των μονοπωλιακών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Άνοιγμα του διεθνούς ορίζοντα της χώρας στην αναζήτηση νέων ερεισμάτων, νέων επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Ένα νέο ΕΑΜ
Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με ψευδο-«οικουμενικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.
● Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.
● Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας.
● Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση απλώς και μόνο ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του, δεν υπήρξε καμιά αντιξοότητα, καμιά δύναμη που να στάθηκε εμπόδιο στον δρόμο του.
Αντίθετα οι αγορές, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι και το πολιτικό τους προσωπικό είναι εκείνοι που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται. Και είναι αλήθεια ότι τρέμουν σήμερα στην ιδέα μιας αυθεντικής λαϊκής αφύπνισης. Όχι μόνο επειδή ένας αποφασισμένος και ενωμένος λαός δεν υπήρξε ποτέ εύκολος αντίπαλος για την αντίδραση, αλλά διότι ξέρουν πολύ καλά ότι ένας τέτοιος αγωνιστής λαός δεν θα βρεθεί μόνος του, απομονωμένος, αλλά σχεδόν αμέσως θα σταθούν δίπλα του, σύμμαχοι και συμπολεμιστές, και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι άλλοι που στενάζουν το ίδιο κάτω από την μπότα της υπερεθνικής χρηματιστικής απολυταρχίας.
Τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα νέο ΕΑΜ, μια νέα Φιλική Εταιρεία, μια νέα Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Μόνο έτσι μπορεί να γεννηθεί μια καινούργια μορφή διακυβέρνησης, μια νέα μορφή εξουσίας που θα βασίζεται απευθείας στους ίδιους τους εργαζομένους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, δηλαδή στο σύνολο του λαού, και θα εκφράζει την πάλη του για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία αυτού του τόπου.
* Το κείμενο αυτό του Δ. Καζάκη είναι η βάση των ομιλιών του σε εκδηλώσεις που έγιναν στην Άμφισσα στις 26.5 και στον Βύρωνα στις 27.5
Από το “Ανεμογκάστρι“
Αφήστε μια απάντηση