Του Γ.Γ
Με αφορμή την προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών», που δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» και την οποία θα σχολιάσουμε φυσικά, ας ανοίξουμε μια γενικότερη συζήτηση για τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας, επικεντρώνοντας όμως στα όσα μας λέει η προκήρυξη που δημοσιεύετε σήμερα.
Αρχικά να πω ότι δεν είναι το καλύτερο μου να κάνω δημόσια κριτική σε άτομα που επέλεξαν συνειδητά να αντισταθούν ένοπλα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα –συζητήσιμος και ο τρόπος που το καταλαβαίνουν αυτό- γεγονός που μπορεί να έχει σαν συνέπεια να έχουν την κατάληξη του Τσουτσουβή ή του Λάμπρου Φούντα.
Ας ξεκινήσω απ’ τα βασικά. Σε σχετικό διάλογο που είχαμε σε άλλο ποστ έγραφα ότι : ασπάζομαι την εκτίμηση του Λένιν που λέει «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα».
Στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν φαίνετε –απ’ όσα λένε στις προκηρύξεις τους- να ενδιαφέρει την «Σέχτα Επαναστατών». Όχι μόνο δεν την απασχολεί καθόλου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά μιλάει εντελώς απαξιωτικά και με έναν «περίεργο» ελιτισμό για τις εργατικές μάζες. Αυτοί αναζητούν την «φωτισμένη πρωτοπορία» Ο μπαρμπα Μαρξ έλεγε ότι δεν φτάνει να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα.
Τα μέλη όμως της Σέχτας Επαναστατών κάνουν άλλη πολιτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης και παροτρύνουν: «Σύντροφοι οργανωθείτε, φτιάξτε ομάδες, συλλογικοποιήστε τις επιθυμίες σας, οπλιστείτε, διαβάστε, επικοινωνήστε, αρνηθείτε τους ρόλους και τις ηγεμονίες, καταργήστε τη δουλειά και περάστε στη στρατηγική του ένοπλου αγώνα».
Πριν προχωρήσω να σταθώ λίγο στο ποστ που ανέφερα προηγουμένως, όπου είχαμε μια συζήτηση «περί πρακτόρων και πρακτορολογίας» με συντρόφους αναγνώστες του μπλογκ, και στην οποία είχα υποσχεθεί ότι θα επανέλθω, πράγμα που δεν το έκανα.
Παραθέτω, λοιπόν ένα απόσπασμα περασμένης ανάρτησής μας θεωρώντας ότι ολοκληρώνω την τοποθέτηση μου στο σίριαλ της προβοκατορολογίας.
Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα. Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία.
Αυτή που ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος» περιγράφει σαν: «την ένοπλη πάλη που διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες αποβλέποντας πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής –αστυνομικής υπηρεσίας και δεύτερον, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης όσο και ιδιωτών για τον εξοπλισμό και για την προετοιμασία της εξέγερσης ή για την συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε».
Οπως μας δείχνει η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις “ατομικής τρομοκρατίας”, όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ’ την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και στην τελική μπαίνει ένα βασικό ερώτημα. Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.
Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.
Επανερχόμαστε τώρα στις προκηρύξεις «Σέχτας Επαναστατών». Την πρώτη την είχαμε σχολιάσει στο μπλογκ μας παραθέτοντας και τις απόψεις του Δημήτρη Κουφοντίνα για την ένοπλη πάλη.
Για να μην επαναλάβω γνωστές θέσεις που έχω εκφράσει στο μπλογκ μας γ’ αυτές τις οργανώσεις παραθέτω δυο αναρτήσεις που εκφράζουν ολοκληρωμένα το σκεπτικό μου (άλλοι σύντροφοι που γράφουν στο μπλογκ μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη) γ’ αυτές τις οργανώσεις, Υπάρχουν εδώ και εδώ.
Πάμε τώρα στην τελευταία προκήρυξη που δημοσιεύεται σήμερα. Πιθανόν να διαβάσετε και να ακούσετε πολλές αναλύσεις. Οντως έχει ένα τρόπο και στυλ γραφής με πολύ «πιασάρικες» εντυπωσιακές ατάκες. (Επίσης θα έλεγα είναι πολύ πιο “πολιτική” από την προηγούμενη).
Από κει και πέρα όμως εκεί που πρέπει να σταθεί κανείς για να καταλάβει το προφίλ της οργάνωσης βρίσκεται σε δυο προτάσεις της: «Ο ένοπλος αγώνας δεν απολογείται και δεν προφασίζει την υποκρισία της ανθρώπινης ζωής. Η επανάσταση είναι πόλεμος για την οικοδόμηση ενός αυτόνομου υπαρξιακού κώδικα μακριά από την υποκρισία του σύγχρονου τρόπου ζωής». Επιβεβαιώνετε μέχρι κεραίας την εκτίμηση που έκανε η εφημερίδα «Κόντρα» γ’ αυτή την οργάνωση ήδη απ’ την προηγούμενη προκήρυξη τους.
Από κει και πέρα η προκήρυξη απευθύνεται στους «Παλιομαλάκες της αντιτρομοκρατικής» και δίνει στοιχεία ότι ο Γκιόλιας διέθετε μπάτσους σαν ασφάλεια, «2 Φιλιππινέζες-γορίλες», τους χαρακτηρίζει.
Αναφέρονται για τον βίο και πολιτεία του Γκιόλια επισημαίνοντας ιδιαίτερα τον ρόλο του σαν διαχειριστή του μπλογκ του τρωκτικού λέγοντας ότι: «Ο βασικός λόγος της επίσκεψης μας στο σπίτι του ήταν η κυρίαρχη θέση που κατείχε στην ηλεκτρονική μορφή της νέας δημοσιογραφίας….
Η ίδια η ανωνυμία εκμεταλλεύτηκε από συστημικούς δημοσιογράφους όπως ο Γκιόλιας, ο Παπαγιάννης κ.α σαν μέσο εκβιασμού και συκοφάντησης για την στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που τους χρηματοδοτούν».
Στην προκήρυξη τους αφήνουν ένα κενό για το πώς έπεισαν τον Γκιόλια να κατέβει από το σπίτι του: «Το τι ακριβώς ειπώθηκε στο θυροτηλέφωνο ώστε να εξασφαλίσουμε όχι μόνο ότι θα κατέβει, αλλά θα ρθει μόνος του χωρίς να συνοδεύεται από την σύζυγο του, είναι κάτι που δεν χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί για αρκετούς λόγους.
Ηταν βασικό μας μέλημα να μην πάθει το παραμικρό η σύζυγος του και φυσικά το μικρό παιδί».
Επίσης αντιμετωπίζουν εντελώς απαξιωτικά τον δικηγόρο του Γκιόλια Μαρακάκη: «Εδώ όμως να προσθέσουμε πως η γνωστή τηλεπερσόνα Γιάννης Μαρακάκης, δικηγόρος του deal και του Γκιόλια, που βγαίνει στα τηλεπαράθυρα για να κλείσει καμιά δουλειά, να μην μας τα πρήζει με τις παπαριές του περί βιτρίνας της Σέχτας σε πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου, γιατί θα του χαρακώσουμε το πρόσωπο, μιας και οι σφαίρες μας είναι πιο πολύτιμες από τέτοιους ηλιθίους».
Φωτογραφίζουν επίσης μια σειρά στόχους της οργάνωσης ενώ ξεκαθαρίζουν τα αυτονόητα:«Είναι άλλο πράγμα η οξεία κριτική που ασκούμε στην κοινωνική παρακμή κι άλλο η διαδικασία της στοχοποίησης. Οι στόχοι μας είναι πάντα σαφείς και τα όπλα μας σημαδεύουν συγκεκριμένα κεφάλια, για αυτό δεν ρισκάραμε να υπάρξει λάθος άνθρωπος χτυπημένος….
Η πρακτική των πολιτικών εκτελέσεων είναι ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Ποτέ δεν πρόκειται να εμπλακούν και να κινδυνέψουν από επίθεση μας άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος ενός στόχου που δεν έχουν συμμετοχή στις επιλογές και τα βρόμικα συμφέροντα του, ακόμα και αν μας υποχρεώσει να ακυρώσουμε τον σχεδιασμό μας. Ενας αντάρτης πόλης δεν είναι ψυχρός εκτελεστής. Όταν επιλέξει να πυροβολήσει, δεν χτυπάει το πρόσωπο αυτό καθευατό, αλλά τις επιλογές του συγκεκριμένου ανθρώπου, το αξίωμα που κατέχει, τις αποφάσεις που έχει πάρει, τα συμφέροντα που εξυπηρετεί».
Αυτά από μια πρώτη ανάγνωση της προκήρυξης.
Υ.Γ Δυο προτάσεις από παρέμβαση του Δ. Κουφοντίνα κάτι που δεν φαίνετε να το αντιλαμβάνονται –με τα όσα γράφουν στην προκήρυξη τους- τα μέλη της Σέχτας Επαναστατών: « Η χώρα δεν βρίσκεται υπό ξένη κατοχή ώστε ο κάθε στρατιώτης του εχθρού να είναι και νόμιμος στόχος. Ούτε βρισκόμαστε σε φάση γενικευμένης επαναστατικής επίθεσης όπου ξεκαθαρίζουν οι ρόλοι».
Θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε τη γνώμη του διαχειριστή στα όσα ειπώθηκαν με πολλά απο τα οποία συμφωνούμε. Ας πούμε ο Μaltrakias έχει δίκιο. Οπως δικιο έχει και ο ανωνυμος 9.21. Ορισμένες φορές ο λαός στηρίζει την ελπίδα του σε αυτούς τους ένοπλους αγωνιστες όταν έχει καταλυθεί κάθε ένοια δημοκρατίας αλληλεγγύης ισότητας απο ενα κράτος μπουρδέλο. Προτιμώ 1000 φορές να υπάρχει κάποιος που θα φοβίζει όλα αυτα τα κατακάθια απο το να τους επιτρέπω να καταστρεφουν τη ζωη μου και το μελλον μου. Ετσι διατηρηθηκε για δεκαετίες η 17Ν. Γιατί λοιπόν να μην υπάρξει μια διαδοχη κατασταση που θα αναλάβει το ρόλο που το κράτος δεν θελει να παιξει. Του ΤΙΜΩΡΟΥ!!!
Θα ήθελα να μάθω,για την αριστερά (την ορθή,μιας και φαίνεται να τη γνωρίζετε καλά) η ένοπλη πάλη τι ακριβώς είναι;
Αντικείμενο μελέτης 40 χρόνια μετά τη δράση της;
Απεχθής πρακτική που καταδικάζει;
Αναγκαίο κακό μόνο όταν μπορεί να την ελέγξει;
Κάτι άλλο;
Δώστε μου μια εμπεριστατωμένη απάντηση για το αν ήταν βάρβαροι και αλήτες οι Tupamaros,η RAF,οι Ερυθρές Ταξιαρχίες κι αν ήταν έτσι γιατί αποτελούν θέμα συζήτησης στην αριστερά εδώ και δεκαετίες;
Αν και συμφωνω με τον 9:21 μμ τον φοβο τον εχει γεννησει η ιδιοκτησια που για να "νομιμοποιηθει" εγραψε στους νομους οτι απαγορευεται η επιδοτηση βιας για να εχει η ιδια το μονοπωλιο. Πολλοι πιστευουν οτι ηρθαν εδω στη γη για να αποκτησουν σπιτια και λεφτα, για να γινουν οι δυνατοι, μιας και η κοινωνιας μας εχει θεοποιησει την δυναμη. Δεν φταινε μονο οι γραφοντες αλλα και οι κραταιοι (οι εχοντες) που επιδοτουν τετοιες πολιτικες. Αλλωστε για αυτους ενας δημοσιογραφος ή ενας στρατιωτης που χαθηκε ειναι παντα αναλωσιμος μιας και ερχονται ορδες απο αλλους να μπουν σε αυτην την μηχανη του κιμα. Η ερωτηση που κανουν σε αυτους και αυτες ειναι παντα "θες δουλεια?"
Ειλικρινά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε να παραδεχθούμε δημόσια οτι συμφωνούμε απόλυτα με την ένοπλη μορφή επανάστασης, οτι συμφωνούμε πως σε ορισμένες περιπτώσεις μια εκτέλεση δεν είναι "δολοφονία" αλλά ένας τρόπος να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, να συμμαζευτούν ορισμενοι γυμνοσάλιαγκες που διασύρουν και κατασπαράζουν καθημερινά ανθρώπους ανημπορους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να είναι αιρετική η άποψη οτι καλά έκαναν και έφαγαν τον τρωκτικό. Αναλογιστήκατε πόσους ανθρώπους είχε "περιποιηθεί" μέσα απο το βρωμερό ιστολόγιο του ο διαχειριστης της ιδεας του τρωκτικου? Γιατί λοιπόν θα πρέπει να μετράμε τα λόγια μας και να μην μπορούμε ευθαρσως να εκφράσουμε την άποψη οτι καλα του έκαναν. Οπως καλά έκαναν και κάποιοι άλλοι στο παρελθόν και με τον τρόπο τους απένειμαν μια μορφή δικαιοσύνης που έκανε χιλιάδες πολίτες να λένε "γεια στα χερια σας"!
Rott
“Θα ηθελα μια αποτιμηση της δρασης των ομαδων ενοπλης βιας. Τι εχει συνεισφερει στο μαζικο κινημα η δραση τους”
Πολύ σωστά. Πρέπει να γίνει αυτή η αποτίμηση. Θα έλεγα όμως να προηγηθεί η αποτίμηση της δράσης του μαζικού κινήματος με τις μορφές πάλης που χρησιμοποιεί.
«Και πριν πεσουμε στις ταμπελες ρεφορμιστες-επαναστατες εχω και μια αλλη απορια. Ειναι επαναστατης αυτος που παιρνει το ρολο του δολοφονου-τιμωρου και εκτελει ανθρωπους? (Οσο μισητοι κι αν ειναι αυτοι)».
Εξαρτάτε ποιους εννοείς. Όχι δεν είναι επαναστάτες αυτοί που παίρνουν το όπλο της τοκογλυφίας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης και σκοτώνουν 3 ανθρώπους την βδομάδα. (τις δολοφονίες αυτές οι εφημερίδες τις ονομάζουν «αυτοκτονίες).
Όχι δεν είναι επαναστάτες αυτοί που με όπλο το εργοδοτικό κέρδος έχουν σκοτώσει 81 άτομα απ’ την αρχή του χρόνου (τα εγκλήματα αυτά των αφεντικών τα ΜΜΕ τα λένε «εργατικά ατυχήματα»).
«Και ειναι ρεφορμιστης αυτος που αγωνιζεται μεσα στο κινημα ρισκαροντας δουλεια και μελλον»?
Και γιατί θεωρείς αντίφαση να αγωνίζεσαι μέσα στο κίνημα και παράλληλα να συμμετέχεις σε μια ένοπλη οργάνωση;
«Ειμαστε ως αριστερα υπερ της θανατικης ποινης? Απο ποιο δικαστηριο βγαινουν οι αποφασεις για τις δολοφονιες?».
Εξαρτάτε ποιο δικαστήριο βγάζει την απόφαση. "…η βία παίζει κι έναν άλλο ρόλο στην Ιστορία, έναν επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, είναι η μαμμή που από κάθε παλιά κοινωνία ξεγεννά μια καινούργια, αποτελεί το όργανο με το οποίο επιβάλλεται η κοινωνική εξέλιξη και σπάει τις αποστεωμένες, τις νεκρές πολιτικές μορφές…" Φρ. Ενγκελς, διαβάζω εδώ στο μπλογκ.
«δε μπορω να σκεφτω εστω και μια δικαιολογια για πεντε ντεμεκ επαναστατες που γκαβλωνουν με την "επαναστατικοτητα" τους και σκοτωνουν το καθε φτωχομαλακα "δημοσιογραφο"».
Τους λόγους που σκότωσαν τον «φτωχομαλάκα» το εξηγούν στην προκήρυξη τους.
Αν δεν σε καλύπτουν, τουλάχιστον δεν τους δίνεις το δικαίωμα να έχουν το δικό τους σκεπτικό;
Αν κάποιος πρέπει να κάνει κριτική στο κείμενο του μπλογκ είναι ότι με τα παρωχημένα εργαλεία του μαρξισμού-λενινισμού πάει να κάνει ανάλυση στις σημερινές καταστάσεις.
Θα ηθελα μια αποτιμηση της δρασης των ομαδων ενοπλης βιας. Τι εχει συνεισφερει στο μαζικο κινημα η δραση τους. Και πριν πεσουμε στις ταμπελες ρεφορμιστες-επαναστατες εχω και μια αλλη απορια. Ειναι επαναστατης αυτος που παιρνει το ρολο του δολοφονου-τιμωρου και εκτελει ανθρωπους? (Οσο μισητοι κι αν ειναι αυτοι) Και ειναι ρεφορμιστης αυτος που αγωνιζεται μεσα στο κινημα ρισκαροντας δουλεια και μελλον? Μηπως εχουμε μπερδεψει λιγο την ενοπλη "μαγκια" με την επανασταση? Ειμαστε ως αριστερα υπερ της θανατικης ποινης? Απο ποιο δικαστηριο βγαινουν οι αποφασεις για τις δολοφονιες?
Συγχωρηστε μου την ενταση αλλα δε μπορω να σκεφτω εστω και μια δικαιολογια για πεντε ντεμεκ επαναστατες που γκαβλωνουν με την "επαναστατικοτητα" τους και σκοτωνουν το καθε φτωχομαλακα "δημοσιογραφο". Μιλαμε για τρομακτικο πληγμα στα θεμελια του συστηματος.