Ολαρία ολαρά, δάγκωσέ με πιο βαθιά
Αχ, ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά.
Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…
Διονύσης Σαββόπουλος
Στην «Μπροσούρα του Γιούνιους – Η κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας», η Ρόζα Λούξεμπουργκ γράφει: «Μετά την 4η Αυγούστου [1914] η γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι ένα πτώμα που βρομάει». (Εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη).
Αυτό το «πτώμα της σοσιαλδημοκρατίας», το οποίο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναγεννήθηκε εκ της τέφρας του, αποσυντίθεται πάλι ιστορικά στην εποχή μας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, όταν ξεκίνησε σταδιακά την προσφιλή οβιδιακή του μεταμόρφωση και μετάλλαξη σε νεοφιλελευθερισμό, όπως ακριβώς συνέβη και πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο. Βυθισμένο στα οικονομικά σκάνδαλα και τη διαπλοκή και ανακόλουθο με τις προγραμματικές του δεσμεύσεις περί δίκαιης αναδιανομής του πλούτου και κοινωνικής ισότητας, κατέδειξε για πολλοστή φορά την ορθότητα της μαρξιστικής αντίληψης περί ιστορίας. Οτι η ιστορία δηλαδή κινείται σπειροειδώς. Οι ομοιότητες εξάλλου των παραμονών της έναρξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη σημερινή εποχή,* έτσι όπως τις περιγράφει μέσα από το έργο της η Λούξεμπουργκ, είναι οφθαλμοφανείς: Το πέρασμα από την εποχή της belle epoque στην οικονομική κρίση, ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων της εποχής για ζώνες επιρροής και προσάρτησης, οι μηχανισμοί καταλήστευσης των υποανάπτυκτων και αδύναμων χωρών από τους ιμπεριαλιστές, οι σχέσεις των καπιταλιστών με τα εθνικά τους κράτη και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ήταν το σκηνικό που, σύμφωνα με τη συγγραφέα, οδήγησε εντέλει αναπόφευκτα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην εποχή μας αντίστοιχα η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία είναι ο νόθος καρπός, αποτέλεσμα μιας αναγκαστικής συμβίωσης αμοιβαίων συμφερόντων, της λεγόμενης κεντροδεξιάς με την επονομαζόμενη κεντροαριστερά, των οποίων τα ιδεολογικά σύνορα δεν είναι πια ευκρινή, συνιστώντας ένα πολιτικό μόρφωμα που έμελλε ν’ αποτελέσει το όχημα της κυρίαρχης ιδεολογίας, η οποία επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη και το οποίο επιστημονική αδεία θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «σοσιαλ-φιλελευθερισμό»! Σύμφωνα με αυτό -και για να θυμηθούμε και το προσφιλές μας άθλημα μέρες που είναι- τόσο στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης αλλά πολύ περισσότερο στη χώρα μας, οι παίκτες του κατεβαίνουν πια με την ίδια φανέλα στο γήπεδο (παγκοσμιοποίηση), μοιράζονται τα ίδια συνθήματα (μνημόνια, ανάπτυξη, επενδύσεις) στην κερκίδα (κοινοβούλιο), έχουν την ίδια έδρα (ΔΝΤ), τις ίδιες θέσεις στο γήπεδο (συγκυβέρνηση), σε ορισμένες δε περιπτώσεις μαρκάρουν τον αντίπαλο (λαός) περισσότερο αντιαθλητικά απ’ ό,τι η παραδοσιακή πάλαι ποτέ λαϊκή δεξιά!
Και αυτό το «μπάσταρδο» τέκνο της Δημοκρατίας, που η πραγματική δυναμική του στο εκλογικό σώμα δεν ξεπερνά το 10% παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του οικονομικού-μιντιακού κατεστημένου να το ρετουσάρει και να το ανα-νοηματοδοτήσει προκειμένου να το καταστήσει ρυθμιστή του πολιτικού παιχνιδιού και υπηρέτη των συμφερόντων του, κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούν να του δώσουν το φιλί της ζωής και να το αναστήσουν! Στο όνομα της Κεντροαριστεράς και στο βωμό των συνεργασιών! Με άλλα λόγια να βρεθούν αγκαλιασμένοι ο φονιάς με το θύμα, το λαμόγιο με τον άνεργο, αυτός που δεν έχει δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης μαζί με αυτόν που του την αφαίρεσε, αυτός που έχασε το σπίτι του μαζί με αυτόν που επέτρεψε στις τράπεζες να του το πάρουν! Ολαρία, ολαρά…
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει τελικά, αντί για αυτόνομη πορεία καθόδου στις εκλογές με προσκλητήριο αποκλειστικά απευθυνόμενο στο λαό ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, να προχωρήσει σε παρόμοιες συνεργασίες, θα χρεωθεί και με τα έξοδα ταφής του πτώματος της σοσιαλδημοκρατίας. Ηγουν θα δει τα ποσοστά του αντί να εκτοξεύονται να μειώνονται. Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να συνεχίσει το λιβάνισμα υπό μορφή προσκλήσεων «εις γάμου συνεργασίαν» με το ΚΚΕ, διότι σαν δεν θέλει η νύφη και θέλει μόνον ο γαμπρός, μυστήριο δεν τελείται! Ασε, δε, που η… νύφη πια έχει αποκτήσει συνήθειες γεροντοκόρης (άρα καρπό δεν πρόκειται να επιφέρει το σύμφωνο συμβίωσης) και άσε που το πολύ το Κύριε ελέησον εκτός από τον Παππά (όχι της εκκλησίας, της Κ.Ε.) το έχει βαρεθεί και ο ψηφοφόρος. Αυτός εξάλλου, ανεξαρτήτως κομματικής ταμπέλας και τι ψήφιζε μέχρι πρότινος, θα πρέπει ν’ αποφασίσει τι έργο επιτέλους θέλει να δει από τούδε και στο εξής στη ζωή του. Ητοι, ή με τον ΣΥΡΙΖΑ και αλλάζουμε σελίδα ή με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση και ανακυκλώνουμε ως έχει. Οσο για το ΚΚΕ και τη στάση του, θα ‘ρθει κάποτε η ώρα που η Ιστορία θα κάνει ταμείο και θα αποδώσει τα του ΣΥΡΙΖΑ τω ΣΥΡΙΖΑ και τα του Περισσού τω Περισσώ…
*Βλ. παλιότερο άρθρο μας αναλυτικά στην «Αυγή», σχετικό με το θέμα «Zeitgeist * Γερμανία δώσε στην Ευρώπη μια ευκαιρία, Μη την οδηγήσεις ξανά στο Μεσαίωνα», 13/10/2012.
Πηγή: Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΟΥ καθηγήτριας, διδάκτορος Πολιτικής Επικοινωνίας – “Ελευθεροτυπία”
Αφήστε μια απάντηση