Ενα άτομο υπεράνω υποψίας για αντιπολιτευτική διάθεση προς την κυβέρνηση και ίσως από τα πιο αρμόδια λόγω ειδίκευσης να μιλήσεις για το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, κάνει με παρέμβαση της σμπαράλια όλο το αφήγημα των στελεχών της Ν.Δ, που προσπαθεί να αποσείσει τις κυβερνητικές εγκληματικές ευθύνες γι’ αυτή την ανείπωτη τραγωδία.
Η δρ Αφροδίτη Παπαχριστοδούλου, δικηγόρος και μεταδιδακτορική ερευνήτρια, με ειδίκευση στα θέματα ναυτικού δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με έδρα το Πανεπιστήμιο Galway, στην Ιρλανδία, με άρθρο της στο σημερινό “Βήμα” παραθέτοντας άρθρα διεθνών Συμβάσεων τις οποίες έχει υπογράψει η Ελλάδα αναδεικνύει τους θύτες αυτού του εγκλήματος.
Με νομικά επιχειρήματα επιβεβαιώνει αυτό που τονίζει σήμερα ο Κώστας Βαξεβάνης με το άρθρο του στο Documento: Το πλοιάριο στην Πύλο δεν βυθίστηκε λόγω συνθηκών αλλά λόγω επιλογής. Επέλεξαν να το αφήσουν να βυθιστεί για να λειτουργήσει αποτρεπτικά στις ροές μεταναστών και προσφύγων.
Παραθέτουμε το κείμενο της δρ Αφροδίτη Παπαχριστοδούλου:
Το Λιμενικό Σώμα το πρωί της 13ης Ιουνίου είχε ενημερωθεί για την ύπαρξη ενός πλοίου στο οποίο επικρατούσε συνωστισμός, με επιβάτες οι οποίοι δεν φορούσαν σωσίβια και το οποίο βρισκόταν εντός της περιοχής Ερευνας και Διάσωσης της Ελλάδας. Η εν λόγω πληροφορία είχε δοθεί στις ελληνικές αρχές (όπως επίσης και στις Αρχές της Ιταλίας και της Μάλτας) από τη Frontex, η οποία είχε εντοπίσει πρώτη το πλοίο.
Στη συνέχεια, το Λιμενικό Σώμα είχε ενημερωθεί ξανά από την Alarm Phone (αριθμός για την υποστήριξη επιχειρήσεων διάσωσης) σχετικά με την ύπαρξη ανθρώπων οι οποίοι διέτρεχαν κίνδυνο στη θάλασσα και είχαν ζητήσει βοήθεια. Παρά την εξασφάλιση μιας τέτοιας πληροφόρησης από τις ελληνικές αρχές και παρά το γεγονός ότι το ίδιο βράδυ πλησίον του πλοίου που ήταν σε κίνδυνο βρισκόταν ελληνικό εμπορικό πλοίο (με το όνομα «Faithful Warrior»), καμία προσπάθεια διάσωσης δεν έλαβε χώρα.
Το καθήκον παροχής βοήθειας σε κάθε πρόσωπο που βρίσκεται στη θάλασσα και κινδυνεύει να χαθεί προβλέπεται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας (Σύμβαση UNCLOS) και αποτελεί εθιμικό δίκαιο. Το εν λόγω καθήκον αφορά τόσο άλλα πλοία όσο και παράκτια κράτη τα οποία βρίσκονται στην περιοχή.
Θεωρώντας ότι τα πιο πάνω περιστατικά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, το παράκτιο κράτος, δηλαδή η Ελλάδα, είχε υποχρέωση μέσω του Λιμενικού Σώματός της να δράσει με τη δέουσα επιμέλεια και να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενεργοποιήσει τις διαθέσιμες υπηρεσίες έρευνας και διάσωσης στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και να εξασφαλίσει τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την παροχή υπηρεσιών διάσωσης.
Ως προς το ζήτημα της άρνησης βοήθειας, θα πρέπει να είναι σαφές ότι το παράκτιο κράτος έχει υποχρέωση βάσει του Αρθρου 98 της Σύμβασης UNCLCS να παρέχει βοήθεια σε άτομα όπου εύλογα υπάρχει βέβαιος κίνδυνος για τη ζωή τους.
Οσον αφορά την κεντρική έννοια της φάσης κινδύνου και το κατά πόσο το Λιμενικό Σώμα είχε τέτοια γνώση, η Διεθνής Σύμβαση Ναυτικής Ερευνας και Διάσωσης του 1979 (Σύμβαση SAR, όπως τροποποιήθηκε) προβλέπει ότι είναι «κατάσταση κατά την οποία υπάρχει λογική βεβαιότητα ότι άτομο, πλοίο ή άλλο σκάφος απειλείται από σοβαρό και επικείμενο κίνδυνο και χρειάζεται άμεση βοήθεια» (Παράρτημα, 1.3.13).
Από τα παραπάνω δεν μένει σε κανέναν καμιά αμφιβολία για τις εγκληματικές ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης.
Η επιστήμονας και για ευνόητους λόγους, δεν θέλει να πει τα πράγματα με το όνομα τους και καταλήγει το κείμενο της με μια γενικόλογη τοποθέτηση:
Μολονότι στο παρόν στάδιο είναι δύσκολο να τοποθετηθεί κάποιος για την ευθύνη του κράτους σε σχέση με το εν εξελίξει συμβάν, το ναυάγιο στα ανοικτά της Πύλου συνιστά μια τραγική υπενθύμιση και αποτελεί ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα της συνεχούς αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών-μελών της να υιοθετήσουν μια ανθρωπιστική πολιτική μετανάστευσης.
***
Αφήστε μια απάντηση