Του Γ.Γ.
Πριν δυο μέρες και με αφορμή το γεγονός ότι στις 3 Αυγούστου του 1964, η ελληνική βουλή ψήφισε νόμο με τον οποίο της χορηγήθηκε σύνταξη 3.000.000 δραχμών (250.000 δρχ. τον μήνα) και μάλιστα αναδρομικά από τον θάνατο του βασιλιά Παύλου, στην γνωστή πρώην αξιωματικό της νεολαίας του Χίτλερ και διεφθαρμένη φασίστρια βασίλισσα Φρειδερίκη “Φρίκη” Γλύξμπουργκ, είχαμε μια εκτενή αναφορά για ένα έγκλημά της. Το παιδομάζωμα των παιδιών, λαϊκών αγωνιστών.
Σ’ αυτό το θέμα θα επανέλθουμε κάποιες φορές ανασύροντας σχετικά άρθρα από το αρχείο μας Αρχικά τώρα σας προτείνουμε να διαβάσετε ένα σχετικό άρθρο του καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ Γιώργου Μαργαρίτη που έχει δημοσιευτεί στον “Ριζοσπάστη” στις 29 Μάρτη 2009 με τίτλο: “Τα παιδιά του εμφυλίου πολέμου“
Στην συνέχεια παραθέτουμε ένα κείμενο της Ιωάννας Καρδάρα που έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, τεύχος 28, την Ανοιξη του 2016.
Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται στους φακέλους του Ιδρύματος της Βασιλικής Πρόνοιας και βρίσκονται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλη του 1947, εγκαινιάστηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά.
Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάζονται τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Το Γενάρη του 1948 σ’ ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες έχουν «μαντρώσει» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν στρατιώτες. Ο αριθμός αυτός των κρατούμενων-παιδιών, αυξάνεται για να φτάσει αργότερα (γύρω στο 1949) στις 28.000. Ο αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562.
Ο τίτλος του σχεδίου της φρίκης ήταν κομψός και αθώος: «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών». Το εγκληματικό σχέδιο της αρπαγής των παιδιών απ’ τις αγκαλιές των μανάδων τους εφαρμόστηκε ένα μήνα πριν την ίδρυση του Οργανισμού με την επωνυμία «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος», που είχε τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Συμπληρώθηκε, δε, με τη σύσταση Ερανικής Επιτροπής με την επωνυμία «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Εράνων».
Αργότερα, μετονομάστηκε «Βασιλική Πρόνοια». Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούσαν στο πλαίσιο του «Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος», που ξεκίνησε τη «δράση» του στις 25 του Μάη 1947. Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το Βασιλικό Ίδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων παιδουπόλεων, για ν’ αποτελέσουν τους πυρήνας του
ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα όμως είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000;
Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου, που είχαν καταστρώσει στην Αθήνα οι Αμερικανοί με εκτελεστές το Γενικό Επιτελείο Στρατού, που, μαζί με τη «μετακίνηση» του πληθυσμού των χωριών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ απ’ τους κατοίκους, οι οποίοι βοηθούσαν τα τμήματα των ανταρτών με τρόφιμα. Πρωταρχικός όμως στόχος του βασιλικού και κυβερνητικού μηχανισμού ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια στους γονείς τους, που είχαν ενταχθεί στο ΔΣΕ και ανήκαν στο ΚΚΕ και γενικά στους αριστερούς.
Το βασιλικό ζεύγος με την ευλογία της κυβέρνησης επιχειρούσε αυτό που και η Χιτλερική προπαγάνδα προσπάθησε: Μια νέα γενιά, τυφλά υποταγμένη, χωρίς αμφισβήτηση και διεκδικήσεις.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι ακόμα και το χιτλερικό καθεστώς δεν προέβη σε παιδομαζώματα. Η χιτλερική παιδαγωγική έφθανε μέχρι τα σχολεία και τις ομάδες νέων. Δίκαια λοιπόν ο ελληνικός λαός μετονόμασε την Φρειδερίκη, από μητέρα του έθνους (που πρότεινε η ίδια και η αυλή της) σε «Φρείκη».
Απέναντι σε αυτή την απάνθρωπη κατάσταση ήρθαν να απαντήσουν ο Δημοκρατικός Στρατός, το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, οργανώνοντας τη μεταφορά των παιδιών που κινδύνευαν απ’ τον πόλεμο, το ανελέητο κυνηγητό των «μπουραντάδων», τα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης.
Με τη συγκατάθεση των γονιών τους – κι όπου δεν υπήρχαν, των στενότερων συγγενών – μεταφέρονταν τα παιδιά στις Σοσιαλιστικές, Λαϊκές Δημοκρατίες. Ήταν μια οργανωμένη προσπάθεια, υπό την εποπτεία κρατικών οργανώσεων των Λαϊκών Δημοκρατιών με στόχο να σωθούν τα παιδιά. Επρόκειτο για ένα παιδοσώσιμο, την ώρα που η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση οργάνωνε το παιδομάζωμα. Για την δράση τους αυτή, οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού βρίσκονταν σε επαφή και με ειδική επιτροπή του ΟΗΕ.
Η κατάσταση που επικρατούσε από την άλλη μεριά στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης ήταν απαράδεκτη και απάνθρωπη. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ’ την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, εύκολη λεία της εργοδοσίας του Παπαστράτου και του Κεράνη.
Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια όπως αυτά των Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου και Κεράνη. Σε πολλές περιπτώσεις, οικογένειες της «υψηλής» κοινωνίας επισκέπτονταν τις παιδουπόλεις για να αγοράσουν, στην κυριολεξία, υπηρετικό προσωπικό. Ενώ πολλά παιδιά δόθηκαν παράνομα και με το αζημίωτο, φυσικά, σε υιοθεσία. Πολλά από τα παιδιά αυτά είχαν ήδη οικογένειες και συγγενείς εν ζωή.
Τέλος, τα περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων και ξυλοδαρμών, είχαν και αυτά την θέση τους στον μακρύ κατάλογο της φρίκης των παιδουπόλεων.
Ασφαλώς όσο συνέβαιναν τα παραπάνω, τα «ιδρύματα» αυτά, αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 – 1957, τα κέρδη του ιδρύματος «Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος» απ’ την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά
εκατομμύρια δραχμές. Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ’ την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος, όλα παραχθέντα από παιδιά! Στα 22 ταπητουργεία – κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ’ το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968, τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα 65.
Την κατάσταση, όμως, που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα παρά ένα απ’ τα παιδιά. Να πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ένα απ’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης που οδηγήθηκε σε μια τέτοια παιδούπολη:
«Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες.
Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων.
Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν …»
Παρόμοια σκίτσα, όπως το παραπάνω κυκλοφορούσαν σε όλα τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια. Το συγκεκριμένο σκίτσο παρουσιάζει έναν μαχητή του ΔΣΕ να αρπάζει ένα μικρό παιδάκι μέσα από την αγκαλιά της μάνας του, και υπάρχει στο βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου “Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια”, αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση
Οι νικητές του Εμφυλίου χρησιμοποίησαν (για προπαγανδιστικούς λόγους φυσικά) δύο όρους: «παιδοφύλαγμα» όσον αφορά τη συγκέντρωση των παιδιών στις παιδουπόλεις και «παιδομάζωμα» τις μεταφορές παιδιών στις λαϊκές δημοκρατίες.
Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης δεν ήταν «χαρούμενες κατασκηνώσεις», παρουσίαζαν όμως αρκετές ομοιότητες με τις εστίες Κοινωνικής Πρόνοιας (Auxilio Social) της φρανκικής Ισπανίας.
Από την άλλη στόχος του ΚΚΕ, όταν μετέφερε τα περίπου 25.000 παιδιά στις λαϊκές δημοκρατίες, δεν ήταν, όπως έλεγαν οι αντίπαλοί του, ο αφελληνισμός τους και η μετατροπή τους σε «κόκκινους γενίτσαρους» – για έναν πολύ απλό λόγο: οι γονείς των περισσότερων από εκείνα τα παιδιά ήταν ήδη αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Το ότι τα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν ως όμηροι προκειμένου οι γονείς τους να μη λιποτακτήσουν από τον Δημοκρατικό Στρατό είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν ορισμένοι νεότεροι ιστορικοί.
Επιπλέον πολλά παιδιά που πέρασαν από τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης αντιμετώπισαν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα και πολλά δυσκολεύτηκαν να ενταχθούν αργότερα στην κοινωνία. Όσα είχαν αριστερούς γονείς αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με καχυποψία κουβαλώντας ως «στίγμα» – ένα είδος, ας πούμε, προπατορικού αμαρτήματος – τις πολιτικές ιδέες και τη δράση των γονέων τους.
Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του «παιδομαζώματος» βρίσκονται και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις συνήθειες, άσβεστες. Από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, που ξεκίνησε από το παλάτι, ο συντριπτικός τους αριθμός δε γνωρίζει ακόμα ότι υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια, ανακάλυψαν – για πρώτη, ίσως, φορά – και την Ελλάδα!
Το λιγότερο που υποχρεούται προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος είναι να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν τα θύματα της εμφυλιακής λαίλαπας, έστω και την ύστατη ώρα, να ξαναενώσουν το χαμένο παρελθόν τους
Αφήστε μια απάντηση