Του Γ.Γ.
Σε όλες τις αστικές δημοκρατίες, ακόμη και στις πιο δημοκρατικές, η αστυνομία αποτελεί το κύριο όργανο καταπίεσης των μαζών (όπως και ο τακτικός στρατός), εγγύηση που κάνει δυνατή κάθε στιγμή την επάνοδο στη μοναρχία. Η αστυνομία κακοποιεί τον «απλό λαό» στα αστυνομικά τμήματα και στη Νέα Υόρκη, και στη Γενεύη, και στο Παρίσι, ενώ χαρίζεται στους καπιταλιστές είτε με την ανοιχτή εξαγορά (Αμερική κτλ.), είτε με το σύστημα τής «προστασίας» και των «φροντίδων» από μέρους πλούσιων προσώπων (Ελβετία), είτε και με τα δυο συστήματα μαζί (Γαλλία).
Η αστυνομία, όντας χωρισμένη από το λαό, αποτελώντας επαγγελματική κάστα, συγκροτημένη από ανθρώπους «ξεσκολισμένους» στη βία ενάντια στο φτωχό πληθυσμό, ανθρώπους που έχουν κάπως μεγαλύτερο μισθό και το προνόμιο της «εξουσίας» (αφήνουμε πια «τα τυχερά»), παραμένει αναπόφευκτα σε οποιαδήποτε αστικοδημοκρατική δημοκρατία, εφόσον κυριαρχεί η αστική τάξη, το πιο πιστό της όργανο, στήριγμα και φρουρός της.
“Απαντα Λένιν” τομ, 32, σελ.25 – Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή,
«Το Κράτος με τους μηχανισμούς του (Σώματα Ασφαλείας, Αστυνομία πόλεων, κλπ.) είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη».
Ι.Β.Στάλιν
Τον ανούσιο καυγά που προέκυψε μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας μιας τοποθέτησης του ευρωβουλευτή Νίκου Παππά, πιθανόν να τον γνωρίζεται. Προσωπικά με ενόχλησε η αναδίπλωση του Συριζαίου πολιτικού ο οποίος μετά τις αντιδράσεις που υπήρξαν δήλωσε “πάντα σέβομαι και αναγνωρίζω τα Σώματα Ασφαλείας”, και προφανώς δεν ανέδειξε καμιά “ουσία της υπόθεση” η τοποθέτηση του Κ. Βαξεβάνη που γι’ ακόμα μια φορά παρουσιάζεται να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος.
Ας ξεκινήσουμε επαναλαμβάνοντας κάποιες πάγιες απόψεις μας για τον ρόλο των κατασταλτικών μηχανισμών και των ατόμων που τους στελεχώνουν.
Ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Σταλιν δεν είχαν την οξυδέρκεια να μην “τσουβαλιάζουν” όλους/ες τους ένστολους που υπηρετούν στους μηχανισμούς μηχανισμούς του αστικού κράτους: Αντιμετώπιζαν ενιαία τα ένοπλα σώματα που επέβαλαν την “νόμιμη βία” και στις θεωρητικές τους προσεγγίσεις θεωρούσαν τους μηχανισμούς αυτούς σαν ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι στην αστική δικτατορία.
Απ’ τα λίγα που έχω διαβάσει, δεν είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι κάπου οι θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας μας κάνουν αναφορά για καλούς και κακούς μπάτσους. Για κατασταλτικές υπηρεσίες που πρέπει να διαλυθούν και για άλλες που προσφέρουν “έργο” στην κοινωνία και οι εργαζόμενοι σ αυτές πρέπει να επιβραβεύονται. (Με βάση αυτών των γνώσεων έκανα σχετική τοποθέτηση που αφορά την επιλογή του ΚΚΕ να ψηφίσει το έκτακτο επίδομα των 600 ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση, στους μπάτσους).
Δεν ξέρω αν είμαι «κολλημένος» παλαιοκομμουνιστής.
Εξακολουθώ δηλαδή να θυμάμαι τον Ένγκελς που έλεγε ότι ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας συμπληρώνοντας ότι «η αστυνομία θα αγρυπνά, ώστε (ο εργάτης) να πεθάνει της πείνας μ’ ένα τρόπο ήσυχο, καθόλου προσβλητικό για την αστική τάξη».
Κάτι παρόμοιο έγραφε ο Λένιν όταν δήλωνε ότι «το καθεστώς της τσαρικής απολυταρχίας με τον στρατό του, την αστυνομία, τα δικαστήρια κ.ο.κ. περιφρουρεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, πνίγοντας κάθε τι ζωντανό και προοδευτικό στη χώρα».
Φυσικά σήμερα στην χώρα μας δεν έχουμε «τσαρική απολυταρχία».
Εχουμε όμως αστική δικτατορία και τα όσα αναφέρουν ο Ενγκελς και ο Λένιν ισχύουν μέχρι κεραίας και σήμερα, κατά την άποψη μου.
Πρέπει να έχουν τεράστιες αυταπάτες -στην καλύτερη περίπτωση- όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί κάποτε η αστυνομία και ο στρατός να σταματήσουν να αποτελούν μηχανισμούς του αστικού κράτους.
Γνωρίζουμε δηλαδή πολύ καλά ποια ήταν η στάση της ηγεσίας του στρατού και της αστυνομίας από την περίοδο της γερμανικής κατοχής μέχρι σήμερα.
Πιστεύοντας, ότι για τους αναγνώστες μας θα ήταν πλεονασμός να αναφέρουμε τον ρόλο του στρατιωτικού κατεστημένου από την εποχή τους “εθνάρχη” Βενιζέλου μέχρι την Απριλιανή δικτατορία, καθώς και τον ρόλο που έπαιξαν όλα αυτά τα χρόνια οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, είτε αυτοί λεγόταν ΕΥΠ/ΚΥΠ, είτε αστυνομία. Γι’ αυτό και το αποφεύγουμε.
(Το ότι ιστορικά υπήρξαν περιπτώσεις, π.χ Σαράφης, τμήμα της αστυνομίας Πόλεων κατά την γερμανική κατοχή, που προσχώρησαν στην ΕΑΜική αντίσταση, δεν είναι παρά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως ανάλογες περιπτώσεις είχαμε και στην Απριλιανή δικτατορία).
Φυσικά «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» όπως εκτιμούσε ο Λένιν είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».
Και με αυτό το δεδομένο κάνουμε αυτή μας την εκτίμηση.
Και κάτι τελευταίο. Αυτά που τα κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα ονομάζουν “δίκια αιτήματα αστυνομικών”, είναι το παζάρι που κάνουν οι μπάτσοι με το κράτος, για το πόσο θα κοστολογούνται οι υπηρεσίες τους στην αστική εξουσία. Αλλωστε «Το αστικό δίκαιο είναι μηδέν χωρίς μηχανισμό ικανό να επιβάλει με εξαναγκασμό την τήρηση των κανόνων του», όπως έγραφε ο Λένιν.
Υ.Γ: Η αρχική φώτο είναι από στιγμιότυπο διαδήλωσης του ΠΑΜΕ στην αμερικάνικη πρεσβεία τον Οκτώβρη του 2019
Αφήστε μια απάντηση