Γράφει ο mitsos175
«Μήτσο είσαι καλά; Τι έπαθες και στριφογυρνάς στο κρεβάτι»;
Άσε ρε Καλλιόπη, έμπλεξα άσχημα.
«Τι συμβαίνει αγάπη μου; Με τρομάζεις»!
Να, όταν ήμουν φοιτητής.
«Α, τόσο πρόσφατα. Λοιπόν»;
Θυμήθηκα πως η μητέρα μου έστελνε φαΐ με το ΚΤΕΛ.
«Αποκλείεται να σε πείραξε μετά από τόσο καιρό. Κοιμήσου»!
Όχι καλό ήταν, αλλά…
«Πες το αγάπη μου, μ’ έσκασες»!
Να, έβαζε τα τρόφιμα σε τάπερ και τα τάπερ σε σακούλες…
«Μήτσο, υποψιάζομαι που το πας. Μην το πεις, σε προειδοποιώ»!
Που ξέρω εγώ που κατέληξαν αυτές οι σακούλες με τα αποτυπώματά μου και των δικών μου, ε; Γιατί δάνειζα σημειώσεις ή βιβλία στα μαθήματα που πέρναγα σε άλλους συμφοιτητές και συμφοιτήτριες. Όλα αυτά τα έβαζα στις σακούλες. Χώρια τα επιτραπέζια ή τα γλυκά όταν πήγαινα επίσκεψη. Κι αυτά στις σακούλες…
«Θα σε σκοτώσω ρε! Επειδή είπα μια κουβέντα, πως το να βρεθεί αποτύπωμα είναι απόδειξη, με ξύπνησες έξι η ώρα το πρωί… Και γιατί δεν τα έλεγες αυτά, πριν κοιμηθούμε»;
Γιατί όταν ένας αθώος είναι στη φυλακή, αξίζει να χάσεις τον ύπνο σου, αγάπη μου. Να μη λες κουταμάρες άλλη φορά. Κοιμήσου τώρα!
«Παλιό… Πάω να φτιάξω καφέ. Για σένα δεν έχει»!
Δεν είναι αστείο. Όταν ένας αθώος βρίσκεται στη φυλακή με εντελώς χαζά, αν όχι κατασκευασμένα «αποδεικτικά στοιχεία», κινδυνεύουμε όλοι. Δεν ξέρεις από που θα σου ’ρθει. Κι αυτό είναι τρομοκρατία, πραγματική τρομοκρατία, από το παρακράτος.
Αφήστε μια απάντηση