Οργάνωση και Αγώνας για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στην οργανωμένη πάλη για την κοινωνική επανάσταση.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος αναρχικός μαθητής, Αλέξης Γρηγορόπουλος, έπεσε νεκρός από σφαίρα μπάτσου, στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του σηματοδότησε μια νέα περίοδο στην ελληνική ιστορία. Μια περίοδο που ξεκίνησε με την εξέγερση της νεολαίας και στο πλάι της την εξέγερση σημαντικού μέρους της κοινωνικής βάσης. Η κρατική δολοφονία του Αλέξη ήταν αυτή που άναψε τη σπίθα που οδήγησε στην μεγάλη κοινωνική έκρηξη των επόμενων ημερών.
Ο φοιτητικός αγώνας της περιόδου 2006-2007 κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου, ο οποίος στιγματίστηκε από την κρατική καταστολή, ήταν ένας από τους λίθους που έχτισαν τον τόσο δυναμικό και συγκρουσιακό χαρακτήρα των Δεκεμβριανών του 2008. Η εξέγερση που ξέσπασε ήταν μια άμεση απάντηση στην κρατική καταστολή, ήταν μια δήλωση των καταπιεσμένων ότι η οργή έχει εξαπλωθεί και η κρατική τρομοκρατία δεν θα μείνει αναπάντητη.
Δεκαέξι χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη, οφείλουμε να κατανοήσουμε τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε. Ο πόλεμος που διεξάγει Κράτος και Κεφάλαιο απέναντι στην κοινωνική βάση συνεχώς οξύνεται, με τα κεκτημένα αγώνων δεκαετιών να βρίσκονται στο στόχαστρο και με βασικές ανθρώπινες ανάγκες να μετατρέπονται συνεχώς σε εμπορεύματα. Από την ιδιωτικοποίηση κάθε είδους υπηρεσίας και παροχής, όπως στους τομείς της υγείας και της παιδείας έως την ποινικοποίηση της απεργίας και τις διώξεις συνδικαλιστών/συνδικαλιστριών με μηνύσεις, πειθαρχικά, διαγραφές, και εκφοβισμούς. Από το τεράστιο κύμα καταστολής που δέχθηκαν οι φοιτητικοί αγώνες ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με την επανειλημμένη καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με την έντονη παρουσία μπάτσων στις πορείες, και πολλές φορές με την επίθεσή τους σε αυτές, έως τις απειλές για πειθαρχικά και μηνύσεις από πρυτάνεις και κοσμήτορες, για συνθήματα σε τοίχους και πανό. Από τις συνεχείς κρατικές δολοφονίες-επιθέσεις, είτε αυτές γίνονται άμεσα από τους ένστολους δολοφόνους, όπως αυτές με θύματα τους Ρομά Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλο, ή στα σύνορα με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση και την κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, είτε έμμεσα με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που κάνουν ξεκάθαρη την πραγματική πρόθεση Κράτους και Κεφαλαίου για την κοινωνία.
Την έχουμε βιώσει όλοι και όλες μας, στις ολέθριες συνέπειες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, στη συνεχή υποβάθμιση του ΕΣΥ, στα κρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, στα εργασιακά κάτεργα, όπου δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, στα σώματα των δολοφονημένων μεταναστών και των κακοποιημένων και βιασμένων γυναικών στα κελιά και στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα του κρατικού ρεβανσισμού πάνω στους αγωνιστές και της ακραίας καταστολής του αναρχικού κινήματος αποτελούν οι συλλήψεις με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων, στοχεύοντας, τόσο τους αναρχικούς, ποινικοποιώντας τις φιλικές και συντροφικές τους σχέσεις, όσο και στην συντριβή οποιασδήποτε ανάμνησης και των συμβόλων της εξέγερσης του 2008, όπως αποδεικνύει αβάσιμη σύλληψη του αναρχικού Νίκου Ρωμανού.
Κανένας αγώνας και καμιά εξέγερση όμως δεν τελειώνει ποτέ. Αφήνει ανεξίτηλα μια ιστορική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές αγωνιζόμενων που παραλαμβάνουν τη σκυτάλη για τους επόμενους αγώνες. Γι’ αυτό και το Κράτος φοβάται ακόμα και σήμερα την εξέγερση του Δεκέμβρη. Γι’ αυτό και στο πλαίσιο της ευρύτερης αντιεξεγερσιακής πολιτικής του αναβαθμίζει συνεχώς το νομικό του οπλοστάσιο, επιτίθεται στο άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα και στοχοποιεί το σύνολο του αναρχικού αγώνα. Αν είσαι αγωνιστής κρίνεσαι ένοχος, φυλακίζεσαι, δέχεσαι βία και υποτίμηση της αξιοπρέπειας σου, χωρίς καμία διεργασία, μέσω έωλων επιχειρημάτων και όλα αυτά λόγω της πολιτικής σου ταυτότητας, λόγω του ότι δεν γίνεσαι ανδρείκελο των πρακτικών τους, λόγω του ότι επιλέγεις συνειδητά να αντισταθείς, παρά τις όποιες συνέπειες. Διώκεσαι για τα πιστεύω σου, την αντίσταση και τον αγώνα σου.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε απέναντι σε όλους πως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν οι δυνάμεις που μπορούν να αντιπαρατεθούν άμεσα στην κρατική καταστολή και να τσακίσουν στο πεδίο του δρόμου την τρομοκρατία που αυτή προσπαθεί να επιβάλλει. Ταυτόχρονα όμως απέδειξε και τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αφήνοντας πίσω σημαντικά ερωτήματα. Πώς από μια αυθόρμητη εξέγερση που ξεσπά σαν αντίδραση σε μια κρατική δολοφονία, μπορούμε να περάσουμε σε έναν συνολικότερο, οργανωμένο, και σχεδιασμένο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση; Με ποιον τρόπο οργανωνόμαστε, πώς αντιστεκόμαστε στο Κράτος και με ποια πολιτική συγκρότηση μπορούμε να προχωρήσουμε;
Το αυτοοργανωμένο φοιτητικό κίνημα οφείλει σήμερα, μέσω του καθημερινού αναρχικού αγώνα μέσα στις σχολές να χτίσει τις δομές οργάνωσης και αγώνα που απαιτούνται, ώστε να υπερασπιστεί την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Να δηλώσει σε όλους τους τόνους πως η αναρχία είναι δυναμικά παρούσα στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέχρι η φλόγα του Δεκέμβρη να οπλίσει τις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της ισότητας, ώστε αυτές να κάψουν συθέμελα όλους τους δυνάστες του παλιού κόσμου και να οικοδομήσουν πάνω στις στάχτες τους τον νέο.
Ο Δεκέμβρης του ’08 δεν είναι μια λάμψη από το παρελθόν. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας όσον αφορά το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο. Για να διατηρήσουμε την εξεγερσιακή και επαναστατική μνήμη των αγώνων που έγιναν:
Καλούμε στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη, την Παρασκευή 6/12 στις 12:00, στα Προπύλαια.
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ – ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ- ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα
Ελευθεριακό Σχήμα ΠΑ.Δ.Α.
Αφήστε μια απάντηση