Οι νέοι Δεκέμβρηδες είναι δυνατοί.

Πορείες: Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 12:00 και 18:00, Προπύλαια

Έχουν περάσει 16 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από κρατικά πυρά, και όσο κι αν το θέλει η εξουσία η επαναστατική μνήμη δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά και δεν αφήνει να πέσει κανένα πέπλο σιωπής ούτε πάνω από τον νεκρό ούτε πάνω από την εξέγερση που ακολούθησε την 6η Δεκέμβρη του 2008.

Τα γεγονότα αυτά, βέβαια, δεν τα ξεχνά ούτε και η εξουσία. Θυμάται πολύ καλά. Και το “τραύμα” που της άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη της.

Θυμάται πολύ καλά τον φόβο που ένιωσε τότε. Τον φόβο μιας εξαγριωμένης νεολαίας, έχοντας στο πλάι της ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής βάσης, να εφορμά ανεξέλεγκτα στους δρόμους για όλους τους λόγους του κόσμου, στέλνοντας σήμα πως είναι έτοιμη να ταράξει τα νερά της μονοκρατορίας κράτους και κεφαλαίου. Μια λαϊκή οργή, έξω από καλούπια και καθεστωτικούς μηχανισμούς, κάνοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους να λουφάξουν.

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουμε για τα καλά στο μυαλό μας, πέρα προφανώς από τη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού. Τη συλλογική γνώση δηλαδή του τι φοβάται η εξουσία, προκειμένου να έχουμε στα χέρια μας ένα πραγματικό εργαλείο αντίδρασης απέναντι στο σύστημα που μας καταπιέζει, μας εκμεταλλεύεται και μας σκοτώνει. Παράλληλα με αυτό, όμως, θα πρέπει σίγουρα να έχουμε στο μυαλό μας και τους λόγους που έσβησε αυτή η εξέγερση, ως ένα μάθημα για τις βέβαιες εξεγέρσεις του πολύ κοντινού μέλλοντος.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν την εξέγερση του Δεκέμβρη γνωστά. Οικονομική κρίση, φτώχεια, εξαθλίωση, απώλεια δικαιωμάτων. Και κυρίως, μια τεράστια κοινωνική οργή που μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε κοινωνική ήττα με την ανάθεση των αιτημάτων αυτής της κοινωνικής οργής στη βαλβίδα αποσυμπίεσης που το 2015 λεγόταν Σύριζα. Διότι, κάθε ανάθεση σε οποιαδήποτε καθεστωτική δύναμη γνωρίζουμε πολύ καλά, τοποθετώντας τα πράγματα και σε έναν ιστορικό ορίζοντα, πως πάντα οδηγεί όχι απλά σε ήττα, αλλά σε αλλεπάλληλες ήττες.

Και ως κίνημα, είτε φοιτητικό είτε εργατικό είτε οποιοδήποτε άλλο, εδώ και μια δεκαετία καταγράφουμε διαρκώς ήττες. Πισωπατάμε. Κι αν μέχρι πριν λίγα χρόνια δίναμε μάχες χαρακωμάτων, σήμερα ο εχθρός έχει μπει στα χαρακώματά μας και μας υπερφαλαγγίζει.

Ας περάσουμε στη συνθήκη του σήμερα. Είναι αντιληπτό σε όλους και όλες πως η δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ που διαχειρίζεται τα τελευταία 5 χρόνια το κράτος, έχει βαλθεί να επιβάλει έναν επιτελικό κοινωνικό έλεγχο ανεξάρτητα από την κοινωνική συναίνεση σε όλα τα μέτωπα, μονοπωλώντας την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων πολιτικά και επικοινωνιακά. Ένας αυταρχικός νεοφιλελεύθερος δεξιός πόλος του συστήματος, που πάνω στο άρμα της αλαζονικής μονοκρατορίας και του δόγματος “νόμος και τάξη”, εξαπολύει μια κατά ριπάς επίθεση στην κοινωνική βάση, σε αγωνιστές και αγωνίστριες. Ενώ, την ίδια στιγμή, το κεφάλαιο πλουτίζει ασύστολα, εκμεταλλευόμενο βασικά κοινωνικά αγαθά και λαϊκές ανάγκες, καταλαμβάνοντας ακόμα περισσότερο δημόσιο, με την ώσμωση “νόμιμου” και “παράνομου” κεφαλαίου να διαιωνίζεται διαρκώς.

Ακρίβεια, στάσιμοι μισθοί, εργοδοτική τρομοκρατία, νέος ποινικός κώδικας, κυβερνητικά σκάνδαλα, επιθέσεις σε συνδικαλιστικούς φορείς, ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας και επίθεση στο δημόσιο σχολείο, ποινικοποίηση της νεανικότητας, δολοφονίες παιδιών των πιο καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, εμπλοκή στα πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού και συμμετοχή στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από το κράτος των Σιωνιστών. Όλα αυτά συνθέτουν το συνολικό πεδίο εκμετάλλευσης και της ολομέτωπης επίθεσης στην κοινωνική βάση από το κράτος και το κεφάλαιο σήμερα.

Ως φοιτητές και φοιτήτριες, βγαίνουμε από έναν αγώνα ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με την παράκαμψη του άρθρου 16. Ένας αγώνας μαζικός, συγκρουσιακός, με καταλήψεις και συλλήψεις. Ένας ακόμα αγώνας όμως που ηττήθηκε. Ηττήθηκε όχι γιατί ήταν λίγος, αλλά γιατί δεν κατάφερε να εντάξει σε αυτόν και να πείσει κομμάτια της βάσης για τις συνέπειες της όποιας ιδιωτικοποίησης οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού.

Δεν είμαστε πεσιμιστές. Θέλουμε όμως να κάνουμε την αυτοκριτική μας για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα. Για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη το πρόταγμα για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση σε έναν πιο οργανωμένο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση, που επαναλαμβάνεται σαν μόνιμη επωδός τις μέρες του Δεκέμβρη, αναγνωρίζοντας τα όρια της εξέγερσης του ’08. Προκειμένου, με πραγματικά εργαλεία και δεδομένα να προωθήσουμε έναν μαζικό, μαχητικό και ενιαίο νεολαιίστικο αγώνα βάσης εντός και εκτός των εκπαιδευτικών χώρων.

Ο φετινός Δεκέμβρης συνοδεύεται από την επάνοδο του κρατικού ρεβανσισμού, με τις δυνάμεις καταστολής να επιτίθενται σε αναρχικούς αγωνιστές και αγωνίστριες, ακόμα και να σκυλεύουν έστω και συμβολικά τη μνήμη της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η υπόθεση των Αμπελοκήπων γίνεται όχημα για την έντονη επανεμφάνιση της τρομοϋστερίας στα καθεστωτικά μίντια, για την ποινικοποίηση συντροφικών και φιλικών σχέσεων, για κρατικές μεθοδεύσεις στήνοντας σαθρά κατηγορητήρια με βάση τον 187Α, όπως στην περίπτωση του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού. Και όλα αυτά, πάνω στο νεκρό σώμα του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και σε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον τιμούμε και φέτος τη μνήμη του δολοφονημένου 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Τιμούμε την 6η Δεκέμβρη όχι με όρους μνημόσυνου, αλλά ως ακόμα μία μέρα του αγώνα, που ακόμα συνεχίζεται όσο συνεχίζεται κι ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος, με οργάνωση και σχέδιο για τους βέβαιους μελλοντικούς Δεκέμβρηδες.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ-ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *