Σε νέες προκλητικές δηλώσεις προχώρησε ο Άδωνις Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και μόνιμος εκφραστής του ακροδεξιού φιλοϊμπεριαλιστικού λόγου, υποστηρίζοντας πως «Σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία δείχνει το Ισραήλ, όχι η Γάζα».
Δύσκολα μπορεί κανείς να διανοηθεί πιο ανιστόρητη και προσβλητική φράση, ειδικά όταν αναφέρεται σε ένα κράτος που εδώ και 76 χρόνια χτίζει πάνω σε μια πολιτική κατοχής, εποικισμού και συστηματικής εκδίωξης του παλαιστινιακού λαού από τα πατρογονικά του εδάφη.
Ας θυμηθούμε όμως μερικές «στιγμές σεβασμού» του Ισραήλ προς την ανθρώπινη ελευθερία:
⏩ Νάκμπα (Nakba), 1948: Η αρχή της καταστροφής για τον παλαιστινιακό λαό, όταν πάνω από 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους και πάνω από 500 χωριά ισοπεδώθηκαν. Μια εθνοκάθαρση που μέχρι σήμερα το Ισραήλ όχι μόνο δεν αναγνωρίζει, αλλά συνεχίζει με άλλες μορφές.
⏩ Κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από το 1967: Ένα καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, καθημερινών ταπεινώσεων, φυλακίσεων χωρίς δίκη, και επέκτασης παράνομων εβραϊκών εποικισμών που παραβιάζουν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.
⏩ Επιθέσεις στη Γάζα: Από το 2008 και μετά, τουλάχιστον τέσσερις μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις με χιλιάδες νεκρούς – κυρίως άμαχοι, ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά. Σήμερα, το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια φυλακή 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά, με σχολεία και νοσοκομεία στο στόχαστρο των βομβαρδισμών.
⏩ Απαρτχάιντ: Ο ίδιος ο ΟΗΕ και οργανώσεις όπως η Amnesty International και η Human Rights Watch έχουν χαρακτηρίσει τη μεταχείριση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ ως μορφή απαρτχάιντ — με διακρίσεις βάσει φυλής, καταπάτηση πολιτικών δικαιωμάτων και ακραίο διαχωρισμό των πληθυσμών.
Και μέσα σε αυτό το τοπίο τρόμου, πείνας, καταστροφής και καθημερινού θανάτου, ο κύριος Γεωργιάδης βλέπει… «σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία». Ποιο είδος ελευθερίας είναι αυτό; Η «ελευθερία» του αποικιοκράτη να σκοτώνει, να διώχνει, να καταλαμβάνει και να εκκαθαρίζει;
Δεν μας ξαφνιάζει. Η Δεξιά ιστορικά είχε πάντα πρόβλημα με το ποιον θεωρεί καταπιεστή και ποιον καταπιεσμένο. Από την υποστήριξη στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μέχρι τη σιωπή για τα εγκλήματα των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και τώρα τη στήριξη στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, το ιδεολογικό τους στίγμα είναι σταθερό: ευθυγράμμιση με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις, αδιαφορία για τους λαούς.
Η Παλαιστίνη, όμως, δεν είναι μόνη. Από την ελληνική Αντίσταση στον φασισμό, μέχρι την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό που χτίστηκε επί δεκαετίες από τον προοδευτικό και αριστερό κόσμο, υπάρχει ένα συνεχές αγώνα για ελευθερία, αυτοδιάθεση και αξιοπρέπεια.
Και όσο υπάρχουν φωνές που φωνάζουν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», όσο υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν την Κατοχή από την Αντίσταση, κανένας Άδωνις δεν θα καταφέρει να αντιστρέψει την Ιστορία.
Αφήστε μια απάντηση