Του Γιώργη Γιαννακέλλη.
Χωρίς περιστροφές: ο Κώστας Βαξεβάνης και η δημοσιογραφική του ομάδα αποτελούν μία από τις ελάχιστες δυνάμεις ουσιαστικής αντιπολίτευσης στον κυβερνητικό θίασο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εκεί όπου τα μεγάλα κανάλια σιωπούν ή χειροκροτούν, το Documento φωτίζει όσα πολλοί θα ήθελαν να παραμείνουν στο σκοτάδι.
Αν ζούσε ο πατέρας του, ο κομμουνιστής οικοδόμος Χρήστος Βαξεβάνης, το πιθανότερο είναι πως θα ένιωθε υπερήφανος. Υπήρξε από τους πιο σεμνούς και σταθερούς ανθρώπους της Αριστεράς που γνώρισα – παρών από τα χρόνια της παρανομίας του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, μέχρι τις διακριτικές, αλλά σταθερές, παρουσίες του στους αγώνες της Μεταπολίτευσης.
Τη γνώμη μου για τον Κώστα την έχω καταθέσει ήδη από το 2018. Δεν την αλλάζω.
Περνάμε τώρα στην Έλενα Ακρίτα, το ρεντίκολο της μπουρζουαζίας, ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αστικής δημοσιογραφίας που λαμπρύνθηκε μέσα από τα άντρα του αντικομμουνισμού, με κορύφωση τη χρυσή εποχή του ΔΟΛ.
Το σύνδρομο του αντικομμουνισμού δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Και κάποια στιγμή την οδήγησε στο σημείο να… υπερασπίζεται εμμέσως τον Δημήτρη Λιγνάδη, όταν αυτός με αλαζονική προκλητικότητα «βάφτισε» σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με το όνομα της Ελένης Παπαδάκη.
Την Παπαδάκη – για την οποία έχει χυθεί πολλή μελάνη – κάποιοι προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως «θύμα του σταλινισμού». Κι η Ακρίτα δεν δίστασε να επιτεθεί τότε στο ΔΣ του ΣΕΗ, που είχε καταδικάσει την κίνηση Λιγνάδη. Προσπάθησε να αναστρέψει την ιστορική μνήμη. Δεν τα κατάφερε.
Με την ίδια «δημοσιογραφική φαντασία» θυμήθηκε τα “σεξουαλικά σκάνδαλα” του Στάλιν στα Μπολσόι και… τον υποτιθέμενο βιασμό της Νάντια Κομανέντσι από τον γιο του Τσαουσέσκου. Ιστορίες που έχουν καταρριφθεί από τις ίδιες τις μαρτυρίες των προσώπων – η ίδια η Κομανέντσι τις έχει αρνηθεί δημόσια. Αλλά πότε ενδιαφέρθηκε η Ακρίτα για την τεκμηρίωση;
Και να μην ξεχνάμε τον πολιτικό της τυχοδιωκτισμό. Το 2015 εγκατέλειψε δημόσια τον ΣΥΡΙΖΑ – πικραμένη, όπως δήλωσε.
Λίγα χρόνια αργότερα, μια έδρα στη Βουλή και μια υπουργική υπόσχεση από τον Τσίπρα ήταν αρκετά για να της αλλάξουν γνώμη. Ίσως γιατί στη δική της περίπτωση, οι πεποιθήσεις είναι πιο ελαστικές απ’ τις προσφορές των κομμάτων εξουσίας.
Αφήστε μια απάντηση