Στις 5 Οκτώβρη 1793, η Εθνοσυνέλευση στο Παρίσι κηρύσσει την κατάργηση του χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας. Ένα ιστορικό χτύπημα απέναντι στον σκοταδισμό, στον δεσποτισμό του παπικού ράσου και στη συμμαχία θρόνου – Εκκλησίας που αιώνες κρατούσε τους λαούς αλυσοδεμένους.
Η Εκκλησία της Γαλλίας δεν ήταν απλώς «θρησκευτικό ίδρυμα». Ήταν μεγάλος γαιοκτήμονας, φοροεισπράκτορας, ιδεολογικός μηχανισμός καταπίεσης. Στηριγμένη στο δόγμα της «θείας τάξης», βάφτιζε φυσική και αιώνια την εκμετάλλευση, ευλογούσε βασιλιάδες, παπικά συμβόλαια και πολέμους.
Η Γαλλική Επανάσταση, σε σύγκρουση με τη φεουδαρχία, δεν θα μπορούσε παρά να τα βάλει και με το «δεξί χέρι» της: τον χριστιανισμό και την Καθολική Εκκλησία. Έτσι, στη θέση του σκότους της πίστης, ύψωσε τη Λατρεία του Λόγου, με επίκεντρο τον Άνθρωπο, την Επιστήμη, την Ελευθερία.
Βέβαια, η ίδια η αστική τάξη, μόλις σταθεροποίησε την εξουσία της, ξαναέφερε την Εκκλησία από το παράθυρο, για να έχει πρόθυμο σύμμαχο στην πειθάρχηση του λαού. Γιατί όσο κι αν μίλησε για «λογική» και «ανθρώπινα δικαιώματα», η νέα εξουσία δεν έπαψε να είναι εξουσία εκμεταλλευτών.
Όμως η 5η Οκτώβρη 1793 μας διδάσκει κάτι πολύτιμο:
Κανένας λαός δεν μπορεί να βαδίσει στον δρόμο της πραγματικής ελευθερίας αν δεν τσακίσει τους μηχανισμούς του σκοταδισμού – θρησκευτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς.
Σήμερα, που ξαναβλέπουμε το ράσο να διεκδικεί ρόλο στην πολιτική, να τρυπώνει στην εκπαίδευση, να σπέρνει εθνικισμό, μισαλλοδοξία και υποταγή, το μήνυμα εκείνης της μέρας παραμένει ζωντανό:
Η χειραφέτηση των εργαζομένων περνάει από τη σύγκρουση με κάθε εκκλησιαστική και αστική εξουσία. Ούτε Θεός, ούτε αφέντης!
Αφήστε μια απάντηση