Σαν σήμερα, στις 5 Οκτωβρίου 2024, έφυγε από τη ζωή ο κορυφαίος Έλληνας συνθέτης, μουσικός και βιρτουόζος πιανίστας Μίμης Πλέσσας.
Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απώλειά του, και η μνήμη του παραμένει ζωντανή, όχι μόνο μέσα από τις αμέτρητες μελωδίες που χάρισε γενιές ολόκληρες, αλλά και μέσα από το πνεύμα δημιουργίας και αμφισβήτησης που τον χαρακτήριζε.
Ο Πλέσσας υπήρξε μια από τις πιο πολυσχιδείς μορφές της ελληνικής μουσικής. Από τα νεανικά του βήματα στην τζαζ μέχρι την καθιέρωσή του ως συνθέτη αξεπέραστων τραγουδιών, κινήθηκε με άνεση ανάμεσα στο λαϊκό, το έντεχνο, την ορχηστρική και κινηματογραφική μουσική. Συνεργάστηκε με σπουδαίους ερμηνευτές και στιχουργούς, αφήνοντας πίσω του δημιουργίες που σφράγισαν την ελληνική δισκογραφία: «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Άγαλμα», «Ο Δρόμος» και δεκάδες ακόμη.
Πέρα όμως από τους τίτλους και τις επιτυχίες, ο Μίμης Πλέσσας υπήρξε καλλιτέχνης που έβλεπε την τέχνη ως διάλογο με την κοινωνία. Η μουσική του έγινε φωνή για το συναίσθημα, τον έρωτα, την αγωνία, αλλά και την ελπίδα ενός λαού που πορεύτηκε μέσα από δύσκολες ιστορικές συγκυρίες. Σε εποχές που η λογοκρισία προσπαθούσε να φιμώσει την καλλιτεχνική δημιουργία, εκείνος συνέχιζε να προσφέρει ήχους που αγγίζουν την ψυχή και μεταφέρουν μηνύματα ελευθερίας.
Ένας χρόνος μετά τον θάνατό του, δεν μιλάμε απλώς για έναν «μεγάλο συνθέτη». Μιλάμε για έναν δημιουργό που ένωσε τις μελωδίες του με τις μνήμες του λαού, για έναν καλλιτέχνη που δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε καλούπια, που αναθεωρούσε συνεχώς, που αναζητούσε το καινούριο.
Αφήστε μια απάντηση