Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης – Documento
Θεωρητικά κάτι κινείται στον χώρο της κεντροαριστεράς και αναµφίβολα σχετίζεται µε την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να ανακοινώσει ηµιεπίσηµα τη δηµιουργία µιας πολιτικής πρωτοβουλίας. Παρότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει δώσει κάποιο πολιτικό στίγµα, αντιθέτως περιγράφει την επάνοδό του ως µια αποστολή στην οποία προφανώς θα προσδώσει αργότερα χαρακτηριστικά, η είδηση τάραξε την πολιτική σκηνή. Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν του ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ, χαρακτήρισε την εξέλιξη ως «ένα βότσαλο στη λίµνη γιατί υπήρχαν στάσιµα νερά». Περισσότερο παραστατικός από τον Αλέξη Τσίπρα που σύγκρινε τη νέα πορεία του µε ταξίδι σε καλύτερες θάλασσες, ο Θ. Μαργαρίτης περιέγραψε αυτό που συµβαίνει σήµερα. Το βότσαλο ή ο κύβος ερρίφθη και καταγράφεται ένα νέο κεφάλαιο της Ιστορίας.
Το πρώτο που συνέβη είναι το πολιτικό παράδοξο: βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να παραµένουν στο κόµµα τους δηλώνοντας πίστη στο νέο, άγνωστο και αδηµιούργητο κόµµα.
Ενας άλλος κύκλος βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ανήκουν πρόσωπα που θεωρούν σχεδόν αδύνατο να κληθούν στο νέο εγχείρηµα, εµφανίζεται να υπερασπίζεται (αµέσως µετά τις δηλώσεις Τσίπρα) µια εκλογική συµµαχία ή έναν συνασπισµό κοµµάτων υπό την ηγεµονία του Τσίπρα όπου πιστεύει προφανώς ότι έχει θέση. Προσπαθούν δηλαδή να κάνουν bypass την άρνηση Τσίπρα στο πρόσωπό τους παράγοντας δήθεν ιδεολογικές και πολιτικές αναγκαιότητες που θα τους περιέχουν.
∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι το restart ενός επί δύο χρόνια σιωπηλού Αλέξη Τσίπρα (στα ορεινά της Βουλής όπως είπε ο ίδιος) δηµιουργεί και αναταραχή και αµφισβήτηση αλλά και ελπίδες. Για πολλούς ψηφοφόρους ο Τσίπρας –όχι απαραίτητα κάποιο κόµµα Τσίπρα– είναι ο πολιτικός που µπορεί να χαρακτηριστεί αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η εκτίµηση αυτή µάλιστα είναι απαλλαγµένη από πολιτικά κριτήρια και ιδεολογικές προτιµήσεις, αφού το ζητούµενο είναι να φύγει ο Μητσοτάκης. Υπάρχουν άλλες δύο κατηγορίες που προσεγγίζουν διαφορετικά το θέµα Τσίπρα. Η µία κατηγορία θεωρεί τον πρώην πρωθυπουργό ως αυτόν που, αφού τιµήθηκε από τους ψηφοφόρους, τους εγκατέλειψε µετά την ήττα, σχεδιάζοντας την επάνοδό του µέσα από το πρίσµα του προσωπικού συµφέροντος. Για να ευοδωθεί µάλιστα ο προσωπικός σχεδιασµός εµφανίζεται απολιτικός και άνευρος επιχειρώντας απλώς να προσελκύσει ψηφοφόρους. Η τρίτη κατηγορία είναι η κλασική του αντιΣΥΡΙΖΑ µετώπου που εµφανίζει τον Τσίπρα ως καταστροφέα και ως πολιτικό που εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του κι έσβησε µαζί µε το κόµµα του σαν φωτοβολίδα.
Η τρίτη κατηγορία δεν έχει καµιά ιδιαίτερη σηµασία για τη µελλοντική πορεία του Τσίπρα, αφού αποτελείται από τον πυρήνα των ανελαστικών νεοδηµοκρατών που δεν θα προσέγγιζαν ποτέ µε άλλη οπτική κάποιον πολιτικό τους αντίπαλο.
Συνεπώς το στοίχηµα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι αν θα επικρατήσει ως ικανός απέναντι στον Μητσοτάκη (τόσο ώστε να απαλλάξει απ’ αυτόν) ή ως ένας συστηµικός παίκτης που έκανε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις µόνο και µόνο για να επιβιώσει πολιτικά.
Ως τώρα ο πρώην πρωθυπουργός υποτάσσει το πολιτικό του status σε µια επικοινωνιακή τακτική. Αποχώρησε από τη Βουλή και προανήγγειλε πολιτική πρωτοβουλία µε λογοτεχνικές αναφορές και πολιτική αφλογιστία Σταύρου Θεοδωράκη και ετοιµάζεται να δηµιουργήσει τον απαραίτητο θόρυβο µε την έκδοση του βιβλίου του. Ταυτόχρονα δεν µιλά µε βουλευτές και στελέχη που εκφράζουν δηµόσια την αγάπη τους, κρατώντας τους σε απόσταση και αναπαράγοντας µε τον τρόπο αυτό παρακλητικούς του νέου κόµµατος. Οσοι ελπίζουν ότι θα πάνε στο νέο κόµµα, για να σωθούν και όχι να σώσουν, θα δηλώνουν «Τσίπρας» και θα διογκώνουν την εικόνα του. Σε κάποιο άλλο στάδιο λέγεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα εµφανίσει έναν πολιτικό φορέα µε τεχνοκράτες για να υποστηρίξει το δικό του αφήγηµα αριστείας κατά τα πρότυπα Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει µπροστά του ένα πολιτικό και προσωπικό στοίχηµα. Αλλά δεν είναι ο µοναδικός παράγοντας στις εξελίξεις. Εχει πλέον στη διάθεσή του και µέσα ενηµέρωσης και φίλους από την απέναντι όχθη, αλλά το ερώτηµα είναι τι θα είναι ο ίδιος. Θα είναι ποτάµι εξελίξεων, θολό ποτάµι ή ένα νέο Ποτάµι;
Η προσπάθεια να εµφανιστεί το πλειοψηφικό πλέον αίτηµα να φύγει ο Μητσοτάκης ως το βαρύ πολιτικό ζητούµενο διαβάζεται µε πολλούς τρόπους. Θα αλλάξει αφεντικό η χώρα; Ή θα αποκατασταθεί η δηµοκρατία µε τον τρόπο που έχει πληγεί; Η µοναδική εγγύηση για να συµβεί το δεύτερο είναι ο πολιτικός σχεδιασµός για µια άλλη Ελλάδα. Χωρίς διαφθορά, µε δικαιοσύνη, µε κοινωνικές πρόνοιες και σεβασµό στον πολίτη. Αν συµφωνούµε σε αυτό, τότε πρέπει να προσδιοριστεί. Οχι σαν κοµψό λογοτέχνηµα µε ευχολόγια και κενολογίες, αλλά ως πολιτική. Το άλογο µπαίνει µπροστά από το κάρο, αλλά το κάρο πρέπει κάτι να µεταφέρει.
Ενώ φαίνεται ότι η κεντροαριστερά βρίσκεται µπροστά στην ανασύστασή της, είναι πολύ εύκολο πολύ γρήγορα να δούµε την εξαφάνισή της. Το σοβαρότερο πρόβληµα είναι ότι µε εσωτερικές ανακατατάξεις που εκπορεύονται από προσωπικές φιλοδοξίες επιχειρεί να διαχειριστεί το 50% της κοινωνίας που πάει στην κάλπη. Να αποσπάσει ένα κοµµάτι του ενεργού εκλογικού σώµατος από τον δίπλα χώρο για να κυβερνήσει. Τι γίνεται µε το υπόλοιπο 50% που δεν πάει στην κάλπη; ∆εν την ενδιαφέρει να αντλήσει από εκεί ψήφους και υποστήριξη; Για να το κάνει, πρέπει να παραγάγει πολιτική και όχι πειστικότητα στην επικοινωνία.
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε και στις εκλογές και στο δηµοψήφισµα γιατί κινητοποίησε τις µάζες που δήλωναν απολιτικές ή αδιάφορες. Τους πρόσφερε όραµα (ανεξάρτητα από την εξέλιξή του) και τις έκανε κοινωνούς στους κοινωνικούς προβληµατισµούς. Σήµερα οι συνθήκες αυτές δεν υπάρχουν. Το αίτηµα να πέσει ο Μητσοτάκης θα µπορούσε να µετατραπεί σε σχέδιο πολιτικής αλλαγής και απελευθέρωσης του κόσµου. Προφανώς δεν γίνεται. Αν ο άσος στο µανίκι του Αλέξη Τσίπρα θα είναι ένα κόµµα τεχνοκρατών, τότε αυτό δεν είναι µια λύση που απορρέει από προοδευτικό ενδιαφέρον και σύγχρονη ανάγνωση της κοινωνίας. Οι τεχνοκράτες δεν είναι ούτε ουδέτεροι ούτε η γνώση τούς καθιστά από µόνη της χρήσιµους. Αν σε έναν τεχνοκράτη δώσεις εντολή να καταστρέψει τα δηµόσια νοσοκοµεία, θα το κάνει. Αν δώσεις την εντολή να χτίσει εκ νέου τη δηµόσια υγεία, µπορεί να κάνει κι αυτό. Οι τεχνοκράτες από µόνοι τους είναι τα όπλα που θα πυροδοτήσει η πολιτική που επιλέγεις.
Η κεντροαριστερά αντιµετωπίζει µε αβάσταχτη ελαφρότητα τα σοβαρά πολιτικά θέµατα και δίνει την ψευδή εικόνα της προοδευτικότητας µε τη διαµόρφωση συνθηκών ρεσάλτου στην εξουσία, το οποίο και ταυτίζει µε την αυτόµατη προοδευτική αναµόρφωση.
Οσο η κεντροαριστερά αποπολιτικοποιείται και προσχωρεί στην αντίληψη ότι οι ευνοϊκοί γι’ αυτήν συσχετισµοί διαµορφώνονται µε προσθέσεις και αριθµητικούς υπολογισµούς ψηφοφόρων τόσο θα συρρικνώνεται. Η σοσιαλοδηµοκρατία στην Ευρώπη έχασε όταν αποφάσισε να ακολουθήσει το αφήγηµα των χριστιανοδηµοκρατών για τις αγορές και τους τεχνοκράτες, αντί να διαµορφώσει πρόταση χωρίς βοηθήµατα άµεσης πολιτικής ικανοποίησης. Αν η κεντροαριστερά µέσα στην ελαφρότητά της πιστέψει ότι πρέπει να πάρει απλώς τη θέση του Μητσοτάκη, τότε οι Μητσοτάκηδες θα κυριαρχούν. Γιατί είναι οι ορίτζιναλ και όχι οι ιµιτασιόν.
Αφήστε μια απάντηση