Αλλαγή που δεν ήρθε, δεξιά που δεν πέθανε, Μελίνα που δεν ξεχάστηκε
Σαν σήμερα, 18 Οκτωβρίου, συμπυκνώνεται ολόκληρη η πολιτική ψυχή της μεταπολίτευσης.
Η μέρα που ο λαός πίστεψε πως παίρνει τη ζωή του στα χέρια του.
Η μέρα που γεννήθηκαν δύο άνθρωποι που σημάδεψαν, ο καθένας από τη δική του όχθη, το πεδίο της ταξικής σύγκρουσης:
ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, η προσωποποίηση του ταξικού μίσους της αστικής τάξης,
και η Μελίνα Μερκούρη, το πρόσωπο της καλλιτεχνικής και λαϊκής ψυχής της Ελλάδας, αυτής που αντιστάθηκε, ονειρεύτηκε, τραγούδησε.
? 1981 – «Η Αλλαγή» που έγινε μηχανισμός ενσωμάτωσης
Η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτωβρίου 1981 σήκωσε κύματα ελπίδας. Ο κόσμος των εργοστασίων, των συνοικιών, των σχολείων, πίστεψε πως ήρθε η ώρα του.
Για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, η Δεξιά έφευγε από την εξουσία και το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» δονούσε την Ελλάδα.
Μα η ελπίδα, όταν δεν έχει ταξικό βάθος, γίνεται γρήγορα όχημα εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ, αντί να γκρεμίσει τα κάστρα της αστικής κυριαρχίας, απλώς τα έντυσε με πράσινες σημαίες.
Η ΕΟΚ έγινε «Ευρώπη των λαών», το ΝΑΤΟ «συμμαχία ειρήνης», και ο σοσιαλισμός μεταφράστηκε σε επιδοτήσεις και διορισμούς.
Η Αλλαγή μετατράπηκε σε Ανάθεση.
Και έτσι, το κενό το εκμεταλλεύτηκαν οι «παλιοί γνώριμοι» — αυτοί που ποτέ δεν έφυγαν πραγματικά.
? Ο Μητσοτάκης και η αιώνια δεξιά
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γεννημένος κι αυτός 18 Οκτωβρίου, ήταν ο άνθρωπος που εξέφρασε την πιο καθαρή, αδίστακτη μορφή της αστικής ψυχρής λογικής.
Μεθοδικός, υπολογιστικός, πιστός στη «νομιμότητα» της εξουσίας του κεφαλαίου,
ήξερε ότι το παιχνίδι δεν κρίνεται στα συνθήματα, αλλά στα συμβόλαια με το μεγάλο χρήμα και τους ιμπεριαλιστικούς προστάτες.
Δεν είναι τυχαίο που η σημερινή κυβέρνηση του γιου του συνεχίζει το ίδιο DNA:
την καταστολή, τη φτώχεια, την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, το ξεπούλημα της χώρας στους «επενδυτές» και τις πολυεθνικές.
Η «Μητσοτακική» παράδοση δεν είναι οικογενειακό καπρίτσιο· είναι η ίδια η πολιτική ουσία του καπιταλιστικού κράτους.
Κι αν σήμερα βλέπουμε ΜΑΤ απέναντι σε εργάτες, πανεπιστήμια χωρίς φοιτητές και τα ΜΜΕ να λιβανίζουν την εξουσία, είναι γιατί η «Αλλαγή» του ’81 δεν τσάκισε ποτέ τη ρίζα του τέρατος.
? Η Μελίνα – Η Ελλάδα που αντιστέκεται
Και μέσα σε όλα αυτά, γεννημένη την ίδια μέρα, η Μελίνα Μερκούρη.
Η γυναίκα που με τη φλόγα της έδειξε ότι πολιτισμός σημαίνει αγώνας.
Αντιφασίστρια, εξόριστη, παθιασμένη, στάθηκε απέναντι στη χούντα με το τραγούδι της και στον ωχαδερφισμό με το βλέμμα της.
Η Μελίνα δεν ήταν «σταρ». Ήταν φωνή — της τέχνης, της αξιοπρέπειας, του λαϊκού πάθους.
Κι αν κάτι λείπει σήμερα, είναι ακριβώς αυτό: άνθρωποι που να καίνε από μέσα για την Ελλάδα της ψυχής, όχι της εργολαβίας.
? Τρεις σκιές, μία διαδρομή
Η 18η Οκτωβρίου μάς θυμίζει πως η Ιστορία δεν προχωρά με υποσχέσεις, αλλά με ρήξεις.
Ο λαός δεν έχει ανάγκη άλλες «Αλλαγές» χωρίς περιεχόμενο, ούτε σωτήρες με χαμόγελο και μνημόνια στην τσέπη.
Έχει ανάγκη οργάνωση, ταξική συνείδηση, αντίσταση.
Αν κάτι διδάσκει αυτή η μέρα είναι πως:
➤ η ελπίδα δεν πρέπει να χαρίζεται σε κόμματα,
➤ η εξουσία δεν μεταρρυθμίζεται, κατακτιέται,
➤ και η αληθινή «Αλλαγή» θα έρθει μόνο όταν ο λαός πάρει πίσω τη ζωή που του κλέψανε.
Αφήστε μια απάντηση