του Κώστα Γούση
Το γεγονός ότι η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα και διεθνώς βρίσκεται στο ναδίρ από πλευράς αναλύσεων, θέσεων και πρωτοβουλιών φαίνεται ξεκάθαρα από το δεδομένο πως ήταν οι Banda Bassotti, μια πολιτικοποιημένη μουσική μπάντα από την Ιταλία, που έκαναν το στοιχειώδες και αυτονόητο αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό και αντιπολεμικό καθήκον για τα κομμουνιστικά κόμματα και τα συνδικάτα. Γιατί όταν ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στηρίζουν πραξικοπήματα και ενισχύουν – καλύπτουν την επίθεση του ουκρανικού στρατού, φασιστικών ταγμάτων και μισθοφόρων στο λαό της Αν. Ουκρανίας, είναι στοιχειώδες το γεγονός ότι απαιτούνται πρωτοβουλίες του μαζικού κινήματος σε κάθε χώρα και διεθνιστική αλληλεγγύη. Κάποιες λίγες συλλογικότητες έσωσαν την τιμή της Αριστεράς σηκώνοντας το γάντι από τον σκληρά δοκιμαζόμενο ευρωπαϊκό Νότο.
Στην Ελλάδα ανταποκρίθηκε η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία, ένα ενωτικό εγχείρημα με συμμετοχή πολλών συλλογικοτήτων της Αριστεράς και ανένταχτων αγωνιστών, που λειτουργεί με ανοικτές διαδικασίες συνέλευσης κι έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής στο δρόμο, σε εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες. Για ποιο λόγο το ΚΚΕ, η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ορισμένες οργανώσεις της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν συμβάλλουν στη λειτουργία και δράση της Καμπάνιας ή δεν παίρνουν τουλάχιστον αυτοτελείς πρωτοβουλίες; Γιατί η ΚΝΕ δεν συμμετείχε στο Διεθνές Καραβάνι Αλληλεγγύης, όταν μάλιστα οργανώσεις με τις οποίες έχει άριστες σχέσεις σε διεθνές επίπεδο, όπως το FGC (Ιταλία) και το ΚΕΚΡ (Ρωσία), πρωταγωνίστησαν στη διεθνιστική-αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη; Γιατί το ανοικτό γράμμα με το οποίο η νΚΑ απευθύνθηκε στην ΚΝΕ και τη ν. ΣΥΡΙΖΑ για κοινή δράση πάνω σε αντιιμπεριαλιστικούς – αντιπολεμικούς στόχους έμεινε αναπάντητο;
Η ουσία της απάντησης σε τέτοια ερωτήματα βρίσκεται στη γραμμή των ίσων αποστάσεων που από διαφορετικές αφετηρίες και αναλύσεις έχει δυστυχώς ηγεμονεύσει στις κυρίαρχες εκφράσεις της Αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς. Η ακραία φιλοΕΕ προσκόλληση του ΣΥΡΙΖΑ, οι όρκοι πίστης στο ΝΑΤΟ και το κυρίαρχο πλαίσιο του «πολιτισμένου δυτικού κόσμου» οδηγούν τις επίσημες φωνές-θέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αόριστες επικλήσεις ανθρωπισμού, καλέσματα στην ΕΕ να ακολουθήσει φιλειρηνική πολιτική και στην υιοθέτηση του χαρακτηρισμού περί «φιλορώσων αποσχιστών», ξεκάθαρη ορολογία του Κιέβου και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Κι αν για τον ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια γραμμή και πρακτική απορρέει από τη φυσιογνωμία και τα συστημικά όρια των αναλύσεων και των στόχων του, ακόμη πιο θλιβερή είναι η γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, καθώς έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις αντιμπεριαλιστικές παραδόσεις και τη δράση αυτού του κόμματος στο παρελθόν. Το ΚΚΕ σε πλήθος παρεμβάσεων, με πιο πρόσφατο κι ενδεικτικό το άρθρο του υπευθύνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ Ελισαίου Βαγενά, υποτιμά ξεκάθαρα τη λαϊκή δυναμική του αντιφασιστικού αγώνα βλέποντας τη σύγκρουση απλά και μόνο ως ενδοιμπεριαλιστική. Κι αφού φτάνει σε κρεσέντο απλοϊκής και αντιδιαλεκτικής σκέψης χωρίς να αντλεί πείρα από τα διδάγματα της ιστορίας (π.χ. αναλογία ένοπλων ανταρτών / πληθυσμού), καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το εργατικό – λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψει το δίλημμα της επιλογής κάποιας από τις δύο μεριές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, χρεώνοντας στην πλευρά των εξεγερμένων του Ντονμπάς ανειλικρινή αντιφασισμό κι εθνικισμό.
Η θέση του ΚΚΕ, αναπαράγοντας λανθασμένες εκτιμήσεις προσφιλείς σε ορισμένες μερίδες του τροτσκιστικού και αναρχικού χώρου, αυτοεπιβεβαιώνεται γύρω από μια «καθαρή» απάντηση, τη στιγμή που έχει θέσει αφετηριακά το δίλημμα σε λάθος βάση, καθώς έχει εξοβελίσει απ’ την οπτική του τη δυνατότητα των λαών να ανατρέπουν ιμπεριαλιστικά σχέδια και να αλλάζουν τους όρους του παιχνιδιού. Η κατάσταση στα εξεγερμένα προλεταριακά κέντρα του Ντονμπάς είναι πράγματι εξόχως αντιφατική. Ερωτήματα όπως «πόσο δυνατή είναι η Αριστερά στο ένοπλο κίνημα, πόσο λαϊκές είναι οι λαϊκές δημοκρατίες, θα προχωρήσουν όντως σε εθνικοποιήσεις της περιουσίας των ολιγαρχών, υπάρχει κίνδυνος να ενσωματωθούν-υποταχθούν στα σχέδια της Ρωσίας, να οδηγηθούν σε γραμμή συμβιβασμού και συνδιαλλαγής με μερίδες ολιγαρχών;» είναι καίρια και οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Είναι δεδομένο ότι εντός αυτής της εξαιρετικά δυναμικής διαδικασίας, όπου ο λαός πολεμάει με τ’ όπλο στο χέρι το φασισμό, διεξάγεται μια εσωτερική διαπάλη για τις προοπτικές του αγώνα. Και σίγουρα υπάρχουν αντιδραστικές δυνάμεις συνδιαλλαγής, που έχουν αναρριχηθεί και σε καίριες πολιτικές θέσεις και μπορεί να οδηγήσουν στην ήττα και το συμβιβασμό. Άλλωστε η στάση του ΚΚ Ουκρανίας δεν βοηθάει καθόλου στη ριζοσπαστικοποίηση της διαδικασίας.
Ωστόσο υπάρχει μια αξιοσημείωτη ριζοσπαστικοποίηση στις τάξεις των λαϊκών πολιτοφυλακών και ορισμένων οπλαρχηγών (π.χ. Μοζγοβόι), ένα μένος ενάντια στην ολιγαρχία που αντανακλά την προλεταριακή σύνθεση της πλειοψηφίας του πληθυσμού και μια απόπειρα αυτοτελούς συγκρότησης των κομμουνιστικών δυνάμεων, ειδικά όσων αποχώρησαν ή διαγράφηκαν από το ΚΚ Ουκρανίας λόγω συμμετοχής στο ένοπλο αντάρτικο (ΚΚ Λουγκάνσκ – Εργατικό Μέτωπο). Όποια Αριστερά, με βάση αυτές τις πλευρές του αγώνα, αλλά και έχοντας πάντα κατά νου την επίθεση ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και φασιστών, δεν μπορεί ακόμη να ξεχωρίσει την ήρα απ’ το στάρι, να ορίσει τη διάταξη δυνάμεων, τις συνέπειες της νίκης τού ενός ή του άλλου στρατοπέδου και να πάρει θέση, είναι άξια χλεύης. Ο πόλεμος μαίνεται και οι μη ουσιαστικές συζητήσεις από ένα σημείο και μετά περιττεύουν.
Πηγή: prin.gr
Αφήστε μια απάντηση