Έχουμε ασχοληθεί και άλλες φορές με το ζήτημα, ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου. Τότε που μια απόπειρα κατάληψης σχολείου στην Καισαριανή αντιμετωπίστηκε με άμεση αστυνομική παρέμβαση, με βίαιες προσαγωγές μαθητών, ενώ υπήρξε και καταγγελία ότι αστυνομικός πυροβόλησε εναντίον τους.
Θα περίμενε κανείς να υπάρξουν οξύτατες αντιδράσεις, ανακοινώσεις από την ΟΛΜΕ, από κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, από πολιτικές νεολαίες, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο κ.λπ. Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε και μετά από μερικές μέρες το θέμα ξεχάστηκε, χωρίς να γίνει καν γνωστό ευρύτερα, καθώς ούτε τα αριστερά ΜΜΕ το πρόβαλαν.
Μετά από μερικές εβδομάδες εμφανίστηκαν καταλήψεις σε μια σειρά σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα, που στις αρχές του Νοεμβρίου προσέλαβαν χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας. Επανεμφανιζόταν ένα ισχυρό μαθητικό κίνημα, μετά από υποχώρηση πολλών χρόνων.
Τότε υπήρξε θερμή υποδοχή από την Αριστερά, οι καταλήψεις προβλήθηκαν, άναψε η συζήτηση, υπήρξαν εκδηλώσεις συμπαράστασης. Σε καμιά περίπτωση στην έκταση και ένταση των αντίστοιχων εκδηλώσεων συμπαράστασης στους φοιτητές του ΕΚΠΑ, π.χ., όταν άρχισε η επίθεση Φορτσάκη, αλλά υπήρξαν. Περιορισμένες και χωρίς συντονισμό, τοπικού χαρακτήρα.
Τώρα διαπιστώνεται ότι το μαθητικό κίνημα καταλήψεων βρίσκεται σε υποχώρηση. Ένα μετά το άλλο, τα σχολεία επαναλειτουργούν. Οι μαθητές επανέρχονται στις σχολικές αίθουσες, με την αίσθηση πως έδωσαν έναν αγώνα χωρίς αποτέλεσμα. Κι αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις, σε αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή των ημερών των καταλήψεων.
Και η Αριστερά επανήλθε στη γνώριμη σιωπή της. Καμιά συζήτηση, ούτε ένα αρθρο που να σχολιάζει την αρνητική αυτή εξέλιξη, ούτε μία ανάλυση από εκείνες τις μακροσκελείς που συνηθίζονται όταν πρόκειται για το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων ή των φοιτητών.
Οι μαθητές αφέθηκαν και πάλι μόνοι… Όπως μόνοι είχαν αφεθεί χρόνια τώρα. Και αναρωτιέται κανείς όλο αυτό τον καιρό, γιατί δεν υπάρχει ούτε μία πολιτική δύναμη της Αριστεράς, μικρή ή μεγάλη, με κάποια, έστω και στοιχειώδη, παρουσία στα σχολεία…
Αφήστε μια απάντηση