Για την κατάσταση αυτή μεγάλη ευθύνη έχουμε και εμείς οι εργαζόμενοι. Για χρόνια ολόκληρα επαναπαυθήκαμε, μαζεύοντας τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι των αφεντικών. Για χρόνια ολόκληρα δεν διαλέξαμε το δρόμο του αποφασιστικού αγώνα για τα ζητήματα που μας απασχολούσαν. Θεωρήσαμε ξεπερασμένες και άχρηστες τις έννοιες του συνδικαλισμού, της συλλογικότητας, της συναδελφικής αλληλεγγύης. Ο καθένας κοίταζε τη δουλίτσα του και αρκούνταν στην καθημερινή επιβίωση, χωρίς να επιζητά την πραγματική ζωή. Απόρροια αυτής της στάσης ήταν η λογική της ανάθεσης που μας χαρακτήρισε: οι ειδικοί, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές ας αναλάβουν όσα μας αφορούν, εμείς κοιτάμε την βόλεψή μας και την ησυχία μας. Οι εκπρόσωποι, οι έρημοι και απρόσωποι ήταν προθυμότατοι να παίξουν αυτό το ρόλο. Ανέλαβαν να βρουν λύσεις για μας χωρίς εμάς. Πάντα θα υπάρχουν καλοθελητές. Διαχειρίστηκαν τα σωματεία και τους αγώνες. Τους εξήγγειλαν όποτε ήθελαν, τους έκλειναν όποτε πήγαιναν να γίνουν ανεξέλεγκτοι και απειλητικοί, τους παζάρευαν και τους εξαργύρωναν για δικό τους όφελος…. για ψήφους, καρέκλες, προνόμια. Διαχειρίστηκαν τις ανάγκες μας και τις ζωές μας. Τέτοιος ήταν ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τέτοιος είναι ο ρόλος του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, και δεν μπορεί να είναι άλλος. Αυτό το ρόλο παίζουν οι γραφειοκράτες όποια απόχρωση και αν έχουν. Το μόνο που τους αξίζει είναι η περφρόνηση του εργατόκοσμου που τραβά τα ζόρια του μεροκάματου (ή της ανεργίας) και της ανασφάλειας.
Σωτήρες δεν υπάρχουν πια!
Μήπως έφτασε η ώρα να τους στείλουμε στα τσακίδια; Η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητα και την αλληλεγγύη. Αν ξεσηκωθούμε με μαζικό και αποφασιστικό τρόπο, τίποτα δεν θα μπορέσει να σταματήσει την αγανάκτησή μας. Αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί να αρνηθούμε την ανάθεση και την εκπροσώπιση και να προτάξουμε την αυτοοργάνωση και τη συλλογική πάλη.
Στα χαρτιά πολλά λόγια, στην πράξη ελάχιστα έργα
Αν η υπόθεση της Κυριακάτικης αργίας είναι ακόμη ζωντανή, αν γύρω από την Κυριακάτικη αργία υπάρχει ακόμη αντιπαράθεση, αυτό σε καμία περίπτωση δεν οφείλεται στην ΟΙΥΕ, ούτε στο ΠΑΜΕ. Η ΟΙΥΕ εξαγγέλει απεργία, όταν ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακή, απλά για να βγει από την υποχρέωση. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο και πάντα την τελευταία στιγμή. Το ΠΑΜΕ -απίστευτο και όμως αληθινό- καταγγέλει την ΟΙΥΕ για την κήρυξη της απεργίας χωρίς προετοιμασία και προοπτική…και γι’ αυτό καταψηφίζει την απεργία στα όργανα της Ομοσπονδίας!!! Με εύσχημο τρόπο και το ΠΑΜΕ έχει παραιτηθεί απ’ αυτό τον αγώνα. “Χρειάζεται η σύνδεση του αγώνα για την Κυριακάτικη αργία, με τον αγώνα για μισθούς, συμβάσεις κλπ κλπ”, μας λέει το ΠΑΜΕ, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες. Προσπαθεί έτσι να ξεφύγει από το πιεστικό ερώτημα: θα παλέψουμε με επιμονή και μέχρι τέλους για να υπερασπίσουμε την αργία της Κυριακής, ή θα το κάνουμε γαργάρα με μεγαλοστομίες, γενικούρες, βερμπαλισμούς;;
Οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο γνωρίζουν ποιος δίνει με πείσμα και συνέχεια τη μάχη για την αργία της Κυριακής. Μια μάχη δεμένη με τα υπόλοιπα εργατικά αιτήματα. Το Συντονιστικό Δράσης, ορισμένα πρωτοβάθμια σωματεία (Βιβλίου-Χάρτου, Wind, Vodafone, ΠΡΑΚΤΙΚΕΡ, Πλαίσιο…), εργατικές συλλογικότητες και συλλογικότητες γειτονιάς, με τις όποιες δυνάμεις έχουν, συνεχίζουν τις διαμαρτυρίες, τα απεργιακά μπλόκα, τις παρεμβάσις, την ενημέρωση των εργαζομένων και των καταναλωτών. Η ΟΙΥΕ και το ΠΑΜΕ αποδείχτηκε, ότι δεν είναι για τα δύσκολα. Ο αγώνας αυτός έχει κόπο και κόστος (ακόμη και συλλήψεις και καταδίκες έχει).Ο αγώνας αυτός θα συνεχιστεί μέχρι τη νίκη, και ας κρατιούνται στο πλάι η ΟΙΥΕ και το ΠΑΜΕ. Οι συνάδελφοι θα βρουν το κουράγιο και τη θέληση να παλέψουν χωρίς τα “θεσμικά όργανα της Ομοσπονδίας” και χωρίς το αυτοαποκαλούμενο “ταξικό εργατικό κίνημα”, ακόμη και ενάντια σε αυτά αν χρειαστεί.
Απέναντι στα πρωτοβάθμια σωματεία, η ΟΙΥΕ πουλά “θεσμική” προστασία, ενώ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνούνται το κοινό αγωνιστικό μέτωπο, με όποιον δεν ταυτίζεται με τη γραμμή του.
Συνέδριο παραταξιακών κοκκορομαχιών, ίντριγκας, καλπονοθείας, ψηφοθηρίας και μάχης για την καρέκλα
Το συνέδριο της ΟΙΥΕ δεν είναι -ποτέ δεν ήταν- μια ζωντανή διαδικασία συζήτησης και αποφάσεων δράσης. Είναι ένα συνδικαλιστικό νεκροταφείο, όπου τα κοράκια θέλουν να διαμοιράσουν τα ιμάτια του μακαρίτη. Δεν είναι τυχαίο ότι, το συνέδριο διεξάγεται με μόνη επιδίωξη να στηθεί η κάλπη γαι το νέο Δ.Σ. και για την εκλογή συνέδρων για τη ΓΣΕΕ. Αυτό είναι που ενδιαφέρει τις κομματικές παρατάξεις και γι’ αυτό θα γίνει ο σκυλοκαβγάς.
Είναι απορίας άξιο, πως σε μια περίοδο συνδικαλιστικής απομαζικοποίησης στήνονται νέα σωματεία με εκατοντάδες ψηφίσαντες, ενώ σε κάποια άλλα οι ψηφίσαντες αγκίζουν τρελά νούμερα. Αν κανείς πιστέψει τα νούμερα που έχουμε στα σωματεία των σουπερμάρκετ, θα νομίσει ότι σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους η εργοδοσία τρέμει μπροστά στην οργανωμένη δύναμη των εργαζομένων. Αλήθεια αυτά τα χιλιάδες μέλη από τον ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ πως και δεν τα έχουμε δει στις συγκεντρώσεις και στις απεργίες;
Υπάρχει επίσης ένα ερώτημα που θα άξιζε να θέσουμε στην ηγετική πλειοψηφία της ΟΙΥΕ. Ένα ερώτημα σχετικό με την εκτίμησή τους για την κυβερνητική πολιτική και την ίδια την κυβέρνηση. Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αντεργατική ή είναι φιλεργατική; μήπως είναι ενδοιάμεση; Υπάρχει και το ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ. Μπορεί να αξιοποιηθεί και η βοήθεια του κοινού.
Σε αυτό το Συνέδριο επανακάμπτει το συνδικαλιστικό τμήμα του Μνημονιακού Μπλοκ, οι παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, οι κολαούζοι της ΓΣΕΕ και του Παναγόπουλου. Μάλιστα η ΠΑΣΚΕ μασκαρεύτηκε, λόγω αποκριάς. Πλέον ονομάζεται ΕΝ.ΕΡΓΑ. (Ενωμένοι Εργαζόμενοι Ιδιωτικού Τομέα). Με στελέχη που καμία σχέση δεν έχουν με το συνδικαλιστικό κίνημα, προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ανεξάρτητη παράταξη, απαλλαγμένη από τα χούγια του παρελθόντος, από τα χούγια του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ο λύκος και αν εγέρασε…..
Δεν μας χωρίζει τίποτα με τους συνέδρους που αγωνιούν για το που πάνε τα πράγματα και για το πως μπορούμε ως εγαζόμενοι να αντιδράσουμε. Παρά τις διαφορές μας, μπορούμε να λειτουργήσουμε από κοινού συναδελφικά και αλληλέγγυα. Δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με παραταξιακά παιχνίδια, κακοστημένες αψιμαχίες, παραγοντιλίκια, μοιρασιές. Όλα αυτά είναι έξω από τη λογική μας. Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την υπονόμευση της δυνατότητας να αγωνιστούμε, την υπονόμευση των ίδιων μας των συμφερόντων ως εργατική τάξη.
Για ένα ταξικό μαχητικό ρεύμα
Ο νέος συνδικαλισμός θα οικοδομηθεί από τα κάτω, με πρωτοβάθμια σωματεία στις επιχειρήσεις και τους κλάδους, με συντονιστικά και πρωτοβουλίες δράσης, με ανεξαρτησία από κράτος, εργοδότες, κόμματα.
Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο!
Παλαιστίδης Ντίνος ( σύνεδρος από το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής)
Αφήστε μια απάντηση