Της Τ. Γ.
Η βία κατά των γυναικών, μια βαθιά πληγή του πλανήτη, που συχνά κακοφορμίζει και σκοτώνει …
Κι είναι, ίσως, η μόνη μορφή βίας που είναι αταξική, και απλώνει τα πλοκάμια της σ’ όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα.
Μα με παγκόσμιες μέρες και ευχές, ο κόσμος δεν αλλάζει.
Σκέψη, απόφαση, δράση.
Η αιτία του φαινομένου, γνωστή. Η πατριαρχική αντίληψη του θύτη για την ανωτερότητα του φύλου του, που πιστεύει πως του δίνει το δικαίωμα του ελέγχου και της εξουσίας κάθε θηλυκού που υπάρχει στο περιβάλλον του.
Η εξάρτηση δε κάποιων θυμάτων -οικονομική η συναισθηματική- που κάποιες φορές υπάρχει στη σχέση, δρα υπέρ του δράστη, και ενισχύει το αίσθημα της παντοδυναμίας του.
Χτυπά, βιάζει, εκβιάζει, εκφοβίζει … Και πολλάκις, ενοχοποιεί τα θάματα του…
Μα σε καμιά μας δεν αξίζει όλο αυτό. Ας το συνειδητοποιήσουμε, ας αποφασίσουμε, ας δράσουμε …
Ας σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης, ας επενδύσουμε στην αυτοεξάρτηση…
Είμαστε δυνατές, μπορούμε.
Στο μυαλό, στη ψυχή, στη θέληση, βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Αυτή που μπορεί να συνθλίψει φουσκωτά ανδρείκελα και να ισοπεδώσει κομπλεξικά αντράκια. Μίλα. Μην σωπαίνεις , μην υπομένεις, μην ντρέπεσαι. Και πρωτίστως, αγάπησε εσένα.
***
Της Γ.Λ
Στην εποχή του δεκαπεντασύλλαβου και του “καθαρού κούτελου” οι ιστορίες γυναικοκοκτονίας γίνονταν τραγούδι για να δείξουν την μεταμέλεια του δολοφόνου και την αποδοχή του εγκλήματος από την κοινωνία …
Ο Μενούσης. ο Βαγγέλης…
στο πηγάδι, στον καφενέ ….
από συκοφαντία, επιπολαιότητα…..
σκοτώνει την άπιστη, την παρεξηγημένη, τη γυναίκα που ξεφεύγει απ’ τα αυστηρά παραδοσιακά πλαίσια.
Ούτε τραγούδι, ούτε δικαιολογία ούτε επιπολαιότητα, ούτε συκοφαντία … σήμερα ξέρουμε πως είναι δολοφονία.
Φωτό : Σταυρίτσα Πλωμαρίτου
Αφήστε μια απάντηση