Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης κατατέθηκε το ακόλουθο γραπτό μήνυμα προς την εργοδοσία.
Μήνυμα προς την εργοδοσία των εκδόσεων Λιβάνη
“Θα πρέπει να καταλάβετε πως οι παρεμβάσεις μας δεν είναι πυροτεχνήματα. Οι παρεμβάσεις μας σε εργασιακούς χώρους δεν αποτελούν κάποιο είδος φετίχ μας, ούτε έχουν στόχο κάποια επικοινωνιακή και σοσιαλμιντική έκρηξη προς όφελός μας. Θα πρέπει να καταλάβετε πως η δράση μας έχει ξεκάθαρους υλικούς στόχους, που ευθυγραμμίζονται πάντα με τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, και για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους είμαστε διατεθειμένοι να το πάμε μέχρι τέλους.
Η παρέμβασή μας στον εκδοτικό σας οίκο, στις 19 Δεκέμβρη του 2024, ήταν μία από τις πολλές που θα ακολουθήσουν μέχρι η καταβολή των χρωστούμενων δεδουλευμένων σε εργαζόμενους να γίνει πράξη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απαιτούμε την άμεση καταβολή των χρωστούμενων δεδουλευμένων ύψους χιλιάδων ευρώ στον πρώην εργαζόμενό σας Αλέξανδρο Σ., ο οποίος ήδη βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη με την εταιρεία σας.
Η ασυδοσία σας σταματάει εδώ. Αν δεν ικανοποιήσετε το παραπάνω αίτημα, να είστε σίγουροι πως θα γίνουμε οι πιο τακτικοί και πιο ενοχλητικοί σας πελάτες.
Δυστυχώς για εσάς, ξεχνάτε πως η εξουσία σας επί των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι εσαεί δεδομένη. Ξεχνάτε πως όταν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες οργανωθούν και αντισταθούν, μπορούν να γίνουν ο εφιάλτης σας.
Εργατικός τομέας Ρουβίκωνα”
***
Του Γ. Γ.
Μ’ αυτή την ευκαιρία θυμήθηκα ένα γεγονός που είχε συμβεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το αναφέρω σαν έναυσμα για να ξανασκεφτούμε μορφές πάλης που πιθανόν να αποδειχθούν πολύ αποτελεσματικές ειδικά σήμερα, που για μια σειρά λόγους το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε περίοδο στασιμότητας και η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων έχει παγιωθεί σε ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων.
Την εποχή, λοιπόν, που ανέφερα, κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας είχε απολύσει έναν δραστήριο συνδικαλιστή.
Δυνατότητα απεργίας από τους εργαζόμενους του βιβλιοπωλείου δεν υπήρχε. Η συλλογικότητα που ανήκε τότε ο απολυμένος εργάτης, η «Β’ Πανελλαδική» –οργάνωση που προήλθε από διάσπαση της «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος»- είχε προχωρήσει σε μια πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα της εποχής, κίνηση.
Μέλη της οργάνωσης με βάρδιες είχαν στρατοπεδεύσει» έξω από το βιβλιοπωλείο καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας του. Είχαν αναρτήσει πανό, λίγο πριν την είσοδο του, και με ντουντούκα προέτρεπαν τους εν δυνάμει πελάτες του να μην προσέλθουν στο κατάστημα του «αδίστακτου εργοδότη» ο οποίος «ξεζουμίζει και απολύει εργάτες».
Όπως ήταν επόμενο το βιβλιοπωλείο νέκρωσε από αγοραστικό κοινό. Πανικόβλητος ο εργοδότης, βλέποντας την επιχείρησή του να οδεύει ολοταχώς προς την χρεοκοπία, μετά από δυο μέρες αναγκάστηκε να ξαναπροσλάβει τον απολυμένο εργάτη.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν. Αν στο κατάστημα του Λιβάνη ή σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση, εφαρμοζόταν η ίδια ή παρόμοια μορφή πάλης δεν θα είχε θετικά και άμεσα αποτελέσματα;
Αφήστε μια απάντηση